Ο τελικός του κυπέλλου δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την πιστοποίηση της κυριαρχίας του Ολυμπιακού. Θα μου πείτε «χρειαζόταν;» Μπορεί και όχι, αλλά ένα… βουλοκέρι θέλησαν να το βάλουν ο Μεντιλίμπαρ και οι παίκτες του. Είχε ιδιαιτερότητες το ματς με τον ΟΦΗ. Την ανυπομονησία των Κρητικών, την μανία των ΜΜΕ να ασχολούνται με τις εκδρομές που ετοίμαζαν οι φίλοι του Ομίλου, αφιερώματα, ένας χαμός. Λογικό. Ο ΟΦΗ ήταν το… αλατοπίπερο.
Χάρη στον ΟΦΗ έγινε η γιορτή, χάρη στον ΟΦΗ είδαμε απλούς ανθρώπους σε ένα νησί να προσμένουν να πάνε στην πρωτεύουσα, χάρη στον ΟΦΗ είδαμε χορευτικά στην τελετή έναρξης, χάρη στον ΟΦΗ (ελάτε ας είμαστε ειλικρινείς δεν έκανε η αστυνομία πέντε συσκέψεις) και γενικά χάρη σε μια επαρχιακή ομάδα στήθηκε ένα ευχάριστο σκηνικό για τον κάθε φίλο του ποδοσφαίρου. Την ίδια ώρα όμως, υπήρχε ένας Ολυμπιακός έτοιμος να το πάρει και αυτό. Αδιαπραγμάτευτα! Σας προκαλώ να δείτε τα πρόσωπα των παικτών του Μεντιλίμπαρ όταν κατέβαιναν από το πούλμαν, μόλις έφτασε η αποστολή της ομάδας. Αν δείτε έστω έναν να σκάει χαμόγελο, τηλεφωνήστε μου να μου το πείτε και εμένα. Ένταση, προετοιμασία ψυχολογική και αποφασιστικότητα, λέγεται όλο αυτό.
Ο Ολυμπιακός έφτασε τα 19 ντάμπλ. Τρομερό νούμερο ως αποτέλεσμα των 48 πρωταθλημάτων και των 29 κυπέλλων. Και πήρε αυτή την κούπα σχετικά εύκολα. Με τρόπο παραπάνω από επαγγελματικό, αν και υπήρξαν και στιγμές στο παιχνίδι που δικαιολογημένα οι φίλοι της ομάδας του Πειραιά ζητούσαν κάτι καλύτερο από τους ποδοσφαιριστές τους.
Συμβόλαια με την νίκη δεν υπάρχουν. Ούτε φυσικά και με τους τίτλους. Ο Μεντιλίμπαρ όμως, έχει φτιάξει μια ομάδα που ξέρει να παίζει για να κατακτά. Μια υπέροχη κομπίνα έφερε το πρώτο γκολ πολύ νωρίς και το Ουκρανικό τανκ διπλασίασε τα τέρματα και έβαλε και την ταφόπλακα στα όποια όνειρα των συμπαθέστατων Κρητικών.
Ο ΟΦΗ ήταν κατώτερος των όσων μας είχε δείξει. Όμως τον δικαιολογώ. Μεγάλο το βάρος. Δεν είναι εύκολο να παίζεις με τον Ολυμπιακό, δεν είναι εύκολο να ζεις μια πρωτόγνωρη κατάσταση και πάνω απ’ όλα δεν είναι εύκολο να αποδόσεις όταν τόσο καιρό ασχολείσαι με αυτό. Οι Κρητικοί ουσιαστικά παράτησαν τα πλέι- οφ για να αφοσιωθούν στον τελικό. Βρε και να μην το ήθελαν, είχε συμβεί. Όπου και να βρίσκονταν για αυτό άκουγαν.
Κάθε τρεις και λίγο, τραγούδια και βιολιά ή πιο σωστά λύρες. Δεν είναι εύκολο αυτό το φορτίο. Και στην τελική ο ένας δεν είχε καλή εικόνα τον τελευταίο μήνα και ο άλλος μοίραζε τεσσάρες σε δυνατούς αντιπάλους. Ο ρυθμός έχει πάντα σημασία και το είδατε στο πρώτο ημίωρο του τελικού. Ο ΟΦΗ ήταν η ομάδα που μπόρεσε να περάσει από την δική της πλευρά στον πίνακα που σχηματίστηκε μετά την φάση των «16», αποκλείοντας τον Αστέρα στα ημιτελικά. Και αυτό από μόνο του ήταν μια επιτυχία.
Κλείσιμο
Η ολοκλήρωση του ονείρου όμως δεν ήρθε. Γιατί πολύ απλά χρειαζόταν μια υπέρβαση κόντρα σε ένα αδίστακτο σύνολο. Ο Ολυμπιακός μετά το 0- 1, θα μπορούσε να ‘χε τελειώσει το ματς στο πρώτο μέρος. Μόνο ο Τσικίνιο είχε τρεις προσωπικές φάσεις για να σκοράρει. Οι Κρητικοί είχαν σοκαριστεί και έχασαν όλο το πρώτο ημίχρονο. Στο δεύτερο νοικοκυρεύτηκαν, αλλά και πάλι δεν μπορούσαν να τρομοκρατήσουν.
Κάπως έτσι κύλησε το παιχνίδι, το οποίο κατά την γνώμη μου θα ξεχαστεί γρήγορα ως παιχνίδι. Αυτό που 100% θα μείνει , είναι η όμορφη γιορτή, η επιτυχημένη διοργάνωση της Ομοσπονδίας και η προσδοκία την επόμενη σεζόν που λογικά θα συγκρουστούν δυο -λεγόμενοι- μεγάλοι (το πιθανότερο έτσι όπως ορίστηκε η νέα διοργάνωση) είναι, να έχουμε και πάλι έναν όμορφο και ευχάριστο τελικό, χωρίς να πρέπει να ασχολούμαστε με το πόσες δυνάμεις θα κουβαλήσει η αστυνομία ή που συναντιούνται τα καλόπαιδα για να τσακωθούν και να τραβήξουν βιντεάκια. Όσο για τον Ολυμπιακό; Ολοκλήρωσε ιδανικά την χρονιά των γενεθλίων του. Με ντάμπλ και με παρουσία στην league phase του Champions League…
