Παν. Μπουσμπουρέλης

«Τον λόγο έχει η κοινωνία. Η Αριστερά, έστω και στα τρία, θα συντρίψει σήμερα το ελληνικό σοσιαλδημοκρατικό φιάσκο. Οι κεντροδεξιοί θα ξυπνήσουν ή θα αυτοκτονήσουν;». 

ΕΤΣΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕ το άρθρο της προηγούμενης εβδομάδας και η μεν Αριστερά συνέτριψε το ΠΑΣΟΚ, αλλά οι κεντροδεξιοί αυτοκτόνησαν. Και έτσι διαμορφώνεται το σκηνικό που παραπέμπει στο σημερινό θρίλερ για την πορεία της οικονομίας. 

ΕΥΡΩ Ή δραχμή; Αυτό είναι το νέο δίλημμα, όπως σωστά σημείωσε η Αλέκα Παπαρήγα. Μπορεί σε πολιτικό επίπεδο η ανατροπή να έχει συντελεστεί, το ερώτημα όμως είναι τι θα γίνει στο οικονομικό. Η αδυναμία συντονισμού για μια ξεκάθαρη θέση απέναντι στους Ευρωπαίους και τους πιστωτές είναι το βασικό μας πρόβλημα, το οποίο δημιουργεί τεράστια αβεβαιότητα αλλά και τις προϋποθέσεις για ένα επερχόμενο ατύχημα. 

ΜΕ ΑΥΤΑ που λένε κάποιοι, όπως ο Πάνος Καμμένος, για μη πληρωμή των ομολόγων, θα έχουν πολύ άσχημα ξεμπερδέματα. Δηλαδή από τη στιγμή που θα χρεοκοπήσουμε με τη βούλα ανοίγει ο επικίνδυνος δρόμος η ΕΚΤ να μην αποδέχεται τα ελληνικά ομόλογα προς χρηματοδότηση, οδηγώντας έτσι εκτός συστήματος τις ελληνικές τράπεζες, που δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν. 

ΕΠΙΣΗΣ, ΤΑ σενάρια που επεξεργάζονται ξένοι οίκοι αναφέρουν μπλόκο της τρόικας στα υπόλοιπα 20-25 δισ. που απαιτούνται για την ολοκλήρωση της επανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών. 

ΟΛΑ ΑΥΤΑ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα οδηγήσουν στη χρεοκοπία και την έξοδο της χώρας από το ευρώ με έμμεσο και εθελούσιο τρόπο τελικά. Εκτός εάν οι διαπραγματεύσεις είναι αποφασιστικές και αποτελεσματικές, ανατρέποντας πολλά δυσβάσταχτα στοιχεία του μνημονίου. 

ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ όμως δεν είναι τόσο απλό και γι’ αυτό θα είναι πολύ σύνθετο και με πολύ μεγάλα ρίσκα το όλο εγχείρημα. Τι έχει αλλάξει αυτή τη στιγμή; Το γεγονός ότι απέναντι στον μπαμπούλα του ΔΝΤ και στον κουφιοκεφαλάκια Τόμσεν δεν υπάρχει το «yes men» του Βενιζέλου. 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ωστόσο ούτε μια ανατρεπτική και φιλελεύθερη άποψη που να χτυπήσει τη φορολογία και τα βλακώδη και αναποτελεσματικά μέτρα λιτότητας, αλλά μια αριστερή λογική. Λέγαμε εδώ και μήνες ότι η ώρα της Αριστεράς έχει φτάσει. Και δεν χάρισε κάστανα. Στον Τσίπρα θα θελήσουν πολλοί να βάλουν τρικλοποδιές, όμως θα αποδειχτεί σκληρό καρύδι και θέλει να κεφαλαιοποιήσει το αίτημα αποκατάστασης της αξιοπιστίας και της δικαιοσύνης σε μια κοινωνία που ούτε χρόνο αλλά ούτε και διάθεση έχει να καταλάβει από πού έπεσε το ξύλο. 

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ και το βασικό ζήτημα που εγκλωβίζει την ελληνική πολιτική σκηνή απέναντι σε λύσεις προσχεδιασμένες και δημιουργεί τις προϋποθέσεις γι’ αυτό που εδώ και καιρό έχουμε αναφέρει ως το ελληνικό νεο-μαρξιστικό μοντέλο. Και αυτό μπορεί να γεννηθεί έμμεσα μέσα από τη διαδικασία ανατροπής του μνημονίου, που όμως δεν θα μείνει χωρίς κόστος. 

ΟΛΑ ΘΑ κριθούν από την πρόθεση των πιστωτών να πιέσουν και την προσμέτρηση του κόστους για το σύνολο της Ευρώπης, αν τελικά θα μας πετάξουν έξω από το νόμισμα. 

ΑΠΟ ΤΗΝ άλλη πλευρά, όμως, το τμήμα της κοινωνίας που θέλει έναν πιο ξεκάθαρο ευρωπαϊκό προσανατολισμό και αποδέχεται συγκεκριμένο πλαίσιο κανόνων οφείλει να ανασυγκροτήσει τη δική του πρόταση και δίχως άλλο βασικός πυλώνας θα είναι η Κεντροδεξιά. 

ΑΣ ΜΗ γελιόμαστε όμως. Η άρνηση του μνημονίου που περιλαμβάνει αυξημένα ρίσκα για έξοδο από το ευρώ δεν εδράζεται μόνο σε αφελείς και αιθεροβάμονες, αλλά και σε εκείνη την ταλαιπωρημένη αίφνης μερίδα της κοινωνίας που βλέπει περικοπές, φορολογία, ύφεση και δάνεια να τρέχουν χωρίς τέλος και ελπίδα σωτηρίας. Αυτοί είναι οι καλόπιστοι, οι κερδοσκόποι της δραχμής είναι οι άλλοι.