Παν. Μπουσμπουρέλης

Η τρόικα έρχεται και αυτή τη φορά θα υπάρξουν μερικές ακόμα ώρες «αλήθειας», απ’ αυτές που επί μία τριετία παρακολουθούμε χωρίς έκπληξη τώρα πια, αλλά με όλο και περισσότερη αυτογνωσία για το τι μέλλει γενέσθαι. Τουλάχιστον οι Ιταλοί δεν ήταν τόσο αφελείς. Αποδοκίμασαν τους στενά μνημονιακούς συνδυασμούς και στη συνέχεια ο μαέστρος Μπερλουσκόνι αντέτεινε την πρόταση συνεργασίας. Και αποδείχτηκε ότι με το να μη βγουν οι εκλεκτοί των Γερμανών η χώρα δεν κατέρρευσε, η αγορά ομολόγων ισορρόπησε λίγο χαμηλότερα και απλώς οι Γερμανοί εμφάνισαν μέσω του Στάινμπρουκ το ποιοι πραγματικά είναι. Κρίμα για το πάλαι ποτέ SPD του Βίλι Μπραντ και του Χέλμουτ Σμιτ. Οπως όμως είχα γράψει στον νέο μας ιστότοπο newmoney.gr, που καθημερινά παρέχει ένα πλήρες οικονομικό μενού, το μεγάλο ζήτημα θα ήταν ο Μπέμπε Γκρίλο. Η ψήφος λοιπόν στον Γκρίλο δεν ήταν τόσο αντισυστημική όσο κάποιοι θα ήθελαν να τη χαρακτηρίσουν. Γιατί αλλιώς δεν θα έπαιρνε το 26% που πήρε. Και όπως σοφά έλεγαν οι μεγάλοι διαχειριστές την περασμένη Δευτέρα το πρωί, αν ξαναγίνονταν τώρα εκλογές ο Γκρίλο θα έπαιρνε μεγαλύτερο ποσοστό. Αυτό λοιπόν είναι ένα πολύ καλό μάθημα για όσους επιμένουν να χαράξουν την πολιτική βίαιης προσαρμογής για την Ευρώπη χωρίς να υπάρχει αύριο. Για ποια ανάπτυξη μπορεί να μιλά, αλήθεια, η γερμανική πλευρά όταν τα πρόσφατα στοιχεία της Goldman Sachs δείχνουν υποχώρηση των χρηματοδοτήσεων των εταιρικών δανείων κατά 8 δισ. τον Ιανουάριο στην Ευρώπη, που ακολουθούν μια υποχώρηση 48 δισ. τον μήνα Δεκέμβριο; Πόσο «austerity» και πόσο «deleverage» μπορούν να γίνουν ακόμα και σε ποιου την πλάτη;

Ομως οι ίδιοι οι Γερμανοί γνωρίζουν ότι η ισορροπία του ευρώ τούς είναι πολύτιμη, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να καταστεί εύθραυστη. Ο ίδιος ο Μπόφινγκερ, ο σοφός αυτός οικονομολόγος, σύμβουλος της Μέρκελ, που πάντα προτείνει απόψεις πολύ κοντά στις ανάγκες αναπνοής των οικονομιών, ομολογεί τα σημαντικά κέρδη των Γερμανών από το ευρώ σε επίπεδο κόστους χρηματοδότησης και διαμόρφωσης ισοτιμίας και προτάσσει την ανάγκη μιας κοινωνικότερης Ευρώπης αποδαιμονοποιώντας πολλές ενοχές που μια άλλη πλευρά επιχειρεί συστηματικά να μας φορτώσει. Αυτή την πλευρά εξέφραζε ο απολυταρχικός και σκληρός Χανς Βέρνερ Ζιν του IFO, που κάτω από το γενάκι του κηρύσσει ότι δεν θα ξαναπάνε πια λεφτά στον Νότο και ότι η Γερμανία πρέπει να ακριβύνει ενώ η περιφέρεια να φθηνύνει.

Αυτά πρέπει να μας υποψιάζουν αντί να μας εκφοβίζουν με το «παραμύθι» του ευρώ, που για ένα μέρος της κοινωνίας δεν εγγυάται ούτε απασχόληση, ούτε περίθαλψη -δεν έχετε νιώσει αλήθεια την έλλειψη φαρμάκων;-, ούτε ένα στοιχειώδες βιοτικό επίπεδο. Οι μήνες που έρχονται έχουν μεγάλη σημασία. Κάποιοι τραπεζίτες, έκθετοι απέναντι στους μετόχους τους, επιχειρούν να αποδείξουν ότι μπορούν να σώσουν περιουσίες. Την ώρα που τα «κόκκινα δάνεια» υπερίπτανται και ακόμα και το τραπεζικό λόμπι, που τους προστατεύει, δεν έχει φροντίσει να συγκροτήσει το πλαίσιο πώλησης των εταιρικών δανείων -από τα οποία οι τράπεζες δεν εισπράττουν σεντ- στα λεγόμενα private equities. Γιατί; Για να μην επιδεινωθεί η κεφαλαιακή τους επάρκεια εκ νέου. Την ώρα όμως που αυτοί -οι τραπεζίτες-δεν έχουν να βάλουν λεφτά στην οικονομία, γιατί δεν τελειώνουν την επανακεφαλαιοποίηση και κυνηγούν τους ανώνυμους δανειολήπτες ενώ καλύπτουν τους ημέτερους επιχειρηματίες;

Κάποιοι άλλοι μεγαλοεπενδυτές στέκονται κριτικά απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις τύπου ΔΕΠΑ, καθώς δεν διαβλέπουν ουσιώδεις χρησιμότητες όσον αφορά στην ουσία των διαρθρωτικών ωφελειών στην οικονομία, αφού επί της ουσίας το φυσικό αέριο είναι αμφίβολο αν θα φθηνύνει. Τέλος, στα κρίσιμα θέματα της είσπραξης φόρων πρέπει επιτέλους το επιτελείο να καταλήξει. Θα δώσει πολλές δόσεις ή θα κάνει ποινικές διώξεις, θα κάνει κατασχέσεις ή θα δώσει δόσεις από 25 ευρώ; Αποψή μας είναι ότι πρέπει να βρει τρόπο να εισπράξει, όχι όμως μ’ αυτό το αλαλούμ. Τα κενά που αφορούν ανθρώπους που είναι στο όριο και μπορούν να χάσουν για δεύτερη ή τρίτη φορά τη ρύθμιση με την Εφορία ποιος θα τα καλύψει και ποιος θα τους προστατέψει; Την εβδομάδα που πέρασε ο κ. Κώστας Μητσοτάκης αισθάνθηκε πολύ δικαιωμένος και μίλησε για την ανάγκη απολύσεων στο Δημόσιο. Στην Ελλάδα αυτό είναι ακόμα ταμπού, λες και δεν ξέρουν οι κομματικοί μηχανισμοί ποιοι δεν δικαιούνται πραγματικά να επιβαρύνουν το δημόσιο χρήμα. Ομως, αν κάτι τέτοιο υλοποιηθεί, πολλές μάσκες θα πέσουν.