Σπύρος Γκουτζάνης

Τείνει να γίνει κοινός τόπος ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν είναι ικανό να αντιμετωπίσει την πολυδιάστατη κρίση στην οποία με δική του ευθύνη έχει βυθιστεί η χώρα.

Ευθύνη δεν έχει όμως μόνο το πολιτικό σύστημα αλλά και η κοινωνία στο σύνολό της και οι πολίτες, ο καθένας χωριστά. Άλλωστε δεν υποφέρουν οι πολιτικοί, οι μεγάλοι επιχειρηματίες και οι διαπλεκόμενοι εκδότες από την κρίση. Η κοινωνία είναι που υποφέρει, τα παιδιά της είναι που δεν βλέπουν μέλλον και όχι τα παιδιά των πολιτικών που είναι εξασφαλισμένα.

Είναι οι νέοι εκείνοι που ελεεινολογούν τη μοίρα τους γιατί από γενιά των 700 ευρώ γίνονται γενιά των 500 ευρώ ή γενιά της ανεργίας και της ανέχειας. Ακόμη και τώρα όμως πέρα από το να μοιρολογούν δεν κάνουν και πολλά πράγματα. Αν δεν ήθελαν να υποβαθμιστούν σε γενιά της ανεργίας και των 500 ευρώ θα έπρεπε όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε την διάλυση των εργασιακών σχέσεων να κατέβουν στον δρόμο όχι μόνο 100.000 αλλά ένα εκατομμύριο.

Αν θεωρούν το Μεσοπρόθεσμο καταστροφικό τότε θα έπρεπε και την επόμενη Κυριακή της ψήφισής του να πάνε στο Σύνταγμα άλλοι τόσοι. Θα ήταν ένα μήνυμα προς το σύστημα εξουσίας να αναζητήσει άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση που να τους λαμβάνει υπόψη. Αν δεν τους αρέσουν τα υπάρχοντα κόμματα ας δημιουργήσουν νέα. Από ποιους το περιμένουν; Από τις υπάρχουσες ηγεσίες που κατηγορούν; Αν θεωρούν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες «πουλημένες» ας αναδείξουν τις δικές τους.

Αν δεν τους αρέσουν οι υπάρχοντες πολιτικοί και συνδικαλιστικοί θεσμοί έκφρασης ας δημιουργήσουν τις δικές τους συλλογικότητες, νέους θεσμούς έκφρασης και διεκδίκησης, δημοκρατικούς και όχι γραφειοκρατικούς και διεφθαρμένους. Βεβαίως για να διεκδικήσουν την αναγέννηση της κοινωνίας και την υπέρβαση της κρίσης και όχι την διαιώνιση των καταστάσεων που μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής.

Η κρίση δεν ανέδειξε μόνο την παρακμή του συστήματος εξουσίας αλλά ότι την περασμένη εικοσαετία μέσα από την αποπολιτικοποίηση και την περιφρόνηση του δημόσιου χώρου διερράγησαν οι κοινωνικοί δεσμοί και καταστράφηκαν οι διεργασίες που δημιουργούν συλλογικότητες, που διαμορφώνουν κοινές δράσεις και αναδεικνύουν ηγεσίες σε όλα τα πεδία, στο κοινωνικό, το οικονομικό το πολιτικό.

Το κίνημα των δυσαρεστημένων έδειξε τα όρια του αυθόρμητου. Παρά τις πολύωρες συνελεύσεις άμεσης δημοκρατίας στο Σύνταγμα δεν συγκροτήθηκε ένας νέος φορέας παρέμβασης στα κοινά, δεν αναδείχθηκαν άνθρωποι με ιδέες και λόγο για να αποτελέσουν έστω το πρόπλασμα μίας νέας κοινωνικής ηγεσίας.

Εύκολα απαξιώνονται θεσμοί και διαδικασίες, δύσκολα όμως δημιουργούνται νέες μορφές συλλογικής έκφρασης και συμμετοχής. Η έλλειψη αυτή είναι ίσως το πιο τρανό σύμπτωμα παρακμής μίας κοινωνίας που πλέον αναζητά αγωνιωδώς την ηγεσία της.