Μπάμπης Κούτρας

Δεν είναι εύκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθείς από την εξουσία στα ταπεινά έδρανα της αντιπολίτευσης, ούτε να υποδέχεσαι τον βασικό πολιτικό σου αντίπαλο, που μέχρι χθες σνόμπαρες, ως πρωθυπουργό στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου κατά την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα μας.

Είχα προβλέψει πως αυτή θα είναι μια δύσκολη περίοδος για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ όχι επειδή υπάρχει κάποιος να τον αμφισβητήσει, ούτε γιατί το 31,53% δεν είναι μια πολύ καλή εκλογική επίδοση, αλλά διότι η επιστροφή στα θρανία της αντιπολίτευσης είναι από πολιτική και ψυχολογική άποψη μια δύσκολη υπόθεση. Υποψιάζομαι πως μόλις τώρα άρχισε να το συνειδητοποιεί και ο τέως πρωθυπουργός. Φάνηκε από τις τοποθετήσεις του κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή. Ηθελε αλλά δεν μπορούσε και αυτό οδηγεί και τον ίδιο και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε λάθη τα οποία, αντί να κλείνουν τις ρωγμές, τις ανοίγουν περισσότερο, κάτι που σύντομα θα διαπιστώσει.

Η προσπάθεια να επινοήσει σημεία αντιπαράθεσης με μια κυβέρνηση τριών εβδομάδων δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για αρκετούς μήνες ακόμη, ίσως και χρόνο, ό,τι και να λέει, ό,τι και να κάνει, η κοινωνία θα έχει τα αυτιά της κλειστά. Εδωσε την ευκαιρία στον Κυριάκο Μητσοτάκη να εφαρμόσει όσα υποσχέθηκε, θα του δώσει τον απαραίτητο χρόνο, και πιθανόν θα του συγχωρέσει και μερικά λάθη ή παραλείψεις. Θα τον κρίνει και μάλιστα αυστηρά όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Στην Κουμουνδούρου όμως δεν μπορούν να θεωρούν αντιπολίτευση τη συνεχιζόμενη στήριξή τους στον Πολάκη και είναι κρίμα ένα μεγάλο, όπως αποδείχθηκε, κόμμα να σύρεται πίσω από τον «Πολακισμό», όπως εύστοχα ονομάστηκε. Δεν μπορεί να ενθαρρύνουν τον «αψύ Κρητικό» να πιστεύει πως αδικείται επειδή πρέπει να κριθεί όπως κάθε απλός πολίτης. Δεκάδες χρόνια τώρα, εδώ και σε όλες τις κανονικές δημοκρατίες, η ίση αντιμετώπιση με έναν πολίτη ήταν το τελευταίο καταφύγιο ενός πολιτικού. «Θέλω να δικαστώ ως πολίτης», ήταν το ύστατο επιχείρημα για να αποδειχθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης η αθωότητά του.

Δεύτερο σημείο του πρώιμου αντιπολιτευτικού οίστρου των Συριζαίων είναι η Συμφωνία των Πρεσπών. Είναι δυνατόν να μην έχουν καταλάβει ότι το θέμα των Σκοπίων τούς στοίχισε πολιτικά. Και αντί να σιωπήσουν, περιμένοντας την Ιστορία να τους κρίνει επιεικώς, προσπαθούν να πετάξουν το μπαλάκι πίσω στη Ν.Δ., ότι δήθεν έκανε κωλοτούμπα. Η διαχείριση μιας κακής συμφωνίας για τη χώρα μας, ώστε να μετριαστούν οι επιπτώσεις, είναι μια ρεαλιστική θέση. Η συμφωνία δεν μπορεί να ακυρωθεί και εν πάση περιπτώσει ας αφήσουν τον λαό να το κρίνει μόνος του - όσο εκείνοι προκαλούν, τόσο θα χάνουν.

Η σύγχυση που διακατέχει τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να περιορίζεται στη στάση τους έναντι της κυβέρνησης. Εάν τελικά επιβεβαιωθεί η πληροφορία ότι ο Αλέξης σκοπεύει να «κλέψει» από το ΠΑΣΟΚ και την ιστορική ημερομηνία της 3ης Σεπτέμβρη, τότε θα τα έχουμε δει όλα. Η πιθανή αξιοποίηση της επετείου ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ για να προσελκύσει στελέχη και ψηφοφόρους που έμειναν πιστοί στο ΚΙΝ.ΑΛ. όλα αυτά τα χρόνια θα είναι... η αποθέωση του πολιτικού οπορτουνισμούχ. «Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη» και ίσως εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ είναι καλύτερα, αντί για ασκήσεις αντιπολίτευσης, να πάνε για λίγο σε διακοπές με σκάφος. Αυτή τη φορά καλό θα τους κάνει.