Παν. Μπουσμπουρέλης

H 4η Δεκεμβρίου ή 4 Δεκέμβρη προσδιορίστηκε κατ’ αρχάς ως η μέρα του δημοψηφίσματος για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Γιατί στις 8 του ίδιου μήνα το Ελληνικό Δημόσιο πρέπει να αποπληρώσει κουπόνια 8 δισ. ευρώ και αν δεν έχει τα λεφτά θα χρεοκοπήσουμε κανονικά αυτή τη φορά. Και από μόνη της, όμως, αυτή η διαδικασία πιστοποιήθηκε ως μοιραία για τη συνέχεια, αφού θα τίναζε στον αέρα εν τη γενέσει της το τραπεζικό σύστημα. Και μόνο η αβεβαιότητα αυτή εγκυμονούσε τον κίνδυνο μαζικής εκ-ροής καταθέσεων που θα χρεοκοπούσε τη χώρα πριν έρθει η Κυριακή του δημοψηφίσματος.

Εδώ όμως υπάρχει ένα περιβάλλον όπου οι πολιτικοί φορείς είναι τόσο εθισμένοι στο να κρατούν τις καρέκλες τους, που ακόμα και με τη χώρα στο κόκκινο εφευρίσκουν ασύλληπτες προσποιήσεις που αφήνουν τους πάντες άναυδους. Ολα αυτά όμως δεν μπορούν να διαρκέσουν επ’ άπειρον και αντί να μπαίνουν στο τραπέζι προς εφαρμογή τα σημεία των πακέτων των ευρωπαϊκών συμφωνιών να αρχίζει ένα ατελείωτο πολιτικό παιχνίδι με τις κοινοβουλευτικές ομάδες. Οσο και να κρατήσει αυτό, στο τέλος θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις. Αποφάσεις για αποκρατικοποιήσεις, για νέες περικοπές των δημοσίων δαπανών, που κακώς γίνονται μέχρι τώρα οριζόντια και δεν έγιναν εκεί που έπρεπε.

Οσες ψηφοφορίες και να γίνουν, που κατ’ ουσίαν παρατείνουν το κλίμα κρίσης, τα φορολογικά έσοδα θα πέσουν εκ νέου έξω και οι στόχοι της τρόικας θα χαθούν και πάλι τον Δεκέμβριο που μας έρχεται. Ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί και τελικά η κρίση, εφόσον δεν θα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να μπουν κεφάλαια στη χώρα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα κορυφωθεί τους επόμενους μήνες. Κάθισε κανείς να ασχοληθεί με ποιον τρόπο θα γίνουν πέντε πράγματα για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη, να γυρίσουν τα κεφάλαια και να αξιοποιηθούν τα πάμφθηνα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία;

απο την αλλη, Μέσα στην παράνοια τα κόμματα της Αριστεράς κερδίζουν έδαφος. Αρνηση χρέους, έξοδος από το ευρωπαϊκό νόμισμα, κεντρική τράπεζα ελληνική και κρατικοποιήσεις. Λύσεις απλές που στην κατάσταση που είμαστε σίγουρα θα βρουν ανταπόκριση στην ταλαιπωρημένη κοινωνία. Η διαφαινόμενη επικράτηση της Κεντροδεξιάς σε μια εκλογική αναμέτρηση θα ανοίξει το παράθυρο σε μια άλλη μέρα, όπου μια νέα κυβέρνηση θα κληθεί να διαχειριστεί εφαρμογές που αργά ή γρήγορα θα έχουν αντιδράσεις από την άλλη πλευρά. Το βέβαιο είναι ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν, όμως όσο δεν περνάμε στο επόμενο επεισόδιο τόσο κινδυνεύουμε να πάμε σε θεραπείες-σοκ λατινοαμερικάνικου τύπου.

Ωστόσο αυτοί που θα κάνουν τη διαφορά θα είναι για μία ακόμα φορά οι άνθρωποι. Και οι πολιτικοί που αλαλάζουν αλλά κιοτεύουν -και μάλιστα σε κορυφαίο επίπεδο- τις κρίσιμες στιγμές δεν θα πιστωθούν τίποτε. Η χώρα για να βγει από αυτή την περιπέτεια θέλει ηγέτες που την κρίσιμη στιγμή θα χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι και θα τραβήξουν το κάρο. Απαιτούνται συγκρούσεις σε πολλά επίπεδα και γνώση για την τεχνοκρατική διαχείριση μιας χρεοκοπημένης χώρας, που καλώς ή κακώς αποδείχθηκε ότι δεν έχει ούτε το ΔΝΤ ούτε η τρόικα ούτε ο Γιούνκερ. Το πρόβλημα της χώρας είναι unique, όπως τέτοιοι είμαστε και ως λαός αφού κατορθώσαμε να αποτελούμε τη βασική εστία μόλυνσης μιας πανευρωπαϊκής κρίσης χρέους.