Πέτρος Κατσάκος

Τα δάκρυα της υπουργού Κοινωνικών Υποθέσεων της Ιταλίας, Ελσα Φορνέρο, η οποία βούρκωσε όταν άρχισε να μιλά για τις θυσίες στις οποίες θα υποβληθούν οι συνταξιούχοι της γειτονικής χώρας, ήρθαν να μου θυμίσουν το κλάμα των Ελλήνων πολιτικών μπροστά στο δράμα της δικής μας κοινωνίας.

Σίγουρα στους ευσυγκίνητους δεν θα μπορούσαμε να καταχωρήσουμε τους δύο τελευταίους υπουργούς οικονομικών, ούτε φυσικά τους συναδέλφους της κυρίας Φορνέρο που δίχως ίχνος οίκτου κατακρεούργησαν μισθούς, εισοδήματα, κοινωνικές παροχές και εργασιακά κεκτημένα στον βωμό του δημόσιου χρέους.

Τα μόνα πολιτικά δάκρυα που μπορώ να ανασύρω από το αρχείο της μνήμης μου είναι τα πρόσφατα του Προέδρου της Δημοκρατίας που από την Θεσσαλονίκη βούρκωσε ακούγοντας το πλήθος να τον αποδοκιμάζει την ημέρα της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Ο κ. Παπούλιας πάντως δεν είχε δακρύσει στο άγγελμα των δεκάδων αντιλαϊκών μέτρων όπως αυτά ψηφίζονταν από την Βουλή για χάρη των «δόσεων».

Κάπου στα μέσα του Οκτώβρη οι τηλεθεατές είχαν δει την Λούκα Κατσέλη να βουρκώνει συζητώντας με την Έλλη Στάη για το πώς γνώρισε τον Γιώργο Παπανδρέου σε μια εφ όλης της ύλης εξομολόγηση, χωρίς όμως ποτέ η πρώην υπουργός να δακρύζει ενθυμούμενη την γνωριμία της χώρας μας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Όσο για τον Γιώργο Παπανδρέου, η τελευταία φορά που τον είδαμε να δακρύζει ήταν το 2009, όταν από τα χαρακώματα της αντιπολίτευσης δοκίμαζε σε μια πορεία ναυτεργατών στον Πειραιά, το άρωμα των χημικών των ΜΑΤ. Αργότερα βέβαια όταν τον Ιούνιο του 2011 η πρωτεύουσα πνιγόταν από τα δακρυγόνα τα δάκρυα του πρώην πρωθυπουργού είχαν μάλλον στερέψει.

Το πρόβλημα για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους σίγουρα και δεν είναι αν το πικρό ποτήρι της λιτότητας σερβίρεται από βουρκωμένους ή όχι πολιτικούς αλλά σίγουρα εδώ στην Ελλάδα όταν κλαίνε οι πολιτικοί τότε σίγουρα γελάνε οι κροκόδειλοι.