Νίκος Αλιάγας

Ξανά στην αρένα. Ξανά στο κουρμπέτι και στο τρελό τρέξιμο. Ετσι, για να πάει καλά η χρονιά. Πόσες τυποποιημένες ευχές λάβατε στο κινητό σας μέσω sms; «2012 ευχές και άλλα τόσα χαμόγελα…», μηνύματα με ρητορικό ύφος, το ίδιο για όλη την ατζέντα του τηλεφώνου. Κάποτε λάμβανες και καμιά κάρτα ή ένα γράμμα με ένα εξωτικό ή σπάνιο γραμματόσημο από το ταχυδρομείο και το ευχαριστιόσουν, βρε παιδί μου. Είχε διαδρομή, ουσία, ιστορία, άνοιγες μια επιστολή με ανυπομονησία, έσχιζες τον φάκελο με προσοχή και από το δίπλωμα του χαρτιού ακόμα μπορούσες να καταλάβεις τόσα πολλά για εκείνον που το έστελνε.

Προσπαθούσες να αποκρυπτογραφήσεις τη διάθεση και το ψυχικό σθένος του αποστολέα μέσα από τη γραφή του ή πολλές φορές και από το χρώμα του επιστολόχαρτου ή τον διάκοσμο της καρτ ποστάλ. Σήμερα ακόμα και οι ευχές είναι fast food. Ολα στα γρήγορα, στα όρθια, στο πόδι.

Του ποδαριού, που έλεγε και ο παππούς μου. Η ψευδαίσθηση της επικοινωνίας, χωρίς ωστόσο οι άνθρωποι να ανταλλάσσουν λόγια, χωρίς να έχουν επαφή. Πόσα sms στείλατε φέτος στις γιορτές; Λιγότερα από πέρυσι, απ’ ό,τι φαίνεται, καθώς τα γραπτά μηνύματα, όσο virtual και αν έχουν γίνει και αυτά, έχουν μεν μικρό κόστος, οι καιροί όμως είναι δύσκολοι. Ασε που σύμφωνα με μια αμερικανική έρευνα που μόλις δημοσιεύτηκε, τα sms ωθούν τους ανθρώπους να λένε ψέματα πιο εύκολα. Φαντάσου να μη λες την αλήθεια και να σου κοστίζει και ο κούκος αηδόνι. Καλύτερα να μη λες τίποτα. Πέρα από τις ευχές, όταν ξεκινάει ο χρόνος παίρνονται και μεγάλες αποφάσεις, συνήθως και αυτές μέσω sms. Και το must είναι ο χωρισμός: «Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω, καλή τύχη» (το αποκορύφωμα της απόλυτης δειλίας του κουραδόμαγκα), «Ο,τι κι αν γίνει, όποιον κι αν συναντήσεις, εγώ θα είμαι εκεί, για πάντα στην καρδιά σου, λυπάμαι...» (σε κάτι πρέπει να πιστέψει και αυτός που το έγραψε, πόσα άλλα ψέματα θα πει στον εαυτό του;), «Κοίταξε, τα πράγματα είναι απλά, δεν είσαι το γιν μου και δεν είμαι το γιανγκ σου» (να τα προσέχετε τα κινέζικα εστιατόρια), «Αξίζεις κάποιον καλύτερο από μένα» (τότε γιατί δεν τον έβρισκες εσύ εξαρχής, ρε φίλε, τον καλύτερο;), «Μου λες μ’ αγαπάς, εγώ να δεις» (αχ, τρίζουν τα κόκαλα του Στράτου), «Αν πραγματικά με αγαπούσες θα είχες καταλάβει προ καιρού τις ανάγκες μου, αντίο» (και δεν μπορούσες, ρε κορίτσι μου, να του πεις για τις ανάγκες σου νωρίτερα;), «Δεν έχουμε τίποτε άλλο να πούμε» (και είναι ανάγκη να του το γράψεις;), «Θέλω να σκεφτώ... θέλω χρόνο για τον εαυτό μου, δεν είμαι καλά» (και τόσο καιρό γιατί δεν πήγες να δεις ψυχολόγο;).

Ολα τα παραπάνω είναι πραγματικά sms που εστάλησαν το πρώτο δεκαήμερο των περασμένων εορτών. Ξέρετε, όμως, πόσα sms κυκλοφόρησαν στη Γαλλία το βράδυ που άλλαξε ο χρόνος; Ενα δισεκατομμύριο εκατόν τριάντα εκατομμύρια. Αν κάνετε έναν γρήγορο λογαριασμό, θα συνειδητοποιήσετε πως δεν είμαστε μακριά από το έλλειμμά μας. Αν ο καθένας έστελνε από ένα sms για τη χώρα μας, πάει στο διάολο, ας χωρίζαμε μετά… Αντε, Καλή Χρονιά και στείλτε κάνα γράμμα.