Μπάμπης Κούτρας

Ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου έτρεχε στους διαδρόμους «κυνηγημένος» από τους δημοσιογράφους, εξηγώντας πόσο διεφθαρμένη και διαλυμένη είναι η χώρα του. Ηταν το «σινιάλο» που περίμεναν οι αγορές για να ξεκινήσουν την τελική τους επίθεση στην Ελλάδα, που μας οδήγησε στο Καστελόριζο και στα τρία μνημόνια
Τον Ιανουάριο του 2016 ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, χαμένος στα αγγλικά του, θύμα «αυταπάτης», που πάσχιζε να πείσει την ισχυρή κυρία του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ να συνεχίσει τη συμμετοχή της στο τρίτο, αχρείαστο, μνημόνιο που ο ίδιος έφερε. Προχθές ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τις δηλώσεις και τη συνολική παρουσία του, έδωσε από το Νταβός το μήνυμα ότι δέκα χρόνια μετά η χώρα μας γύρισε σελίδα.

Αυτό με κανέναν τρόπο δεν σημαίνει στασιμότητα, αλλά επιμονή στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τις πολιτικές αλλαγές, τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, γρήγορα βήματα προς την ψηφιακή εποχή και ασφαλώς δημιουργία φιλικού περιβάλλοντος για επενδύσεις που θα φέρουν την ανάπτυξη.

Στη χαμένη δεκαετία του μνημονιακού ζουρλομανδύα έγιναν πολλά εγκλήματα που πληρώσαμε ακριβά και θα εξακολουθήσουμε να τα πληρώνουμε τις επόμενες δεκαετίες. Ωστόσο έγιναν και μερικά βήματα εμπρός, έστω και εξ ανάγκης. Παράδειγμα, ο περιορισμός του δημόσιου τομέα, η κατάργηση των συντάξεων από την ηλικία των 40 χρόνων, η δημιουργία ενός αξιόπιστου συστήματος είσπραξης των φόρων, η δημοσιοποίηση (έστω και μερικώς) των δαπανών της εκάστοτε εξουσίας. Είναι ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης όχι μόνο να διατηρήσει αλώβητες αυτές τις αλλαγές, αλλά να τις διευρύνει κιόλας.

Το προσχέδιο για τις συντάξεις που η κυβέρνηση έθεσε σε δημόσια διαβούλευση έδειξε ότι κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Είναι ανάγκη οι συνταξιούχοι που υπέστησαν δραματικές περικοπές στις αποδοχές τους να πάρουν επιτέλους πίσω ένα μέρος από τα χαμένα, χωρίς όμως να τεθεί ξανά σε κίνδυνο το ασφαλιστικό σύστημα. Η λογική μιας μίνιμουμ αξιοπρεπούς σύνταξης πάνω στην οποία ο ασφαλισμένος θα επιλέγει το ύψος της εισφοράς και τα χρόνια που θα παραμείνει στη δουλειά του μοιάζει δίκαιη για τον πολίτη και ασφαλής για το σύστημα. Οπως και η μείωση των εισφορών για τις επιχειρήσεις γιατί στόχος πρέπει να είναι όχι το σύστημα να παίρνει πολλά από όσους δεν έχουν, αλλά να ενθαρρύνει τις νέες επενδύσεις.

Δεύτερο παράδειγμα, η νομοθετική προσπάθεια της κυβέρνησης να αναγνωριστούν οι επαγγελματικές ικανότητες όσων σπούδασαν στα λεγόμενα «κολέγια», να ενθαρρυνθεί η συνεργασία των ελληνικών πανεπιστημίων με αντίστοιχα του εξωτερικού και να προχωρήσει η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Δεν μπορεί να λειτουργούν «κολέγια» με την άδεια του κράτους, αλλά να αμφισβητείται η επαγγελματική επάρκεια των αποφοίτων, όπως δεν μπορεί να ξοδεύονται τα χρήματα των φορολογουμένων χωρίς αξιολόγηση του αποτελέσματος.

Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι από τη δεκαετία που πέρασε, αυτό είναι η σοβαρότητα και η επιμονή στους στόχους χωρίς πισωγυρίσματα. Η μεγαλύτερη απειλή είναι ο λαϊκισμός και αυτόν τον δρόμο πρέπει να τον αποφύγει με κάθε τρόπο η σημερινή κυβέρνηση.