Ρομίνα Ξύδα

Κάθομαι δίπλα στο κρεβάτι του εξάχρονου γιου μου κρατώντας το παραμύθι του Γάλλου συγγραφέα Μισέλ Πικμάλ, με πρωταγωνιστή τον μικρό Πίκολο και τίτλο “Μα είμαι πια μεγάλος!”, όταν στις πρώτες κιόλας αράδες  ανάγνωσης ο δικός μου Πίκολο με διακόπτει αμήχανα, φοβισμένα και οριστικά: “Μαμά, γιατί “σκότωσαν” το Παρίσι;”. Σιγή. Μια παρατεταμένη σιγή, απόρροια της  μαμαδίστικης πεποίθησης ότι τα παιδιά δεν είναι ποτέ μεγάλα για να συστηθούν με τα αρρωστημένα μυαλά κάποιων ενηλίκων πόσο μάλλον όταν τα τελευταία μηχανεύονται μόνο μίσος, πόνο και θάνατο. Ο δικός μου Πίκολο συνεχίζει, η δική μου σιγή ξεχειλώνει σαν πουλόβερ που από αμηχανία στρίβεις το δάχτυλο στην μικροσκοπική του τρύπα μέχρι να το κάνεις κομμάτια: “Μας το είπε ο κύριος Κώστας στο σχολείο.

Ναι! Έτσι μας είπε. Ότι σκότωσαν το Παρίσι! Ήταν, λέει, κάποιοι κακοί που μπήκαν σε ένα μέρος που είχε νέους και μουσική και χορό και χαμόγελα. Και τα σκότωσαν όλα μαμά. Και τους νέους και την μουσική και τον χορό και τα χαμόγελα. Γιατί το έκαναν αυτό, μαμά; Ποιοι είναι αυτοί; Μπορεί να έρθουν και στην Ελλάδα; Και στο σχολείο μου; Και στην παιδική χαρά; Και στο θέατρο που θα πάμε την Κυριακή; Φοβάμαι μαμά...” Η σιγή παύει. Όταν τα παιδιά φοβούνται οι μεγάλοι οφείλουν να μιλούν. Και να εξηγούν. Και να συζητούν. Και να αποποιούνται κάθε έννοια υπερπροστασίας που κρατά τα παιδιά έξω από την πραγματική ζωή όσο σκληρή κι αν είναι η τελευταία. Κάπως έτσι ξεκινώ να μιλώ στον μικρό μου Πίκολο. Και να του εξηγώ και να του συζητώ και να τρυπάω _ ίσως με πόνο καρδιάς _ το γαλάζιο μπαλόνι μέσα στο οποίο αιωρείτο πανευτυχής μέχρι σήμερα. “Το βράδυ της Παρασκευής, αγόρι μου, κάποιοι άνθρωποι πολύ βίαιοι, που τους λένε τρομοκράτες, αποφάσισαν να χτυπήσουν το Παρίσι. Έκαναν αυτό που εμείς οι μεγάλοι ονομάζουμε “επιθέσεις” ή “χτυπήματα”.

Έτσι, κάποιοι από αυτούς έβαλαν βόμβες σε κάποια σημεία  και κάποιοι άλλοι μπήκαν με τα όπλα σε έναν συναυλιακό χώρο _ ναι εκεί που παίζουν μουσική _ και σκότωσαν 129 ανθρώπους.” Η αφήγηση σταματά, οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή: “Και γιατί το έκαναν αυτό;” “Το έκαναν για να επιβάλλουν σε όλο τον κόσμο την δική τους άποψη και για να κάνουν όλο τον κόσμο να τους φοβάται. Όμως εμείς δεν πρέπει να φοβόμαστε, γιατί αν φοβόμαστε τότε αυτοί οι κακοί θα έχουν νικήσει.” “Κι από που είναι αυτοί οι άνθρωποι, μαμά;” “Αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν σε μια οργάνωση που λέγεται “Ισλαμικό Κράτος”. Είναι μια οργάνωση τρομοκρατών που ιδρύθηκε πριν από περίπου δέκα χρόνια σε μια χώρα που λέγεται Ιράκ. Αυτοί οι άνθρωποι φέρονται πολύ άσχημα στις γυναίκες, δίνουν όπλα στα μικρά παιδιά, μισούν την μουσική μας και την ελευθερία μας, έχουν την δική τους γλώσσα και τον δικό τους Θεό, τον Αλλάχ και πολλές φορές λένε ότι σκοτώνουν για τον Θεό τους. Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο ψέμα γιατί κανένας Θεός δεν αγαπάει εκείνους που σκοτώνουν.

Υπάρχουν άλλωστε πολλοί άνθρωποι σ' αυτή τη γη που παρότι πιστεύουν σε έναν άλλο θεό αγαπάνε την ειρήνη, όπως εσύ κι εγώ. “Και μαμά, μπορεί να έρθουν και στην Ελλάδα;”: “Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτό θα συμβεί. Είναι πολύ δυσκολο αυτό. Στη ζωή, εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα γίνει στο μέλλον.  Αυτό, όμως που μπορώ να σου εγγυηθώ είναι πως θα είμαι μαζί σου όποτε χρειαστείς βοήθεια ή νιώσεις την ανάγκη να μοιραστείς τα συναισθήματά σου με κάποιον. Είμαι εδώ για σένα, κι αυτό μας κάνει να είμαστε δυνατοί και ικανοί για να αντιμετωπίσουμε τον καθε κίνδυνο. Όποιος κι αν είναι αυτός! Θες να σε πάρω μια μεγάλη αγκαλιά τώρα;». Σ' αυτή την μεγάλη αγκαλιά, ο μικρός μου Πίκολο, αποκοιμιέται. Λιγότερο φοβισμένος στα όνειρά που θα γεννήσει το παιδικό του μυαλό, περισσότερο μυημένος στον πλανήτη που πρόκειται να ζήσει την ενήλικη ζωή του και κυρίως ελεύθερος από τα τέρατα που απειλούν την ηρεμία του. Γιατί αυτά τα τέρατα, τα γνώρισε μικρός. Στα έξι του μόλις χρόνια...        

Ευχαριστούμε την κυρία Χρύσα Βαλαμουτοπούλου, ψυχολόγο – οικογενειακή σύμβουλο για την πολύτιμη βοήθειά της. .