Πέτρος Τρουπιώτης

Ένα θέμα που είναι τις τελευταίες μέρες στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας Και είναι όχι για την ουσία του θέματος άλλα για τις «πολιτικές παρενέργειες» που προκαλεί.

Γιατί η όλη συζήτηση δεν αφορά αν πρέπει ή αν δικαιούται τα ομόφυλα ζευγάρια να μπορούν να «έχουν» παιδί, δι αναδοχής έστω, (κάτι για το οποίο προσωπικώς είμαι αρνητικός, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας θεωρώ) άλλα για το αν το θέμα μπορεί να αποτελεί κεντρικό πολιτικό ζήτημα.

Και φαίνεται ότι ο Σύριζα, εφαρμόζοντας την γνωστή τακτική του, τακτική την οποία πολύ συχνά βάζει σε δράση, προσπαθεί μέσω αυτού του ζητήματος και να «αποπροσανατολίσει» την κοινωνία και να προκαλέσει , μικρά έστω, ζητήματα στα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Ας δούμε ψυχρά τα πράγματα.

Είναι το θέμα της αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια «κεντρικό» ζήτημα της κοινωνίας, κεντρικό θέμα με το οποίο απασχολούνται οι πολίτες, είναι επείγον ή είναι έστω κεντρικό ζήτημα των ομόφυλων ζευγαριών?

Μετά βεβαιότατος μπορεί κάποιος να πει όχι. Κάποιος δηλαδή που στοιχειωδώς έχει σχέση με την κοινωνία , με τους πολίτες. Και προφανώς δεν είναι ούτε κεντρικό ζήτημα των ομόφυλων ζευγαριών , όπως ήταν (και σωστά) η ανάγκη για σύμφωνο συμβίωσης. Σύμφωνο που σωστά καθιερώθηκε.

Όμως ο Σύριζα φέρνει αυτό το θέμα στην επιφάνεια , ακόμα και αν γνωρίζει ότι θα προκαλέσει «μικρή ένταση» με τον συνέταιρο του , τους ΑΝΕΛ, έστω και αν είναι βέβαιο ότι θα έχει προβλήματα σε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, για τρεις κυρίως λογούς.

--Ο πρώτος είναι γιατί ο σκληρός πυρήνας του , αυτοί που αποφασίζουν στον Σύριζα , έχουν την «ατζέντα του 3%». Αυτά ήταν τα θέματα με τα όποια για χρονιά γαλουχηθήκαν , αυτά θέλουν να περάσουν τώρα που , λόγω συγκυριών και λαθών των προηγούμενων τους δόθηκε η ευκαιρία να βρεθούν στην εξουσία. Γνωρίζοντας λοιπόν ότι δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία , προωθούν αυτά που «οι ίδιοι είχαν χρονιά στο κεφάλι τους». Αυτά που πολύ μικρές , άλλα δυναμικές μειοψηφίες, κατοχύρωσαν στο κόμμα του 3% , αδιαφορώντας για το αν αυτές οι απόψεις μπορούν να γίνουν αποδεκτές από ένα ρεύμα του 36% που ψήφισε τον Σύριζα στις τελευταίες εκλογές.

Φαίνεται να μην τους απασχολεί τι θέλει η πλειοψηφία, την ψήφο της οποία «πήραν» χωρίς να προβάλλουν αυτά τα ζητήματα. Θεωρούν έξαλλου , εφαρμόζοντας μέρος της «λενινιστικής αντίληψης» για το κόμμα, πως αποτελούν την πρωτοπορία και είναι αδιάφορο αν συμφωνεί η όχι η πλειοψηφία με τις απόψεις τους.

--Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί έτσι εκτιμούν πως θα μπορέσουν να εγκλωβίσουν ένα κομμάτι της «αριστεράς» που βλέπει ότι οι πολιτικές που ακολούθου δεν χουν καμιά σχέση με όσα χρονιά προπαγάνδιζαν και υποσχόταν. Μη θέλοντας λοιπόν να χάσουν και προς τα αριστερά ψήφους, προσπαθούν με τέτοιου είδους «ιδεολογήματα» να συγκρατήσουν ψηφοφόρους, να δηλώσουν «αριστεροί»… Ματαίως μεν , άλλα αυτό προσπαθούν….

-- Ο τρίτος λόγος είναι λίγο πιο πολίτικος ή καλύτερα πολιτικάντικος. Ελπίζουν πως με κάποιες τέτοιες κινήσεις , θα πιέσουν ορισμένα στελέχη κομμάτων της αντιπολίτευσης να ψηφίσουν τις προτάσεις τους, προκαλώντας «πρόβλημα» στους κομματικούς τους μηχανισμούς , οι οποίο συνολικά θα είναι αντίθετοι στα μέτρα αυτά.


Και εν μέρει αυτό το πετυχαίνουν, αφού ορισμένοι για να δείξουν ότι είναι «προοδευτικοί» ή αρκούντως « φιλελεύθεροι», τάσσονται υπέρ ορισμένων εξ αυτών των κινήσεων –πυροτεχνημάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό το αξιοποιεί κατάλληλα ο Σύριζα και η κυβέρνηση. Τους είναι τόσο απαραίτητο να το κάνουν αυτό, που αδιαφορούν αν προκαλείται «ρωγμή» στις σχέσεις τους με τους ΑΝΕΛ. Ίσως μάλιστα να τους βολεύει κάτι τέτοιο, μια και εμμέσως οριοθετούν την «προοδευτικότητα τους».
Και ο Σύριζα μπορεί καλά να κάνει σεαυτό το πεδίο. Για δικούς του μικροπολιτικούς λογούς μπορεί και να τα καταφέρνει, έστω προσωρινά.
Το ερώτημα είναι τι κάνει η άλλη πλευρά. Η πλευρά της αντιπολίτευσης.

Γιατί το κρίσιμο, το θεμελιώδες ερώτημα για την αντιπολίτευση δεν μπορεί να είναι το α ή το β αποσπασματικό μέτρο , τροπολογία , ρύθμιση ή οτιδήποτε άλλο.
Το θεμελιώδες ζήτημα για την αντιπολίτευση είναι, αν παραμένοντας η κυβέρνηση στην θέση της προκαλεί πρόβλημα στην χώρα.

Και επειδή είναι σαφές , από τις δηλώσεις τουλάχιστον των ηγεσιών και άλλων στελεχών των κομμάτων της αντιπολίτευσης, πως θεωρούν ότι η κυβέρνηση «πρέπει να φύγει το συντομότερο δυνατόν», η απάντηση στο ζήτημα είναι απλή. Καμιά θετική ψήφος σε οποιοδήποτε μέτρο της κυβέρνησης, ακόμα και αν σε αυτό συμφωνείς, δεν μπορεί να δίνεται.

Γιατί κάτι τέτοιο, στην πράξη , δίνει ένα χέρι βοήθειας στην καταρρέουσα κυβέρνηση, δίνει μια ψεύτικη-στρεβλη εικόνα σε μέρος της κοινωνίας για τις σχέσεις των κομμάτων, προκαλεί δυσπιστία στην κριτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση. Και τελικά το μονό που κάνει είναι να δημιουργεί σύγχυση. Σύγχυση που βοηθά, αντικειμενικά, την κυβέρνηση.

Και δεν μπορεί να υπάρχει κανενός είδους στήριξη, δια θετικής ψήφου σε άρθρα ή ρυθμίσεις, όταν μάλιστα τα άρθρα ή τις ρυθμίσεις αυτές, …καταψηφίζουν βουλευτές τους συγκυβερνώντας κόμματος , των ΑΝΕΛ ( ή ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ).

Δεν γίνεται να επιτρέπεις σε μια κυβέρνηση που καταγγέλλεις ως επιβλαβή για την χώρα, να έχει «και τον σκύλο χορτάτο και την πίττα ολόκληρη», που λέει και ο λαός.
Τα κόμματα λοιπόν την αντιπολίτευσης, όλα τα κόμματα που θεωρούν επικίνδυνη αυτή την κυβέρνηση, να συγκροτήσουν «άτυπο» μέτωπο , όχι μόνον μη ψηφίζοντας κανένα μέτρο άλλα αντίθετα καταψηφίζοντας όλα τα μέτρα, ώστε να δείξουν και την συνολική αντίθεση τους στην κυβέρνηση άλλα και να «ξεσκεπάσουν» το διπλό παιχνίδι που παίζουν , τα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ) για δικούς τους, ξεχωριστούς –πολιτικαντικους- λόγους το καθένα.
Όλα τα άλλα είναι απλώς «βούτυρο στο ψωμί» της καταρρέουσας κυβέρνησης.

Τα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες δικαιολογίες , δεν έχουν θέση σήμερα . Δεν έχουμε έξαλλου να κάνουμε με μια « κανονική» κυβέρνηση, ούτε με «κανονικές» πολιτικές συνθήκες.

Και όπως πολύ καλά γνωρίζουν (ή θα έπρεπε να γνωρίζουν) οι ασχολούμενοι με την πολίτικη , ο χρόνος που γίνεται κάποια κίνηση, έχει πολλές φορές πολύ μεγαλύτερη σημασία από την ουσία της κίνησης.

Η χρονική στιγμή και συγκύρια στην ιστορία , παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και ένιπτε καθόριζε και το αποτέλεσμα
Και η ιστορία έχει ένα κακό. Καταγράφει και δεν συγχωρεί….

* Ο Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος