π. Ηλίας Μάκος

Και οι υγειονομικοί στην Ελλάδα, γιατροί, νοσηλευτές/τριες και το υπόλοιπο νοσοκομειακό προσωπικό, δείχνουν αυτή την περίοδο της πανδημίας συμπεριφορά ηρώων. Και ας μη θεωρηθεί υπερβολικό αυτό.

Και δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν αυτές τις κρίσιμες στιγμές ασυνείδητες περιπτώσεις με τα γνωστά φακελάκια.


Μπορεί τα Νοσηλευτικά Ιδρύματα να είναι αφημένα εδώ και πολλά χρόνια στην τύχη τους, χωρίς το απαραίτητο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, χωρίς τον κατάλληλο ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό, χωρίς τις χρειαζούμενες υποδομές, χωρίς καν τα αναγκαία.

Και η ευθύνη είναι διαχρονική, αφού η τελευταία δομική παρέμβαση στο χώρο της υγείας έγινε πριν σαράντα περίπου χρόνια.


Βλέπετε για την υγεία, που είναι πολύ ευαίσθητος τομέας, δεν διατίθενται τα απαραίτητα κονδύλια, ενώ για άλλα πράγματα, πολύ μικρότερης σημασίας, εξασφαλίζονται εύκολα...

Τα Νοσοκομεία απαξιώθηκαν και όσοι πολίτες διέθεταν χρήματα στρέφονταν προς τα ιδιωτικά θεραπευτήρια.

Ωστόσο όλο το βάρος για τον κορωνοϊό έπεσε στα δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα, που το δυναμικό τους ενεργοποιήθηκε και παρά τις πολλές ελλείψεις, αδυναμίες και αστοχίες του συστήματος, ανταποκρίνεται στις αυξημένες ανάγκες.

Αλλά τώρα δεν είναι η ώρα για καταλογισμούς παραλείψεων, διαπιστώσεις και κατηγορίες, είναι η ώρα της συλλογικής και υπεύθυνης και έντιμης προσπάθειας για να οπισθοχωρήσει και να νικηθεί ο επιτιθέμενος εχθρός του κορωνοϊού, που έχει σκορπίσει πανικό.


Μπορεί ο κορωνοϊός, να επιτίθεται ύπουλα και μαζικά και να έχει δημιουργήσει τεράστιες και απρόβλεπτες συνέπειες, μέχρι του σημείου να κοντεύει να αλλάξει η ζωή και ο χαρακτήρας μας...

Μπορεί πολλοί συνάνθρωποί μας να ασθενούν, άλλοι βαρύτερα και άλλοι ελαφρύτερα από την πανδημία και ο κίνδυνος να ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή για όλους μας. Και ωστόσο κάποιοι από εμάς αδιαφορούμε, μέχρι να μας ...επισκεφτεί η ασθένεια, να περάσουμε δύσκολες και πονεμένες καταστάσεις για να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε πόσο ανεκτίμητη αξία έχει η υγεία και πόσο πολύτιμο αγαθό είναι. Κάτι, που δεν υπολογίζουμε όσο είμαστε γεροί, έχοντας την ψευδαίσθηση, αλλοίμονό μας, ότι είμαστε άτρωτοι. Τα σκουλήκια σ' ένα τάφο μας θα μας φάνε αργά ή γρήγορα.



Μπορεί τα Νοσοκομεία να έχουν κατακλυστεί με αρρώστους, λόγω του ιού, που το βλέμμα τους είναι κυριαρχημένο από την αγωνία και το φόβο και το σώμα τους εξουθενωμένο και εξαντλημένο.

Μπορεί οι έρευνες να δείχνουν ότι αυτοί που απορρίπτουν πλήρως την συνωμοσιολογία περί του κορωνοϊού είναι κάτω από 30%, ενώ το υπόλοιπο 70% έχει κάποιου τύπου συνωμοσιολογική άποψη, λες και είναι τυφλωμένο και δεν βλέπει άτομα γύρω μας να καταρρέουν ή και να πεθαίνουν.

Μπορεί να τριπλασιάστηκε η κατάθλιψη, να διπλασιάστηκε το ποσοστό αυτοκτονικών σκέψεων, καθώς και αυτών που εμφάνισαν συμπτώματα έντονου άγχους, να αλλοιώθηκε η ποιότητα της καθημερινότητάς μας.

Όμως, ευτυχώς, υπάρχουν οι αφανείς ήρωες, που μέρα και νύχτα αντιπαλεύουν τη θανάσιμη απειλή, που σκορπάει ο κορωνοϊός.

Είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές των Νοσοκομείων, αυτοί οι κακοπληρωμένοι υπάλληλοι του δημοσίου, που πάντα, αλλά περισσότερο τούτες τις ώρες, αυτοπροσφέρονται νύχτα και ημέρα, με νύχια και δόντια, πέρα και πάνω από τα όρια του καθήκοντός τους, στη μάχη κατά της πανδημίας, ταγμένοι στο μετερίζι της αλληλεγγύης, της συνεισφοράς, της κοινωνικής ευαισθητοποίησης και της ανθρωπιάς.

Οι άνθρωποι αυτοί, που δεν πληρώνονται καλά, που δουλεύουν ατελείωτες ώρες, χωρίς να κοιτάνε τα ρολόγια, που είναι εκτεθειμένοι στον κορωνοϊό, που τους λείπουν τα στοιχειώδη για την αυτοπροστασία τους, που η ένταση χαράζει τα πρόσωπά τους, που η πολύωρη χρήση μάσκας ματώνει τα πρόσωπά τους, ναι αυτοί, κρατάνε θυσιαστικά όρθιο το σύστημα υγείας.

Και απορροφούν την ένταση των ατόμων, που χτυπημένοι από τον κορωνοϊό έχουν πεσμένη ψυχολογία και στηρίζουν πάνω τους τις ελπίδες τους.

Και οι γιατροί και οι νοσηλευτές/τριες σηκώνουν αυτό το βάρος χωρίς να γογγύζουν και κρατάνε άσβεστο τον πόθο του αρρώστου να γίνει καλά.

Συγκινηθήκαμε μέχρι δακρύων όταν γνωστός μας γιατρός σε Νοσοκομείο αναφοράς για τον κορωνοϊό μας ομολόγησε: " Κάνω ό,τι μπορώ και ακόμη περισσότερα... Στο πρόσωπο κάθε αρρώστου, από τον πιο δύστροπο, λόγω της αναστάτωσής του, μέχρι τον πιο αβαρή, βλέπω τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τα αδέλφια μου...".

Τι συγκλονιστικά λόγια, που δείχνουν ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αν όχι στην ολότητά τους, οι υγειονομικοί δίνουν τη δική τους μερίδα αγάπης στους ασθενείς, και ας είναι οι ίδιοι από την κούραση, σωματικά ερείπια.

Ένας παππούς, πήγε για νοσηλεία σε Νοσοκομείο με κορωνοϊό, έχοντας πυρετό και αναπνευστικά προβλήματα.

Η μελαγχολία του ήταν μεγάλη. Τον πρόσεξε η νοσηλεύτρια της βάρδιας, και παρ' ότι ήταν άυπνη από την εφημερία, τον πλησίασε και του είπε: "

"...Μην σκέπτεσαι τίποτε άλλο, παρά μόνο ότι θα γίνεις καλά, ότι θα γυρίσεις κοντά στα παιδιά και στα εγγόνια σου".

Άστραψαν τα νυσταγμένα μάτια του ηλικιωμένου και την παρακάλεσε να της το ξαναπεί αυτό. Το έκανε η νοσηλεύτρια. Ο γέροντας έμεινε για λίγο σιωπηλός και σιγοψιθύρισε αποκαμωμένος: "Ευχαριστώ για την παρηγοριά, που μου 'δωσες, αν και ξέρω ότι μπορεί να κλείσω για πάντα τα μάτια μου".

Μέσα από το σκοτάδι του κορωνοϊού βγαίνει το φως του ανθρωπισμού από τους υγειονομικούς, ένα φως προσφοράς και δόσιμο της ψυχής ολόθερμο.

Ας τα δει το κράτος όλα αυτά και επιτέλους, ας γίνει κάτι ουσιαστικό στο χώρο της υγείας, μακριά από μικροκομματισμούς και κερδοσκοπικά συμφέροντα.