Νίκος Αλιάγας

Ενας κούκος μπορεί να μη φέρνει την άνοιξη, αλλά η άνοιξη έχει ανάγκη τον κούκο. Πρέπει να μάθουμε ξανά να τρέχουμε, όχι πίσω από τον ίσκιο μας, αλλά προς το όραμά μας. Γιατί, κακά τα ψέματα, θα περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να ξαναβρούμε -εάν και εφόσον- τη χαμένη αξιοπιστία μας. Πρέπει να ξαναχτίσουμε τα ηθικά θεμέλια αυτού του τόπου και να σκεφτούμε τι Ελλάδα θέλουμε για το μέλλον, το δικό μας -όσο μας έχει απομείνει- και κυρίως των παιδιών μας. Να φανταστούμε έναν νέο τρόπο διακυβέρνησης. Να εξηγήσουμε στη νέα γενιά πως έσφαλαν εντέλει οι μεγαλύτεροί τους... 

Δεκαετίες ολόκληρες έτρεχαν με καραμούζες στο χέρι και κουνώντας σημαιάκια, με κάθε είδους κουμπαριές και ψευτοκουμπουράτους, με σλόγκαν, πανηγυρισμούς στις πλατείες, με ήλιους και φλόγες και δρεπάνια, πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, ζητωκραυγάζοντας τον κάθε επαγγελματία πολιτικάντη στο όνομα της Δημοκρατίας και του βολέματος. 

Τέρμα τα ψέματα και τα βολέματα. Ηρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε όλα όσα ξέραμε γι’ αυτόν τον κόσμο, ξεκινώντας από την ίδια μας τη γειτονιά. Να περάσουμε επιτέλους από τη θεατροκρατία στην αξιοκρατία. Πουθενά στην Ευρώπη δεν κυβερνούν πλέον οραματιστές. Η εποχή απαιτεί και θέλει διαχειριστές. Επιθυμείς να μείνεις στην πολυκατοικία, να τα έχεις καλά με τον διαχειριστή και να πληρώνεις το μηνιάτικο στην ώρα του; Τότε ανέλαβε τις ευθύνες σου. Δεν θέλεις να μείνεις και επιθυμείς να αποχωρήσεις από τη Νομισματική Ενωση της Ευρώπης; Τότε και πάλι ανέλαβε τις ευθύνες σου και τράβα όπου θες να «φλερτάρεις» στις βαλκανικομεσογειακές προκυμαίες του παρελθόντος. Μήπως θέλεις να τα σπάσεις όλα και δεν συμφωνείς με κανέναν; Αν το ήθελες στ’ αλήθεια, θα είχες τα κότσια να το κάνεις προ καιρού. Τέρμα, λοιπόν, οι αμπελοφιλοσοφίες, γιατί σε λίγο θα σου πάρουν και τ' αμπέλια του παππού, τα οποία, όμως, έχεις να δεις και να τρυγήσεις χρόνια τώρα. 

Κανένας δεν μπορεί να εικάσει τι θα συμβεί αύριο. Ολες οι προβλέψεις των τελευταίων μηνών έχουν καταρρεύσει.

Παπανδρέου, Μπερλουσκόνι… το ερώτημα δεν είναι ποιος θα είναι ο επόμενος, αλλά τι θα αλλάξει ή μάλλον τι δεν θα αλλάξει για εμάς. Το μεγάλο παζάρι ξεκινάει πάντα με θυσίες και παράπλευρες απώλειες, με πρώτα θύματα φυσικά αυτούς που υπηρέτησαν πιστά το σύστημα. Οχι αρκετά όμως….Η κρίση χρέους έγινε κρίση πολιτική. Και πιο ανησυχητικό, έγινε κρίση ηθική. Το χαρτονόμισμα που θα μας ένωνε μετατράπηκε σε χαρτούρα που μας πνίγει και μας διχάζει στο όνομα του τζόγου της εξουσίας. Ηγέτες αναγκάζονται να παραιτηθούν, ανίκανοι να διατηρήσουν την εντολή που τους δόθηκε από τους απλούς πολίτες, γιατί απλούστατα δεν ηγούνται στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα. 

Είναι σαφές πως τα πιόνια άρχισαν να κινούνται ύπουλα και αποπροσανατολισμένα προς το άγνωστο και η τράπουλα πλέον πρέπει να ξαναμοιραστεί. Ποιος ωστόσο θα κρατήσει την τάξη ως εγγυητής στις τράπεζες; Ποιος τζόκερ θα τα τινάξει όλα; Δεν χτίζεις και δεν ενώνεις μια μεγάλη οικογένεια μόνο και μόνο επειδή της δίνεις, της τάζεις ή της κόβεις παροχές. Οι λαοί δεν ενώνονται τελικά μόνο από τις χρηματαγορές. Δεν ηγείσαι ανθρώπων και πολιτισμών που έχουν γράψει Ιστορία αγοράζοντάς τους. Ακόμα περισσότερο όταν τους βγάζεις στο σφυρί. 

Οι καιροί δεν είναι μόνο δύσκολοι επειδή η χρεοκοπία φαίνεται να πλησιάζει στον ορίζοντα, κάτι που ουδείς εύχεται και ούτε καν θέλει να το σκέφτεται, αλλά όντως είναι πολύ επικίνδυνοι. Γιατί σε κάτι τέτοιες περίεργες εποχές, που ο θυμός υποβόσκει, σε μια ταπεινωμένη κοινωνία ξεπροβάλλουν εκεί που δεν τους περιμένεις, μέσα από το χάος, ασύστολοι δημαγωγοί και ψευτοσωτήρες που, όπως έχει αποδείξει και η Ιστορία, οδηγούν τους λαούς στην καταστροφή. Δεν μιλώ για την επόμενη μέρα, σκέφτομαι την επόμενη γενιά. Γιατί κάθε αιώνας έχει τα δικά του τέρατα. Και δυστυχώς τα δικά μας μόλις που γεννιούνται. Απλά να το ξέρετε…