Μπάμπης Κούτρας

Το Σάββατο ο πρωθυπουργός αναγκάσθηκε να καταγγείλει τους πολιτικούς αρχηγούς, τους οποίους ο  ίδιος είχε καλέσει σε σύσκεψη, ενταφιάζοντας πρόωρα οποιαδήποτε προσδοκία για διεύρυνση της  κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στην οποία στηρίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Ο άκομψος τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών ουσιαστικά του στέρησε κάθε πολιτική εφεδρεία. Από εδώ και μπρος αν η κυβέρνηση Τσίπρα αντιμετωπίσει προβλήματα  επιβίωσης, έχει μόνο δυο επιλογές τις οποίες ως τώρα απέρριπτε μετά βδελυγμίας:  Ή οικουμενική (χωρίς τον ίδιο πρωθυπουργό) ή ξανά εκλογές και ό,τι προκύψει.

Η σουρεαλιστική άποψη του Τσίπρα να εκδοθεί ανακοινωθέν στο οποίο να αναφέρεται ότι δεν θα περικοπούν οι συντάξεις, όταν ο ίδιος κρατάει το «μαχαίρι», θυμίζει το δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου. Και τότε είχε ζητήσει το «όχι» για να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος με τους δανειστές, ο λαός του έδωσε 61% (προς μεγάλη απογοήτευση του ίδιου όπως αποκάλυψε ο Γιάνης με ένα “ν”) και τελικά είπε  ηχηρό «ναι» στο τρίτο και χειρότερο μνημόνιο.

Κανονικά ο πρωθυπουργός, αντί να εμφανιστεί θυμωμένος, θα έπρεπε να ευχαριστήσει την αντιπολίτευση που δεν θα υποχρεωθεί να μπει σε περιπέτεια για να δικαιολογήσει την περικοπή των συντάξεων, ενώ θα είχε υπογράψει μαζί με όλους τους άλλους την μη περικοπή τους.   

Τηρουμένων των αναλογιών ο Τσίπρας μοιάζει σήμερα με τον Παπανδρέου του Ιουνίου 2011, όταν κάλεσε τον Σαμαρά να συγκυβερνήσουν και όταν ο τελευταίος αρνήθηκε τον καθύβρισε.  Τέσσερις μήνες αργότερα ο Παπανδρέου παρέδωσε στον Παπαδήμο.  Μόνο που αυτή την φορά δεν είναι ο Σαμαράς ούτε καν η ΝΔ αλλά η Φώφη και ο Λεβέντης που από βέβαια θύματα της πολιτικής γοητείας του Τσίπρα μεταμορφώθηκαν σε σοφούς αρχηγούς με σημαντική απήχηση στην κοινή γνώμη.

Κάποιοι στο Μέγαρο Μαξίμου, για να διασκεδάσουν την αναπάντεχη γκάφα με  τους πολιτικούς αρχηγούς, σκέφτηκαν να ισοφαρίσουν με επικίνδυνες πρωτοβουλίες στα ευαίσθητα εθνικά θέματα. Το tweet  Τσίπρα για τους «νευρικούς πιλότους» ξεπερνά όχι μόνο την διπλωματία αλλά και την λογική. Ο περαιτέρω μάλιστα χειρισμός του θέματος ούτε από το 15μελές του Πολυκλαδικού δεν θα είχε υλοποιηθεί με τέτοιον τρόπο.

Ο παραλληλισμός των προκλήσεων στο Αιγαίο με την κατάρριψη  του Ρωσικού βομβαρδιστικού προφανώς προσφέρεται για  διπλωματική αξιοποίηση σε διεθνές επίπεδο, όχι όμως με αυτό τον τρόπο και αυτή τη στιγμή. Η κατάρριψη δεν οφείλεται  σε «νευρικούς πιλότους», αλλά σε απόφαση του Ερντογάν και του Νταβούτογλου και η εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με εξυπνάδες και tweets.

Με την απόσυρση των tweets ο Τσίπρας ομολόγησε ουσιαστικά το λάθος του και ζήτησε συγγνώμη από την Τουρκία. Ό,τι δηλαδή δεν πέτυχε η Ρωσία από την Άγκυρα, το πέτυχε η Άγκυρα από την Ελλάδα. Ο Τσίπρας όχι μόνο απέτυχε να πάρει ανταλλάγματα για το προσφυγικό, στόχο που ο ίδιος είχε θέσει, αλλά ταπεινώθηκε την ίδια στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ένωση προσέφερε γη και ύδωρ  στην Τουρκία για να κρατήσει στο έδαφος της τους πρόσφυγες, πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο. Το πλέον εξωφρενικό όμως είναι ότι τα tweets  διατηρήθηκαν στην Ελληνική  γλώσσα για να υπενθυμίζουν πρώτον ότι η κυβέρνηση θεωρεί τους πολίτες τουλάχιστον ανόητους και δεύτερον ότι προσπαθεί να κάνει εξωτερική  πολιτική για εσωτερική κατανάλωση.

Δυο ήττες στρατηγικής σημασίας είναι πάρα πολλές  ακόμη και για τον κ. Τσίπρα. Το άγχος της διαφαινόμενης κατάρρευσης είναι φανερό και το άγχος στην πολιτική είναι ένας πολύ κακός σύμβουλος. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί πια να μοιράζει τις ευθύνες ούτε στους «βοηθούς», ούτε στην αντιπολίτευση. Είναι σημαντικό να ξανασκεφτεί το ρόλο του και να διατηρήσει τουλάχιστον την αξιοπρέπειά του.