Παν. Μπουσμπουρέλης

Τον επόμενο μήνα ο Ολάντ έρχεται στην Αθήνα. Από το «Ολαντρεού», ερχόμαστε στο σημείο ο πρόεδρος Φρανσουά Ολαντ να αποτελεί γέφυρα του ΣΥΡΙΖΑ με την Κεντροαριστερά.

Αυτό όμως δεν είναι το πρακτικό θέμα που μας ενδιαφέρει. Το ζήτημα είναι τι θα κάνει η κυβέρνηση -και ειδικά ο πρωθυπουργός- με το θέμα των επενδύσεων και της ανάπτυξης. Από εδώ που είμαστε και με το τρίτο μνημόνιο σε ισχύ, η οικονομική κοινότητα χρειάζεται προσδοκίες και σχέδιο ανάπτυξης άμεσα. Αντίθετα, στην ατζέντα κυριαρχούν το μοιρολόι, η υπερφορολόγηση και οι νέες περικοπές.

Για να βγει όμως αυτό το πρόγραμμα, θα πρέπει η πολιτική ηγεσία να αλλάξει τους όρους και να κάνει έγκαιρα η ίδια τις προσαρμογές που πρέπει. Να δημιουργήσει δηλαδή ένα φιλοεπενδυτικό κλίμα που θα ανοίξει δουλειές και θα φέρει κεφάλαια στην Ελλάδα. Στο ζήτημα αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτική οντότητα καλείται να κάνει τις υπερβάσεις του και να αξιολογήσει γρήγορα ποιος είναι ο επενδυτής και ποιος ο κλεπτοκράτης. Τι ρόλο έχει το Δημόσιο και τι ο ιδιωτικός τομέας.
Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Από την ενέργεια, όπου η απελευθέρωση, σύμφωνα με την ντιρεκτίβα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, επιβάλλει πρόσβαση και για τους ιδιώτες σε ισότιμο επίπεδο στις ενεργειακές πηγές, έως τις παιγνιομηχανές του ΟΠΑΠ, όπου τα 440 εκατ. είναι καταγεγραμμένα στον Προϋπολογισμό της διετίας 2016-2017, αλλά η συμφωνία μεταξύ του επιχειρηματικού ομίλου και του Ελληνικού Δημοσίου δεν έχει ακόμα επιτευχθεί.

Το αργό μομέντουμ δεν παίζει και το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά κυρίως πολιτικό. Αν μέχρι τα Χριστούγεννα κυριαρχήσουν οι γκρίνιες, η δυσαρέσκεια, η τιμωρητικότητα και αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται οι Νικολόπουλοι, τότε το πλεονέκτημα που έχει η κυβερνητική πλευρά σήμερα θα χαθεί, και γι' αυτό δεν θα ευθύνεται κανείς άλλος εκτός από τους ίδιους.

Η οικονομία για να μπορέσει να αποδώσει πρέπει να αρχίσει να τρέχει. Και αυτό πρωτίστως κερδίζεται με την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους εταίρους και στη συνέχεια στις αγορές. Ο κ. Γιάννης Δραγασάκης προέβλεψε στην ομιλία του ότι η οικονομία θα επιστρέψει στις αγορές το 2017. Αυτό δεν είναι μακριά. Μεσολαβεί μόλις ένας χρόνος, αφού το 2015 βαίνει προς τη λήξη του.

Ολα αυτά όμως δεν είναι καινούρια στο ελληνικό γίγνεσθαι και, αν αντί της πολιτικής ιστορίας ο κόσμος γνώριζε την οικονομική, θα είχε πιο ξεκάθαρη άποψη για τα πράγματα. Για τον λόγο αυτό δανείζομαι από την «Ιστορία της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος 1914-1940» του Κώστα Π. Κωστή ένα απόσπασμα της περιόδου του 1927, για να δούμε ότι οι όποιες ομοιότητες με το σήμερα δεν είναι φανταστικές:

«Στις 15-9-1927 υπογράφεται το Πρωτόκολλο της Γενεύης. Η ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνει μια σειρά από δεσμεύσεις δημοσιονομικού και χρηματοοικονομικού χαρακτήρα με σκοπό την ανασυγκρότηση. Η εθνική κυριαρχία περιορίζεται αλλά με την παρέμβαση της Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής η οικονομία προχωρά στον αναγκαίο θεσμικό μετασχηματισμό της. Εκδίδεται το τριμερές δάνειο 9 εκατ. λιρών, όπου το 33% πάει για την αποπληρωμή του χρέους του δημοσίου προς την Εθνική Τράπεζα, το 33% για την κάλυψη ελλειμμάτων ύψους 1,139 δισ. δραχμές και το υπόλοιπο για την αποκατάσταση των προσφύγων. Ο Τσαλδάρης φεύγει από την κυβέρνηση και συνεχίζουν οι Βενιζελογενείς με τον Ιωάννη Μεταξά. Η κοινωνία βρίσκεται σε λιτότητα από το 1914 και προσβλέπει στον ερχομό των διεθνών κεφαλαίων».

Η Ιστορία όμως λέει και κάτι άλλο. Οτι το βιοτικό επίπεδο του 1910-11 αποκαταστάθηκε μετά από 20 έτη, το 1933. Αυτό από μόνο του λέει πολλά, αν και τότε μεσολαβεί το κραχ του 1929 - ας ελπίσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει τώρα με την Κίνα. Πάντως, αν και πολλά ακούγονται για το χρέος, ουδείς μπορεί να προβλέψει πότε το ελληνικό ΑΕΠ θα αποκαταστήσει τα επίπεδα του 2007-2008. Ο κίνδυνος να καταδικαστεί μια γενιά είναι ορατός. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους οι πολιτικές ηγεσίες.