Σπύρος Γκουτζάνης

Σαν βάζελος από  τα γενοφάσκια μου ένα πράγμα μόνο μου έδινε πάντα μεγαλύτερη χαρά από την νίκη της ομάδας: η ήττα του αιώνιου αντιπάλου. Και μόνο ένα πράγμα με έθλιβε περισσότερο από την ήττα της ομάδας: η νίκη του γαύρου. Κλασσικά πράγματα όπως συμβαίνει σε όλο τον πολιτισμένο ποδοσφαιρικό κόσμο, Μπαρτσελόνα- Ρεάλ, Μάντσεστερ-Λίβερπουλ κ.λ.π. Οφείλω να ομολογήσω -μετά θα το κοιτάξω γιατρέ μου- ότι χθες έκανα μία εξαίρεση, χάρηκα την ήττα των γερμανών παρότι προήλθε από τον γαύρο, και τα τρία γκολ.

Παρότι βάζελος  κατά το παρελθόν έχω παρεισφρύσει στις τάξεις του εχθρού, έχω περάσει  πίσω από τις εχθρικές γραμμές -κάλυψη, απόκρυψη, παραλλαγή- και έχω παρακολουθήσει την εφευρετικότητα στα συνθήματα της κόκκινης εξέδρας που συναγωνίζεται την δική μας. Χθες τα παιδιά του Πειραιά, της Νίκαιας, του Κερατσινίου, επιβεβαίωσαν την καλή τους φήμη με τα δύο συνθήματα με τα οποία πανηγύρισαν την νίκη τους: “Έτσι γ...νε αυτοί που χρωστάνε” και “βάλτε όλο το δάνειο στον κώλο”. Και για τους περισπούδαστους που τα απαξιώνουν αυτά και επικαλούνται τα γνωστά περί σχέσεως ποδοσφαίρου και πολιτικής κλπ τους παραπέμπω στον Καζαντζάκη: “Τα ομαδικά παιχνίδια υπηρετούν μεγάλο ηθικό σκοπό: σε συνηθίζουν να υπερασπίζεσαι όχι μόνο την ατομική τιμή σου παρά την τιμή της ομάδας που ανήκεις: σχολή, πόλη, έθνος”.