Ρομίνα Ξύδα

Άηχα στην αρχή, σιγανά, σχεδόν τρεμουλιαστά, πιο δυνατά μετά. Ξεκινά με μια εικόνα, βγαλμένη θαρρείς από το πιο σκληρό παραμύθι, με πρωταγωνίστρια ένα κοριτσάκι απ' τα ξένα που΄ χε κάποτε ένα σπίτι γεμάτο ουρανό και που μια μέρα ξύπνησε σε μια σκηνή άδεια από κάθε μορφής ορίζοντα.

Ξένη γη, ξένο σώμα, ξένη θρησκεία, ξένη γλώσσα, ξένη νοοτροπία, ξένη ζωή, που ταξίδεψε μέχρι τα μέρη μας για να ξενίσει και να ξινίσει τους “κακούς” της ιστορίας: τις ρατσίστριες μάνες του Ωραιοκάστρου που αρνούνται στα παιδιά των άλλων να μοιράζονται το ίδιο θρανίο με το δικό τους παιδί, τους ανεγκέφαλους και ξενοφοβικούς πατεράδες που ξεσκίζουν την δημοκρατία και υποκινούν το φασισμό, τους “βλάχους” γονείς της Φιλιππιάδας που “θα' πρεπε να ντρέπονται που δεν θέλουν στα σχολεία τους τα παιδιά των προσφύγων”.

Είναι η ίδια μάνα που το πρωί της ίδιας ημέρας εξηγούσε σε κάποια φίλη της στο τηλέφωνο ότι αναγκάζεται να κάνει το σκατό της παξιμάδι προκειμένου τα παιδιά της να πάνε σε ιδιωτικό κι όχι στο δημόσιο της γειτονιάς που “είναι φουλ στους Αλβανάκια και τα Πακιστανάκια”. Είναι η ίδια γυναίκα που δεν θα άντεχε ούτε για πλάκα να συναναστραφεί με αλλοδαπούς γονείς αλλοδαπών παιδιών. Είναι το ίδιο άτομο όπου έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια λέει, αλλά όταν μπαίνει μέσα χάνει τα βήματά, τα λόγια και τον προσανατολισμό του παραπαίοντας ανάμεσα στο θεωρητικό δρόμο της δημοκρατίας και στο πρακτικό αδιέξοδο της προσωπικής του ολιγαρχίας. Είναι ένα αντίγραφο της δικής μου και της δικής σου αστικής ευχέρειας που μας επιτρέπει να κρύβουμε την αχρειότητα μας μέσα σε τοίχους ιδιωτικών σχολείων και σε προαύλια εναλλακτικών επιλογών αποκαλώντας όσους δεν τα έχουν “ρατσιστές” και “φασίστες”.

Όχι. Δεν διαπράττουν μόνο οι γονείς του Ωραιοκάστρου και της Φιλιππιάδας καθημερινούς τρόμους, όπως μας απενοχοποιεί  να πιστεύουμε και μας αρέσει να σχολιάζουμε. Οι καθημερινοί τρόμοι είναι υπόθεση όλων μας και μυρίζουν τόση ναφθαλίνη όση ακριβώς και οι ιδέες μας. Λυπόμαστε τα παιδάκια των προσφύγων και των μεταναστών μέχρι τη στιγμή που τα χέρια τους ανταμώσουν με τα χέρια των δικών μας παιδιών.

Πιστεύουμε ότι έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση και στη μόρφωση αρκεί να μην τελείται στα δικά μας σχολεία και στα πλαϊνά μας θρανία. Πονάμε κάθε φορά που τα αντικρίζουμε να περιφέρονται γυμνά στους καταυλισμούς φτάνει να μην μας πάρουν τίποτε άλλο πέρα από τα κουρέλια μας. Δακρύζουμε όταν τα βλέπουμε να γυρνάνε στις γειτονιές μας μ' εκείνο το κενό στο βλέμμα αλλά το δάκρυ στεγνώνει γρήγορα από τον αέρα του προσωπικού μας εγωκεντρισμού, ενίοτε και ωχαδερφισμού.  

Η πρόσφατη ανακοίνωση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Φιλιππιάδας εμπεριείχε μία πρόταση τόσο θλιβερά ειλικρινή που δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και δρούμε ως άνθρωποι και κυρίως ως γονείς: «Κανένα αίσθημα αλληλεγγύης και ανθρωπισμού δε δικαιολογεί την αποδοχή της μείωσης». Ας το παραδεχτούμε. Αυτή είναι η κοινωνία μας κι όλα τα υπόλοιπα περί αλτρουισμού και συμπαράστασης  ισοδυναμούν με σάχλες βγαλμένες από αισθηματικά τραγουδάκια και φτηνές κομεντί.

Απέναντι στο δράμα των άλλων, ακόμη κι αν αυτό το δράμα ξεκινά και τελειώνει στο πρόσωπο ενός μικρού παιδιού, είμαστε, ανίσχυροι, ανέτοιμοι, απαίδευτοι, αδιάφοροι, λίγοι, “φορτωμένοι” από μία “πείνα” αυτοχθονίας που μόλις κορεστεί δεν μας αφήνει τίποτα περισσότερο από μία βαριά δυσπεψία. Περαστικά μας...