Σπύρος Γκουτζάνης

Το αν θα βγει το δημοσιονομικό πρόγραμμα, αν θα χρειαστεί βοήθεια και αν θα της δοθεί και με τί πιέσεις είναι αντικείμενο της εσωτερικής προεκλογικής αντιπαράθεσης των πολιτικών επιγόνων του Χίτλερ. Είναι γνωστό ότι ένα κράτος που έχει περιέλθει στο έλεος των δανειστών χάνει αυτομάτως μέρος της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας του. Οι Γερμανοί όμως δεν τηρούν καν τα προσχήματα -έστω αυτά που επιβάλλει ο ευρωπαικός πολιτισμός- αναφέρονται στην Ελλάδα ωσάν να είναι κάτι μεταξύ προτεκτοράτου και αποικίας. Χωρίς ούτε καν τον σεβασμό με τον οποίο θα αναφέρονταν σε ένα δικό τους ομόσπονδο κρατίδιο -ας πούμε την Βεστφαλία- αν αντιμετώπιζε προβλήματα. Δηλοί αυτή η στάση πολλά αφενός για τον πραγματικό εθνικό χαρακτήρα των γερμανών αλλά και για την γερμανική μετάλλαξη της Ευρωπαικής Ένωσης. Οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι όπως οι Ρεν και Νταισενμπλουμ αλλά και το Ευρωπαικό κατ ευφημισμό Κοινοβούλιο όχι απλώς δεν θίγονται από αυτή την συμπεριφορά του Βερολίνου αλλά αντίθετα την υιοθετούν ή σιωπούν. Αν η συμπεριφορά των γερμανών έναντι της Ελλάδας είναι εθνικό θέμα των δύο τότε σε τί συνίσταται η Ενωμένη Ευρώπη;

Φυσικά το μεγάλος όνειδος είναι για την ελληνική πολιτική τάξη. Η κυβέρνηση τηρεί αιδήμονα σιωπή, η αντιπολίτευση περιέργως αδιαφορεί. Πέρα όμως από τον συμβολικό χαρακτήρα του εξευτελισμού της χώρας από τους ναζιστικής συμπεριφοράς πολιτικούς του Βερολίνου δημιουργούνται και περισσότερο πρακτικά ερωτήματα. Η κα Μέρκελ έφθασε στο σημείο να αμφισβητήσει την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαική Ένωση και φυσικά υποστηρίζει με πάθος ότι το σημερινό της πρόβλημα είναι αποτέλεσμα της δικής της αβελτηρίας και καθόλου δεν είναι συνέπεια της διεθνούς και ευρωπαικής οικονομικής κρίσης. Αν είναι έτσι τότε στην επόμενη στροφή της κρίσης γιατί να μην υποστηρίξει ότι “εκείνοι που κακώς μπήκαν και παραμένουν χάρη στους γερμανούς φορολογούμενους θα πρέπει να βγουν από την Ευρωπαική Ένωση”;

Ο Έλληνας πρωθυπουργός πως θα σταθεί στο ίδιο τραπέζι στην επόμενη Σύσκεψη Κορυφής; Εκπροσωπώντας μία χώρα η οποία λάθρα εισήλθε στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαικής Ένωσης και έφθασε άναυλα μέχρι εδώ; Μετά από αυτές τις προσβολές για την χώρα του θα είναι συνομιλητής και “θα εργάζεται από κοινού για την έξοδο από την κρίση”; Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για τον επόμενο πρωθυπουργό όποιος κι αν είναι. Η προσβολή της κας Μέρκελ δεν αφορά όμως μόνο τον νυν και τον επόμενο, αλλά και όσους διαχειρίστηκαν τα πράγματα μέχρι τώρα. Ο πρωθυπουργός της πάλαι ποτέ “ισχυρής Ελλάδας” κ. Σημίτης γιατί σιωπά; Αλλά και ο διάδοχος του στην πρωθυπουργία κ. Καραμανλής που είχε και καλή σχέση με τον κ. Σρέντερ, δεν νιώθει ότι τον αφορούν αυτά; Μόνο για τον κ. Παπανδρέου δεν έχουμε ερώτημα, εκείνος ήταν ο πρώτος που διέσυρε την χώρα του -ως διεφθαρμένη και έχουσα πλήρη την ευθύνη- και την παρέδωσε δεμένη πισθάγκονα, με τον ανεκδιήγητο υπουργό του που ορκιζόταν ότι θα βγάλει την χώρα ξανά στις αγορές το 2012. Αλλά και ο κ. Στουρνάρας ήταν από τους τεχνοκράτες που συνέβαλαν να μπει η χώρα στην ΟΝΕ. Τί λέει τώρα ο υπουργός Οικονομικών, το άξιζε ή ο ίδιος με τους τότε τεχνοκράτες “μαγείρευαν τα στοιχεία”; Βέβαια εκείνος δεν έχει πρόβλημα για το πώς θα βλέπει τον κ. Σόιμπλε στο επόμενο Συμβούλιο Υπουργών, έχει δηλώσει θαυμαστής του και προφανώς τον κυττάζει με δέος.

Φυσικά προκαλεί απορία και η έλλειψη φιλότιμου του ελληνικού λαού. Αλλά εκείνος μετά από τρία χρόνια ψυχολογικού πολέμου έχει περιέλθει σε αφασία. Ότι και να του κάνουν το ανέχεται...