Πέτρος Κατσάκος

Ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, αμέτρητα ξενύχτια, ώρες και ώρες πάνω από βιβλία και σημειώσεις και κάθε μήνα σαν τους λογαριασμούς να τρέχουν και τα φροντιστήρια. Χρόνος και χρήμα μα και στερήσεις από όσα η νιότη των 16 και 17 χρόνων λαχταρά θυσία σε έναν ανώτερο σκοπό όπως αυτός του Πανεπιστημίου.

Χιλιάδες αγόρια και κορίτσια είδαν τη Δευτέρα τα αποτελέσματα των κόπων τους κολλημένα σε ένα κομμάτι χαρτί στον τοίχο ενός σχολείου. Γέλια και δάκρυα συνόδευσαν τις θυσίες και τα έξοδα που για κάποιες οικογένειες ήταν ακόμα και βάρη δυσβάσταχτα. Και από σήμερα καινούργια όνειρα, καινούργια σχέδια που καταστρώνονται σε εφηβικά μυαλά που αναρωτιούνται ήδη για το επόμενο βήμα της ζωής τους. 

Τι ειρωνεία όμως για όλα αυτά τα παιδιά να ξυπνούν σήμερα το πρωί και να αντικρίζουν στα πρωτοσέλιδα τα μεγάλα μαύρα γράμματα των τίτλων που κραυγάζουν για λουκέτα και καταλήψεις; Τι απογοήτευση η ακαδημαϊκή τους ζωή -που τόσο μόχθησαν για να την βιώσουν - να ξεκινά κάτω από τα μελανά σύννεφα ενός συστήματος που χάσκει χρεοκοπία και απειλεί να καταπλακώσει με τα συντρίμμια του τα όνειρα όλων αυτών των παιδιών;

Κλειστά πανεπιστήμια τους περιμένουν και σχολές βυθισμένες στην φτώχεια και την απαξίωση και ακόμα χειρότερα μια αγορά εργασίας που τρώει ήδη από τις σάρκες της,

Το απόγευμα της Δευτέρας είχα την ευκαιρία να μιλήσω - για τις ανάγκες του ρεπορτάζ - με κάποια παιδιά που αρίστευσαν στις προσπάθειές τους και πέρασαν πρώτοι των πρώτων στις σχολές που επιθυμούσαν. Όταν στο τέλος της συνομιλίας μας τους ευχόμουν “καλές σπουδές” και “καλή τύχη” στην ζωή τους, ντράπηκα και φοβήθηκα να τους πω για το διαβατήριο που πρέπει από σήμερα κιόλας να ετοιμάζουν αν θέλουν να δουν τα όνειρά τους να γίνουν μια μέρα πραγματικότητα.

Γιατί, αυτά τα παιδιά από τα άγουρά τους κιόλας χρόνια έβαλαν τον πήχη πολύ ψηλά, πολύ ψηλότερα μάλιστα από εκεί που τον έχει βάλει η πατρίδα τους. Μια πατρίδα που άφησε τον πήχη κατάχαμα να τον ποδοπατούν οι αριστούχοι της αρπαχτής και την ατιμώρητης λαμογιάς. Έναν πήχη βουτηγμένο στην λάσπη του εύκολου χρήματος και της παγαποντιάς.

Σε αυτά τα παιδιά όμως δεν τους αξίζει το μέλλον που η γενιά η δική μας τους ετοίμασε, ούτε και τα πανεπιστήμια που εμείς αφού τους χτίσαμε τώρα τους τα δίνουμε ετοιμόρροπα.