Σπύρος Γκουτζάνης

Με το εκλογικό του αποτέλεσμα ο ιταλικός λαός έδειξε ότι έχει χιούμορ, προτίμησε δύο γελωτοποιούς τον Μπερλουσκόνι και τον Γκρίλο που όμως λένε όχι στην πολιτική λιτότητας και στην γερμανοκρατούμενη Ευρώπη από τους δήθεν σοβαρούς Μόντι και Μπερσάνι που είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τον λαό τους για να μην δυσαρεστήσουν τις αγορές, το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.

Έδειξαν όμως ότι έχουν και αυτοπεποίθηση και έγραψαν κανονικά τον πολύ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που είχε δημοσίως παρέμβει με την γνωστή γερμανική κομψότητα υποδεικνύοντας τους να μην ψηφίσουν τον Μπερλουσκόνι. Κάτι που δεν έκανε ο ελληνικός λαός που συμμορφώθηκε στις υποδείξεις.

Έχουν όμως και ένστικτο αυτοσυντήρησης οι Ιταλοί. Αν η Ευρώπη δεν εξασφαλίζει το βιοτικό τους επίπεδο, το κοινωνικό κράτος, τα δικαιώματα και την δημοκρατία τους τότε προτιμούν την επιστροφή στην λιρέτα και στην εθνική τους ταυτότητα.

Λύσσαξαν κυριολεκτικά το γερμανικό κατεστημένο, ο Σόιμπλε, ο Ρέσλερ αλλά και ο σοσιαλδημοκράτης Στάινμπρουκ όπως και τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης μετά το αποτέλεσμα. Ξεπερνώντας τον εαυτό τους αποδοκίμασαν ευθέως τον Ιταλικό λαό γιατί δεν πρόσφερε τον λαιμό του στον δήμιο του Βερολίνου και αρνήθηκε να υπογράψει την θανατική του καταδίκη αλά ελληνικά. Ακόμη και μετά τις εκλογές επιχειρούν χωρίς να τηρούν καν τα προσχήματα να υποδείξουν την κυβέρνηση που θα σχηματιστεί. Δείχνουν έτσι ποια Ευρώπη θέλουν να οικοδομήσουν, όπου η θέληση των λαών δεν έχει καμία σημασία. Σωστά ο Ναπολιτάνο αρνήθηκε να δει τον Στάινμπρουκ μετά τις δηλώσεις του Γερμανού –σας θυμίζει κάτι;

Και καλά οι Γερμανοί και τα μέσα ενημέρωσή τους το δικό τους συμφέρον για μία Ευρώπη κάτω από την γερμανική μπότα προωθούν με τους γνωστούς τρόπους που δόξασαν και στο παρελθόν. Το κατεστημένο στην χώρα μας γιατί βγάζει δυσαρέσκεια; Μήπως γιατί θέλει ένας ακόμη λαός να υπομείνει όσα υπομένουμε εμείς τα τελευταία τρία χρόνια; Ή μήπως γιατί εκνευρίστηκαν οι Γερμανοί -Yes Master- και πρέπει να δείξουν ότι μοιράζονται τον θυμό τους; Έχουν όμως πλάκα και τα ελληνικά μέσα και δημοσιογράφοι που καταφέρονται εναντίον των Ιταλών γιατί η στάση τους «δεν δείχνει σοβαρότητα και υπευθυνότητα» και γιατί κινδυνεύουν πια οι μεταρρυθμίσεις, δηλαδή η νεοφιλελεύθερη διάλυση της οικονομίας και της κοινωνίας τους. Είναι εκείνοι που αναπαράγουν το χαζοχαρούμενο λάιφ στάιλ της κρίσης για το πόσο καλό κάνει στην σιλουέτα και στον χαρακτήρα η λιτότητα και η εργασία των 500 ευρώ. Ένιοι εξ αυτών κάνουν καριέρες και περιουσίες εξυμνώντας την γερμανικής έμπνευσης λιτότητα, οι άλλοι επιβεβαιώνουν την ρήση ότι «ενάντια στην βλακεία ακόμη και οι θεοί πολεμούν μάταια».