Νίκος Αλιάγας

Σαν καλός κατεργάρης επέστρεψα κι εγώ νωρίς-νωρίς στον πάγκο μου. Τέρμα οι διακοπές στην Ελλάδα λοιπόν και να ’μαι τώρα στους παρισινούς δρόμους με μπουφάν και ομπρέλα ανά χείρας με τα πρώτα ραντεβού ήδη κλεισμένα, τις ατελείωτες συσκέψεις στο ζενίθ και τις πρώτες εκπομπές στον αέρα, αφήνοντας ένα αχνά μαυρισμένο χαμόγελο να φεύγει με τα πρωτοβρόχια σαν χαμένη υπόσχεση νύχτας καλοκαιριού.

Ξανά παπουτσωμένος, ξανά ξυρισμένος, να συζητάω στους διαδρόμους με συναδέλφους για την οικονομική κρίση, τον Καντάφι και την άρση των κατηγοριών για βιασμό του Στρος-Καν. Να διαβάζω γαλλικές εφημερίδες πριν καλά-καλά ξημερώσει και να λαμβάνω ένα sms της μάνας μου που βρίσκεται ακόμα στο Μεσολόγγι: «Εδώ τα ρήμαξαν όλα οι πυρκαγιές, παιδί μου. Ο Θεός να βάλει το χέρι του, τραγωδία. Εσύ, ντύνεσαι καλά;». Ετσι είναι οι μανάδες, μας βλέπουν ακόμα σαν παιδιά, όπως τότε που μας πήγαιναν στο σχολείο και μας κρατούσαν από το χέρι στη διασταύρωση. Θυμάμαι μια σκοτεινή αίθουσα με λάμπες φθορίου που μύριζε σκόνη κιμωλίας, αλλά και το άγχος της πρώτης μέρας όταν δεν καταλάβαινα τα γαλλικά της κοτσιδάτης δασκάλας, καθώς είχα επιστρέψει  από το χωριό του πατέρα κατευθείαν στην Πόλη του Φωτός. Τα πόδια μου ήταν ακόμη γρατσουνισμένα από τα αγκάθια. Γεννήθηκα στο Παρίσι, ζω 42 χρόνια σε αυτή την πόλη, την οποία θεωρώ πλέον σπίτι μου, ωστόσο δεν ξέρω ακόμα γιατί με πιάνει ο νόστος όταν επιστρέφω από την Ελλάδα. Ετσι, χωρίς να με προειδοποιεί, μου σφίγγει τα σωθικά σαν τανάλια και τα στρίβει χωρίς έλεος. Σαν να πρέπει να πληρώσω την ανεκπλήρωτη κληρονομιά του εμιγκρέ πατέρα μου.

Βρίσκομαι στον περιφερειακό των Παρισίων, το αυτοκίνητό μου είναι σχεδόν ακινητοποιημένο μέσα στην κίνηση και στο ραδιόφωνο ο δημοσιογράφος μιλάει για έναν Ελληνα παγκόσμιο πρωταθλητή στο τζούντο, Ilias Iliadis - με γαλλική προφορά ο τόνος είναι στη λήγουσα. Αχ, αυ­τός ο έρμος τόνος κάνει τη διαφορά. Αυτή η πανάρχαια οξεία που σε κάνει να μη μοιάζεις με τους άλλους, μοναδικός αλλά και θηρίο στη μάχη. Οταν δεν την έχεις αυτή την οξεία-σπαθί, πώς να σε καταλάβουν οι άλλοι.

Στο τζούντο δεν κερδίζει φυσικά ο πιο δυνατός. Σε αυτή την εξαίσια πολεμική τέχνη μπορείς να κερδίσεις χάρις στην αδυναμία του άλλου. Αισθάνομαι τόσο περήφανος όταν ακούω για νέα παιδιά που ακόμα το παλεύουν, ανένδοτοι, που δεν κομπιάζουν, δεν λουφάρουν, δεν πτοούνται από την αστική μιζέρια των μεν και τη συνηθισμένη πλέον λαμογιά των δε. Στο τζούντο ακόμα και όταν πέφτεις ελπίζεις. Δεν προσκυνάς. Η πτώση μπορεί να σου δώσει  τη νίκη και ο σίγουρος για τον εαυτό του αντίπαλος μονομιάς να βρεθεί στην κατιούσα. Εύγε, λοιπόν, Ηλία Ηλιάδη και καθώς με μεράκλωσε η είδηση πάτησα το κουμπί με τα CD. Οπου άρχισε ξανά να βρέχει, η κίνηση δεν έλεγε με τίποτε να ξελασκάρει, και η φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου να κάνει τη διαφορά. Πιο δυνατός από ποτέ, παρ’ όλες τις περιπέτειες που είχε με την υγεία του, αυτός ο κλασικά λαϊκός ερμηνευτής της ζωής με τη βαθιά δυνατή φωνή αντιστέκεται με σθένος και συνέπεια. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα την τελευταία του δισκογραφική δουλειά σε συνεργασία με τον Σταμάτη Κραουνάκη «Φεύγω απ’ αυτό που νιώθω / Εκαψα τον πόθο μόνος σε μια νυχτιά /  Ηπια μέχρι που σε είδα / Με βαθιά ρυτίδα μες στην ξενιτιά». Ετσι καταθέτει ο Μητροπάνος στη «Ζωή νταλίκα κόκκινη» και για όσους ξεκινούν τον Σεπτέμβρη κάπως πεσμένοι ιδού και η κατσαρόλα: «Βάλε κατσαρόλα. Φίλε μου, ξεκόλλα / Πες και στα παιδιά να ’ρθουν μια βραδιά να τα σπάσουν όλα / Βάλε αγάπη να ’χει, δεν φοβούνται οι βράχοι / Μπες δυναμικά, δες το θετικά και θα γίνει μάχη. Μπες δυναμικά».