Σπύρος Γκουτζάνης

Από εκεί αρχίζουν τα δύσκολα: το ποιοί θα μετέχουν στην εθνική συνεννόηση είναι συνάρτηση του επόμενου ερωτήματος ποιό θα είναι το περιεχόμενο και ο στόχος αυτής της συνεννόησης. Για παράδειγμα όλες οι κυβερνήσεις μιλάνε για την ανάγκη εθνικής συστράτευσης και εννοούν να συμφωνήσουν οι άλλοι με τις αποφάσεις τους χωρίς συζήτηση. Αστεία πράγματα. Υπάρχουν επίσης πολλοί που ο λαός τους πέταξε εκτός πολιτικής και βουλής -κίνημα των 58, πρώην εκσυγρονιστές, πολιτικοί γυρολόγοι και μαιντανοί- που μιλούν για την ανάγκη εθνικής συνεννόησης ενώ στην πραγματικότητα αναζητούν ένα όχημα για να μπουν λάθρα και άναυλα ξανά στο πολιτικό παιχνίδι.

Πέρα από αυτά τα γραφικά υπάρχει όμως βάση για εθνική συνεννόηση και είναι η παραμονή της χώρας στην Ευρωπαική Ένωση. Άνευ όρων; όχι, γιατί το “άνευ όρων” συνεπάγεται πολιτικές που διαλύουν την οικονομία και την κοινωνία, αναιρούν τον σχόχο της παραμονής στην ΕΕ και οδηγούν στην έξοδο με χειρότερες συνθήκες. Αν κάτι μπορεί να αποτελέσει την βάση μίας συζήτησης και εθνικής συνεννόησης είναι η βιώσιμη -για την κοινωνία και όχι μόνο για τους δείκτες του κ. Στουρνάρα- παραμονή στην ΕΕ. Γύρω από αυτό μπορεί να συγκροτηθεί τον επόμενο ερώτημα: ποιοί μπορούν να συμμετέχουν στην εθνική συνεννόηση. Όσοι είναι ακόμη στην ελληνική βουλή -πλην Χρυσής Αυγής για ευνόητους λόγους- γιατί έτσι αποφάσισε ο ελληνικός λαός και στην δημοκρατία δεν υπάρχει άλλο κριτήριο. Αν το ΚΚΕ ή κάποιος άλλος θέλει να αυτοεξαιρεθεί δικό του θέμα.

Εφόσον συμφωνήσουν ότι αυτός είναι ο στόχος μίας πιθανής εθνικής συνεννόησης, γιατί γύρω από την βιώσιμη παραμονή στης ΕΕ συμφωνεί ακόμη περίπου το 80% της κοινωνίας, τότε μπορεί να αρχίσει η συζήτηση για τους όρους. Προυποθέτει αυτό ότι η ΝΔ του κ. Σαμαρά θα ξεφύγει από τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία που θέλει την χώρα ένα απέραντο ξέφραγο αμπέλι για έλληνες και ξένους “επενδυτές” -οι οποίοι απλώς θέλουν κοψοχρονιά τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας- δίχως καμία μέριμνα για το δημόσιο συμφέρον, για τους εργαζόμενους, για το κοινωνικό κράτος για τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών. Απαιτεί και από την Αριστερά να ξεφύγει από την δική της ιδεοληψία ότι με τον δημόσιο τομέα και με το κράτος θα γίνουν όλα από την ανάπτυξη της οικονομίας μέχρι την αντιμετώπιση της ανεργίας. Για παράδειγμα η Αριστερά δεν μπορεί να συμφωνήσει με την απελευθέρωση των απολύσεων που ζητά η Τρόικα και συμφωνεί το Μέγαρο Μαξίμου ούτε όμως και να ζητά επαναφορά του κατώτερου μισθού σε επίπεδα που ενδεχομένως δεν αντέχει η οικονομική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί λόγω της κρίσης.

Φυσικά η Αριστερά δεν μπορεί να συμφωνήσει σε μειώσεις στην δημόσια Παιδεία και στην δημόσια Υγεία προς όφελος των ιδιωτών όπως προωθεί η παρέα του Κολλεγίου που έχει καταλάβει το Μέγαρο Μαξίμου ούτε όμως μπορεί να αρνείται τον εξορθολογισμό του Δημόσιου Τομέα ακόμη και με κλείσιμο τομέων και φορέων που αποδεδειγμένα δεν προσφέρουν και δεν έχουν αντικείμενο. Το τί θα γίνει με τους εργαζόμενους που απασχολούνται εκεί είναι ερώτημα που έπεται.

Δεν μπορεί όμως να ξεκινήσει καν διαδικασία εθνικής συνεννόησης υπό την ομπρέλα και την αίρεση της κας Μέρκελ. Δεν μπορεί να υπάρξει εθνική συνεννόηση όταν οι ευνοημένοι της δεκαετίας του 2000 εξακολουθούν τα έχουν τις καταθέσεις στο εξωτερικό και οι πολλοί να πληρώνουν τα δάνεια και τις προμήθειες που τους χάρισε το κράτος της δικής τους κυβέρνησης.


Το πεδίο της συνεννόησης υπάρχει στην κοινή συνείδηση και στην κοινή λογική. Το καταστρέφουν πάλι οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που μονίμως αρνούνται την προσέγγιση για να διατηρήσουν την εξουσία και τα προνόμιά της και να προστατεύσουν τις πελατείες τους. Η εθνική συνεννόηση θα υπάρξει πριν ή μετά την εθνική καταστροφή. Ας ελπίσουμε πριν για να σώσουμε ακόμη κάτι. Αν δεν την κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις που είναι τώρα στην Βουλή θα την κάνουν οι επόμενες. Προσφέρουν χείριστη υπηρεσία εκείνοι που προσπαθούν να γελοιοποιήσουν κάθε κίνηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης όπως και εκείνοι που θεωρούν τον πρωθυπουργό δωσίλογο γιατί έτσι κόβουν τις γέφυρες του διαλόγου.

Η ευθύνη όμως για την απουσία συναίνεσης ακόμη και συζήτησης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων βαρύνει την κυβέρνηση. Εκ των πραγμάτων εκείνη έχει τον πρώτο λόγο και την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αν κάνει πόλεμο στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και θέωρεί αντεθνική και λαικιστική κάθε διαφορετική προσέγγιση -όπως πχ του κ. Βύρωνα Πολύδωρα- και θεωρεί φίλη και σύμμαχο στην διάσωση του Έθνους την κα Μέρκελ και την γερμανική ηγεμονία τότε υπάρχει πράγματι πρόβλημα και ακολούθως δικαιώνει την εκτός ορίου κριτική που της επιστρέφει η αντιπολίτευση.

Αν υπάρξει η εθνική συνεννόηση γύρω από την παραμονή στην ΕΕ τότε μπορεί να γίνει και συντεταγμένη διαπραγμάτευση με το Βερολίνο και τις μαριονέττες των Βρυξελλών. Αν δεν αποδώσει -γιατί πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και ο αντίπαλος- και πάλι θα υπάρχει όφελος αφού θα αποτελέσει την βάση για την συντεταγμένη και βιώσιμη έξοδο από τη ΕΕ. Γιατί αλλιώς θα είναι καταστροφή.