Σπύρος Γκουτζάνης

Διάβασα με προσοχή το “ξεκινάμε” του Σταύρου Θεοδωράκη. Θα μπορούσαν να το υπογράψουν οι μισοί Έλληνες και κυρίως η απολίτικη νέα γενιά που βλέπει τηλεόραση, γράφει στο τουίτερ, κλαίγεται για την ανεργία της και περιμένει τους γονείς να της φέρουν φαγητό και τους πολιτικούς -που κατά τα άλλα κατηγορούν- να της δώσει λύση στο βιοποριστικό της πρόβλημα. Είναι ένα άθροισμα κοινοτοπιών που μπορεί να φτιάχνουν το υπόβαθρο για το λάιφ στάιλ της κρίσης, αλλά δεν μπορούν να αποτελέσουν το πλαίσιο πολιτικής δράσης της κοινωνίας σε δύσκολους μάλιστα καιρούς.

Δεν είδα  την λέξη μνημόνιο ούτε μία γενική πρόταση για το πώς θα υπερβούμε την κρίση. Ας αφήσουμε λοιπόν τα γενικά πολιτικά και ας πάμε στα μικρά και καθημερινά που δεν είναι προς περιφρόνηση. Γράφει για παράδειγμα ο ιδρυτής: “Και μετά είναι οι ουρές στις στάσεις των λεωφορείων. Πρωί πρωί να βλέπεις 40-50 ανθρώπους να περιμένουν στα πεζοδρόμια. Το λεωφορείο να περνά και να παίρνει τους μισούς κι οι άλλοι μισοί να πρέπει να περιμένουν το επόμενο. Να αργούν στη δουλειά τους, στο πανεπιστήμιό τους, στον γιατρό τους. Και κανείς να μην έχει σκεφτεί ότι το πρωί πρέπει να κυκλοφορούν περισσότερα λεωφορεία”. Εγώ πάλι είμαι σίγουρος ότι οι υπεύθυνοι του Οργανισμού το έχουν σκεφθεί. Κι αρχίζουμε να φεύγουμε από την ελαφρότητα -που είναι καλή για το λάιφ στάιλ- και μπαίνουμε στην πολιτική. Για να εξυπηρετηθεί ο κόσμος χρειάζονται περισσότερα λεωφορεία.

Κάτι όμως που κοστίζει και σε οχήματα και σε λειτουργία. Ποιός θα το πληρώσει; Οι επιβάτες; Άρα πόσο θα φθάσει η τιμή του εισητηρίου; Θα επιδοτείται το εισητήριο από τον κρατικό προυπολογισμό; Για να εξυπηρετήσουμε τον κόσμο θα παραμείνει ο Οργανισμός Συγκοινωνιών με την μορφή δημοσίου φορέα; Μήπως να το δώσουμε σε ιδιώτες που θα το λειτουργήσουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και θα είναι πιο ευέλικτοι να βάζουν λεωφορεία; Κι αν ανέβει κι άλλο η τιμή του εισητηρίου, θα αφήσουμε τον κόσμο να πηγαίνει με τα πόδια και να γίνεται λαθρεπιβάτης ή θα χρηματοδοτήσει το κράτος τον ιδιώτη που θα διαχειρίζεται τις συγκοινωνίες;

Όλα αυτά από το πιο απλό, τις συγκοινωνίες που δείχνουν όμως ότι η πολιτική εκδικείται δεν μπορείς ούτε τα καθημερινά να διαχειριστείς χωρίς πολιτική πρόταση. Οπότε καλώς ο ιδρυτής δεν μπήκε σε συζήτηση για την κρίση, για το μοντέλο εξόδου από την κρίση, για τον ρόλο του δημόσιου τομέα, για το μέγεθος της εκχώρησης στους ιδιώτες, για την υποτέλεια της χώρας, για την κοινωνική αξιοπρέπεια, για το πληγωμένο από τα μνημόνια σώμα της Δημοκρατίας. Ανέκαθεν αυτά ήταν κουραστικά πράγματα για το λάιφ στάιλ.

Οι διαπιστώσεις είναι εύκολες. Πόσο μάλλον όταν δεν είναι καν πρωτότυπες αλλά κοινοτοπίες. Να σωθούμε με το χώμα το ήλιο και την θάλασσα λέει ο ιδρυτής. Ναι σωστά όπως έλεγε το παλιό χαρούμενο τραγουδάκι: “λίγο κρασί λίγο θάλασσα και τ αγόρι μου”...