Σπύρος Γκουτζάνης

Έχω ξεχάσει πια  πόσες “ιστορικές” συμφωνίες  έχουν πετύχει οι κυβερνήσεις  μας τα τελευταία δύο χρόνια. Από  το Μάιο του 2010 με το πρώτο Μνημόνιο μέχρι τον Ιούλιο του 2011 και φυσικά τον Οκτώβριο του 2011. Σε όλες τις περιπτώσεις οι πανηγυρισμοί κόπασαν και μετατράπηκαν σε μελαγχολία πριν καν στεγνώσει η μελάνη που γράφηκαν οι ύμνοι για τους “σωτήρες”, πρώτα τον Παπανδρέου, μετά τον Βενιζέλο, τώρα Παπαδήμο-Βενιζέλο και ολίγον Σαμαρά.

Δύο χρόνια μετά αντί να απολογούνται για όλες τις προβλέψεις τους που απέτυχαν, γιατί τα πράγματα στην οικονομία και στο δημόσιο χρέος επιδεινώθηκαν, εξαπολύουν μία ακόμη προπαγανδιστική εκστρατεία που συνδυάζεται με δόσεις φόβου απειλών και καταστροφής και συμπυκνώνεται στο εξής: “εντέλεσαι να πανηγυρίσεις αλλιώς είσαι νοσταλγός της δραχμής”.

Κατ αρχήν η συμφωνία δεν κλείδωσε. Υπάρχει δρόμος ακόμη  μέχρι την ολοκλήρωση του PSI και  την εκταμίευση των χρηματων. Ακόμη  κι αν ήταν η μόνη δυνατή που κι αυτό αμφισβητείται η συμφωνία αυτή δεν είναι είναι βιώσιμη . Όλοι οι αναλυτές και οικονομικοί εμπειρογνώμωνες λένε το απλό: τα νούμερα δεν βγαίνουν. Ας παραβλέψουμε ότι όπως είπε και ο Σόιμπλε το πρόγραμμα βασίζεται σε μία προσομοίωση της χώρας με την Βουλγαρία και τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Βέβαια ακόμη κι αυτό αμφισβητείται. Έχει αποδειχθεί ότι όπου εφαρμόστηκε μακροχρόνια ύφεση δεν οδήγησε έστω και με καθυστέρηση σε σταθεροποίηση και πολύ περισσότερο σε ανάπτυξη αλλά σε πλήρη καταστροφή της κοινωνίας και της οικονομίας.

Οι πιο έντιμοι  λένε ότι η συμφωνία φυσικά και  δεν δίνει βραχυπρόθεσμα ή  σε δέκα χρόνια λύση. Απλώς εξασφαλίζει  την προσωρινή παραμονή μας στην Ευρωπαική Ένωση. Αν η ΕΕ αλλάξει  στρατηγική στην κατεύθυνση της δικής  της διάσωσης από την κρίση  χρέους μέσω ένος γιγιαντιαίου αναπτυξιακού προγράμματος τότε ενδεχομένως βγούμε και εμείς ωφελημένοι. Που δεν είναι καθόλου βέβαιο. Είναι πάντα ανοικτό να μας βγάλουν από την ΕΕ, όπως κόβουν οι χειρουργοί τα άρρωστα μέλη που δεν σώζονται, χρεώνοντάς μας την πλήρη ευθύνη επειδή δεν καταφέραμε να υλοποιήσουμε ένα εγγενώς ανεφάρμοστο πρόγραμμα και να συνεχίσουν τον δρόμο τους. Αφού πρώτα έχει διαλυθεί η οικονομία έχει απορρυθμιστεί το εργασιακό καθεστώς, έχει καταργηθεί το κοινωνικό κράτος και μας έχουν δεσμεύσει για την επόμενη δεκαετία με συμφωνίες που θα εξακολουθήσουν να παράγουν αποτελέσματα με βάση το αγγλικό δίκαιο.

Τότε προς τί οι πανηγυρισμοί;