Παν. Μπουσμπουρέλης

Εάν η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός σκοπεύουν να παίξουν το χαρτί της σταδιακής απεξάρτησης από την τρόικα και τους εταίρους-δανειστές, τότε πρέπει να ολοκληρώσουν και αυτό που δεν έκαναν μέχρι τώρα: το σχέδιο. Τόσο η έκδοση των ελληνικών ομολόγων που ετοιμάζεται και πιθανώς δεν θα είναι η μοναδική μέσα στο 2014 όσο και η εμπιστοσύνη των διεθνών κεφαλαίων στις ελληνικές τράπεζες δείχνουν ότι οι αγορές ανοίγουν για την Ελλάδα και ότι το τυφλό παιχνίδι της τρόικας αρχίζει να συναντά τοίχους.

Παράλληλα είναι πολύ αργά για τους εταίρους μας να κάνουν πίσω, τη στιγμή που έχουν πετάξει τόσα λεφτά για να πληρωθεί και να αναδιαρθρωθεί το ελληνικό χρέος. Από την άλλη, οι κομπορρημοσύνες και οι κορόνες που παραπέμπουν στην επιστροφή τού «κάνουμε ό,τι θέλουμε» δεν μπορούν να έχουν αντίκρισμα. Ζητείται όμως μια πολιτική που θα αποδεχθούν οι Ευρωπαίοι και η οποία θα υποκαταστήσει πολλά από το επαίσχυντο μνημόνιο και τα αδιέξοδά του, που δεν πρόκειται μακροπρόθεσμα να σταθεροποιήσουν ούτε την οικονομία, ούτε την κοινωνία. Η πολιτική αυτή οφείλει να ακούσει την αγορά, αλλά και να αποφορτίσει την οικονομία από τους πολιτικούς φανατισμούς, όπως η ιερή αγελάδα του δημόσιου τομέα. Την ίδια ώρα, δύο κρίσιμα θέματα οδεύουν προς άγνωστη κατεύθυνση, καταδεικνύοντας την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα οι σχεδιαστές της πολιτικής την «τελική πάσα»: το σχέδιο της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και το αντίστοιχο πώλησης του Ελληνικού.

Το δεύτερο, πάντως, έχει δημιουργήσει μείζονα ερωτήματα για τις δεσμεύσεις, τις εγγυήσεις και τις πραγματικές επενδύσεις που θα κάνει η μία και μόνη κοινοπραξία που εμφανίζεται ως ενδιαφερόμενη. Τα αρχικά νούμερα είναι μάλλον αστεία σε σχέση με το τι διακυβεύεται και θα πρέπει να ξεκαθαριστούν πάρα πολλά για τα κεφάλαια που θα επενδυθούν. Η πλευρά Λάτση καλά κάνει και ξεκαθαρίζει τη θέση της ως προς την υπόθεση της Eurobank, για την οποία άλλωστε θα δώσουν λύση οι αγορές. Τα στρατηγικά πλεονεκτήματα που απέκτησε διαμέσου συγχωνεύσεων στην ενεργειακή αγορά είναι και αυτά μια πραγματικότητα.

Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ είναι ένα πρώτο βήμα που συναντά αντιδράσεις και δυσαρέσκεια σε πολλά επίπεδα, ενώ αποκαλύπτει και διάσταση απόψεων μέσα στη βιομηχανία. Το ζητούμενο δεν είναι να περάσει ένα νομοσχέδιο που ετοιμάστηκε νύχτα, αλλά να προωθηθεί η επί της ουσίας απελευθέρωση της αγοράς με μακροχρόνια πλεονεκτήματα για την παραγωγή και για τα νοικοκυριά. Και βέβαια να αποτιμηθούν τα πραγματικά κόστη για όλους, να υπάρξει ενιαία βάση για τους παραγωγούς ενέργειας αλλά και να κριθούν πώς θα επιβιώσουν οι παλιές μονάδες που χρειάζονται μερικά δισ. στον τομέα του λιγνίτη. Παράλληλα τι πραγματικά σημαίνουν οι μονάδες του φυσικού αερίου αλλά και οι επιδοτήσεις προς τις ΑΠΕ. Ολα αυτά όμως είναι κουβέντες που δεν ανοίγουν εγκαίρως. Το βέβαιο όμως είναι ότι και οι Ευρωπαίοι έχουν συγκεκριμένη κατεύθυνση. Λένε, ας καθαριστούν το ΤΧΣ και ο EFSF προκειμένου να μπουν ιδιωτικά κεφάλαια στη Eurobank. Και οι αγορές, που είναι και οι μόνοι αιμοδότες των οικονομιών, επιβράβευσαν τελικά τα αποτελέσματα της μέχρι τώρα πολιτικής.

Αυτό όμως είναι μόνο το πρώτο ημίχρονο γιατί με τόσους τραυματίες δεν χρειάζεσαι τρεις αλλαγές αλλά πέντε! Δεν χρειάζεται να λέμε  τα ίδια και τα ίδια. Το σίγουρο είναι ότι το πνεύμα του σχεδίου δεν μπορεί να είναι σε λογικές ημιμέτρων. Για να σταματήσουν οι φοροεπιδρομές και οι μισθοί πείνας πρέπει να υπάρξουν απελευθερώσεις αλλά και μετασχηματισμός του Δημοσίου.

Αν κάποιος πολιτικά μπορεί να τα επιτύχει αυτά, τότε ο δρόμος αποδέσμευσης από τους τροϊκανούς είναι μπροστά.