Πέτρος Κατσάκος

Τα ξημερώματα της Κυριακής λέει να μην ξεχάσουμε να γυρίσουμε τα ρολόγια μας μία ώρα μπροστά. Και ποιοί το λένε αυτό; Αυτοί που γύρισαν τα ρολόγια της ζωής μας δεκαετίες πίσω.

Αυτοί που με τις πρωτοφανείς ανατροπές που επέβαλαν στους μισθούς και στις συντάξεις μας επιστρέφουν βιαίως σε ένα εργασιακό παρελθόν όμοιο με αυτό πού ίσχυε πολύ πριν από τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και στα εργατικά αιτήματα της πρώτης Πρωτομαγιάς της Αθήνας το 1893.

Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς σε αυτό το οικονομικό πισωγύρισμα του ρολογιού της ιστορίας. Για παράδειγμα, η αποζημίωση απόλυσης, που τώρα αποτελεί παρελθόν ήταν ένα πάγιο αίτημα των εργατικών αγώνων, ακόμη και όταν οι απεργίες ήταν παράνομες πίσω στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όταν με το νόμο 2112/20 ο Ε. Βενιζέλος έθετε κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις στις απολύσεις (με καταβολή αποζημίωσης).

Το δώρο Χριστουγέννων που αργά ή γρήγορα θα μπει στο τραπέζι του Προκρούστη,  νομοθετήθηκε το 1946 (Αναγκαστικός Νόμος 866), ενώ το επίδομα αδείας ακολούθησε χρονικά. Καθιερώθηκε μόλις το 1966 με τον νόμο 4504/66. Επίσης το 8ωρο, το πρώτο και κλασικό αίτημα της Πρωτομαγιάς του Σικάγου το 1886, θεσπίστηκε στην Ελλάδα με το προεδρικό διάταγμα 27 του 1932 και επεκτάθηκε το 1936.
Το ρολόι έχει γυρίσει δεκαετίες πίσω και όλες οι κατακτήσεις του 20ού αιώνα τίθενται εν αμφιβόλω προκειμένου να περισταλεί η δημόσια δαπάνη για μισθούς και συντάξεις και να καταστεί φτηνότερη, η εργατική δύναμη.

Και το πιο ειρωνικό απ όλα είναι ότι εσχάτως κάποιοι διεκδικητές της εξουσίας επιχειρούν να πείσουν το κομματικό τους ακροατήριο πως υπεύθυνοι γι αυτό το εργασιακό πισωγύρισμα δεν είναι οι μέχρι σήμερα κυβερνώντες αλλά αυτοί που παραδοσιακά αγωνίστηκαν και πάλεψαν για την κατάκτηση όλων αυτών των δικαιωμάτων.