Παν. Μπουσμπουρέλης

Σε όλες τις εκφράσεις της ζωής οι μεγάλες εκπλήξεις είναι εκείνες που αλλάζουν τη ροή των γεγονότων, αποδεικνύεται όμως πολύ αργότερα αν τα νέα κανάλια είναι εφήμερα ή τελικά διαθέτουν βάσεις. Με ποδοσφαιρικούς όρους, αυτό που απασχολεί την οικονομία τώρα είναι ένα και το εξής: μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑΪΚΟΣ να πάρει τον τίτλο; Και αν τον πάρει, τι θα σημάνει αυτό;

Δημοσκοπήσεις στην παρούσα φάση δεν υπάρχουν, όμως οι εκτιμήσεις μιλούν για μια εξαιρετικά αμφίρροπη τελική ευθεία. Οι διεθνείς οίκοι και οι επενδυτικές τράπεζες συνδέουν την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ με την απαρχή εξόδου από το ευρώ. Οταν όμως μια υπηρεσιακή κυβέρνηση ανακοινώνει μέτρα για κατασχέσεις σπιτιών για οφειλές 3.000 ευρώ και ποινικές διώξεις για 5.000 ευρώ, σε μια οικονομία που βυθίζεται, τότε τα αντανακλαστικά της αντιμνημονιακής ψήφου ενεργοποιούνται πολλαπλασιαστικά.

Γιατί δαιμονοποιείται ο ΣΥΡΙΖΑ; Διότι φοβίζει ότι με τον ερχομό του θα κάνει ανεδαφικά πράγματα και θα οδηγήσει σε περιπέτειες. Πιστωτές, αγορές, αλλά και μέρος των εταίρων φωτογραφίζουν το πρόγραμμά του σαν καλάσνικοφ ανατροπής που θα στείλει την Ελλάδα εκτός πορείας.

Γιατί έχει απήχηση στην κοινωνία; Διότι παρέμεινε εκτός της κατάπτυστης διαδρομής χρεοκοπίας της χώρας αλλά και του φιάσκου συνεργασίας με την τρόικα. Παράλληλα, εξέφρασε ανοιχτά την αντίδρασή του ως προς το μνημόνιο συγκεντρώνοντας τις αντιδράσεις μεγάλου μέρους της κοινωνίας απέναντι σε ένα πρόγραμμα που ακόμα και οι ίδιες οι αγορές -UBS, Citi- θεωρούν ότι μπορεί πια να οδηγήσει εκτός ευρώ. Εξάλλου, ακόμα και να χάσει τις εκλογές, η αντιπολιτευτική του παρουσία αλλά και η προοπτική ωρίμανσης θα τον διατηρήσουν στο προσκήνιο τα επόμενα χρόνια.

Γιατί δημιουργεί μεγάλα ερωτήματα; Διότι δεν γίνεται αντιληπτό πώς θα κατορθώσει να εξασφαλίσει την πορεία της χώρας μέσα στο ευρώ με ένα πρόγραμμα που αντιβαίνει σε βασικές αρχές το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Και πώς θα εξασφαλίσει τα κεφάλαια για να εκτελέσει το πρόγραμμά του.Το βασικό του πλεονέκτημα έγκειται στην ανανέωση του πολιτικού σκηνικού μετά το κραχ της τελευταίας τριετίας, όπου ο κεντροαριστερός χώρος τού δείχνει εμπιστοσύνη να καταστεί η ηγέτιδα δύναμη. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει μια σειρά από πρόσωπα που κινούνται ανταγωνιστικά σε ένα σκηνικό φθαρμένο. Ο Δημήτρης Παπαδημούλης, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Γιώργος Σταθάκης, η Ρένα Δούρου, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Αλέξης Μητρόπουλος δεν μασάνε τα λόγια τους και δεν έχουν αναιρέσει την πολιτική γραμμή των τελευταίων χρόνων.

Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ όμως παρουσιάζει ενδιαφέρον και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και αυτό γιατί μόνο κατά την περίοδο του Μπερλιγκουέρ μια δημοκρατία δυτικού τύπου όπως η Ιταλία είδε τη δύναμη της κοινοβουλευτικής Αριστεράς να ισχυροποιείται και να διεκδικεί την εξουσία. Τώρα, σε ένα περιβάλλον έντονης ευρωπαϊκής κρίσης και σε ένα φιλελεύθερο μόρφωμα όπως αυτό στο οποίο οι Γερμανοί έχουν αποφασίσει να μετασχηματίσουν την ευρωζώνη, ένας αναπτυσσόμενος αριστερός σχηματισμός της πιο προβληματικής χώρας σηκώνει ανάστημα και επιμένει στη στρατηγική του. Οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα χρειαστούν κάποια δεκάδες δισεκατομμύρια για το πρόγραμμά τους. Η πρόκληση -εθνική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική- είναι μεγάλη. Από τη δεκαετία του ’70 η έννοια του αριστερού από trend έγινε σταδιακά περιθώριο και στη συνέχεια ταυτίστηκε με τον εναλλακτικό λομπίστα. Ιδιαίτερα στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ αποδομήθηκε πλήρως. Το πολιτικό αυτό rebound αιφνιδίασε τους πάντες και μέσα και έξω. Γι’ αυτό και η ευθύνη του τώρα είναι μεγάλη.

Tην επόμενη Κυριακή: O κεντροδεξιός πόλος