Παν. Μπουσμπουρέλης

Την ώρα που χτίζονται οι νέοι δρόμοι του φυσικού αερίου το ελληνικό ενεργειακό σύστημα ψάχνει εναγωνίως χρηματοδότηση, ενώ μέρος του κυβερνητικού συνασπισμού επαναφέρει το παιχνίδι της ευαισθησίας όσον αφορά στη σταδιακή και λελογισμένη αποχώρηση κάποιων δημοσίων υπαλλήλων.

Δεν πειράζει, ας χρεοκοπήσουμε όλοι μαζί τους επόμενους μήνες στο πλαίσιο μιας «κοινωνικής αλληλεγγύης» όπου θα οργιάσει και η υποκουλτούρα κατά του συνόλου των Πακιστανών. Ετσι, με την ανάπτυξη του ιδιάζοντος ελληνικού ρατσισμού θα καλυφθεί και όλη η πορεία του κατήφορου.

Αν έχουν βέβαια κάποιο δίκαιο οι Χρυσαυγίτες, αυτό έχει να κάνει με την υποδειγματική εξάντληση των περιθωρίων αυστηρότητας απέναντι σε έναν αλιτήριο που βίασε ένα παιδί, το οποίο θα μπορούσε να είναι παιδί του καθένα. Δεν είναι όμως κακοί όλοι οι ξένοι που δουλεύουν στη χώρα, μάλιστα ορισμένοι είναι και παραγωγικότεροι από μερικούς Ελληνες «εργαζόμενους».

Επειδή λοιπόν είναι καλοκαίρι και μέσα στη θερινή ραστώνη ο καθένας ό,τι θυμάται χαίρεται, εκείνο που εξακολουθεί να λείπει είναι η μεγάλη εικόνα. Αποσπασματικά μέτρα επί μέτρων σχεδιάζονται χωρίς να εξηγείται όλα αυτά πού στοχεύουν και πού πάνε. Καθόσον δεν θα θεσμοθετηθούν τα οράματα και οι στόχοι πίσω από αυτά, η μιζέρια και η αμφισβήτηση μαζί με τη στεγνή απεικόνιση από νούμερα θα μονοπωλούν ένα στείρο παιχνίδι.

Την ίδια ώρα η ευρωζώνη δείχνει ότι θα κάνει μια μεγάλη προσπάθεια να αντεπεξέλθει σε μια υπόθεση για την οποία οι δομές της αποδείχθηκαν ανεπαρκείς. Η ελληνική πλευρά οφείλει και πρέπει να κινηθεί με πολλές στροφές ταυτόχρονα, σε μια κατεύθυνση όπου αν γίνουν λίγα πράγματα, πολλά θα αλλάξουν, καθώς οι ευκαιρίες υφίστανται. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με εμμονές και λογικές που συνέχεια περιστρέφονται γύρω από μια ατελείωτη μετρολογία.

Υπάρχουν θεσμικά όργανα του επιχειρείν που θα προτείνουν πράγματα, αλλά πού είναι τώρα; Πώς θα ανακτηθεί η εμπιστοσύνη σε μια οικονομία για την οποία οι πτώσεις αξιών των πάσης φύσεως assets της δείχνουν να μην έχουν τέλος;

Eίμαστε στη χειρότερη φάση των τελευταίων πέντε χρόνων, με το διαθέσιμο εισόδημα να έχει κατρακυλήσει σημαντικά και την αγορά να μη διαθέτει ρευστότητα. Αυτό είναι προφανές, όπως προφανές είναι ότι απαιτούνται αλλαγές που θα προκαλέσουν σοκ σε μια οικονομία και κοινωνία που περιμένει παθητικά την εκτέλεσή της. Οπου και να κάτσει κανείς ακούει το ίδιο παθητικό, τροπάριο με χιούμορ στωικότητα και ανατολίτικη παθητικότητα.

Αποφάσεις λοιπόν πρέπει να ληφθούν εδώ και τώρα, είτε αφορούν την ετοιμόρροπη ΔΕΗ είτε οτιδήποτε έχει να κάνει με άμεσες αλλαγές. Η εικόνα της χώρας δεν θα αλλάξει με μερικά μέτρα και μερικές αποκρατικοποιήσεις. Απαιτεί πολλές ταυτόχρονες επενδυτικές κινήσεις και κυρίως ένα νέο-κεϊνσιανό μοντέλο, καθώς κανείς δεν υπολογίζει τη χρεοκοπημένη Ψωροκώσταινα. Οι Ελληνες πρέπει, εκτός από υψηλή πολιτική, να σηκώσουν τα μανίκια. Αλλιώς θα καταλήξουμε κωπηλάτες σε ξένη γαλέρα!