Μπάμπης Κούτρας

Ο πληθωρισμός κομμάτων που προέκυψε από την κατάρρευση  του δικομματισμού δίνει την ψευδαίσθηση πώς όταν φθάσουμε μπροστά στις κάλπες στο τέλος Απριλίου –αρχές Μαϊου, θα αποφασίσουμε εύκολα ποιον θα ψηφίσουμε. Σε σχέση με τις εκλογές του 2009 δημιουργήθηκαν άλλα δύο κόμματα από τα «πλευρά» της ΝΔ ( Ντόρα και Καμμένος), δύο από τα διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ (Κατσέλη – Καστανίδης και Δημαράς), ένα από τον ΣΥΡΙΖΑ (Κουβέλης) και ακολουθούν ο Καζάκης (από τις παρυφές του ΚΚΕ) οι απόστρατοι, οι «πειρατές» και άλλα μικρότερα «κομματίδια», χωρίς να παραλείψουμε  την δυναμική επανεμφάνιση των κυνηγών και της Χρυσής Αυγής. Άρα αυξάνονται εντυπωσιακά οι επιλογές μας.

Υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για νέα μεταπολίτευση, για «πλέρια δημοκρατία» (αν θυμηθούμε τον Ανδρέα Παπανδρέου) για ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και στο τέλος – τέλος για μια ουσιαστική ελπίδα διεξόδου από την οικονομική και κοινωνική κρίση που γονάτισε την χώρα και το λαό της. Φοβάμαι πώς τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν έχουμε πολιτικό πλουραλισμό, αλλά κομματικό χάος και υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η αυριανή Βουλή, που θα κληθεί να διαχειριστεί  την πιο δύσκολη περίοδο στην μεταπολεμική πορεία της χώρας, να είναι χειρότερη από την σημερινή.

Είναι φανερό πως η παραδοσιακή τοποθέτηση των κομμάτων στην κλίμακα Αριστερά –Δεξιά με βάση την ιδεολογική τους θέση στα βασικά πολιτικά , κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα, έχει ξεπερασθεί από τις εξελίξεις.  Ο «άξονας» γύρω από τον οποίο κινούνται τα κόμματα τα οποία θα λάβουν μέρος στις επόμενες εκλογές είναι το μνημόνιο. «Μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί» βρίσκονται σε όλο το πολιτικό φάσμα από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά , καθώς οι παλιές διαχωριστές γραμμές  έχουν πέσει.

Ωστόσο τα πράγματα είναι αρκετά καθαρά. Πολλά τα κόμματα, αλλά δύο οι προτάσεις. Από την μία μνημόνιο, δηλαδή διαχείριση της κρίσης στο ασφυκτικό πλαίσιο που έθεσε η τρόικα με νέους φόρους, περικοπές, περαιτέρω υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, πώληση δημόσιας περιουσίας, περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας, επώδυνες διαρθρωτικές αλλαγές, αλλά διασφάλιση των δανειακών αναγκών. Από την άλλη αντιμνημόνιο που σημαίνει «κλείνουμε τα σύνορα στην τρόικα», ακυρώνονται οι συμφωνίες με τους πιστωτές, χαλαρώνει η πίεση στους πολίτες εφαρμόζεται εναλλακτικός τρόπος (;) δανεισμού. Κοινός παρανομαστής και στα δυο σενάρια  ο κίνδυνος εξόδου από το ευρώ που κανένα κόμμα (ούτε κάν το ΚΚΕ) δεν επιθυμεί τουλάχιστον επισήμως.

Όλα τα κόμματα που προτίθενται να κατέβουν στις εκλογές  αποτελούν  παραλλαγές του νέου διπολικού συστήματος. Η βάση παραμένει η ίδια αλλά διαφοροποιούνται από τις διαχειριστικές προτεραιότητες, τις ιδέες υλοποίησης την επικοινωνιακή προσέγγιση, τις ιδεοληψίες και τα πρόσωπα. Λυπάμαι αλλά όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα κάτι εντελώς διαφορετικό. Αν εκλεγούν οι ζηλωτές του μνημονίου θα κυβερνήσουν μνημονιακά με ισχυρή αντιμνημονιακή αντιπολίτευση ή το αντίθετο. Μεσοβέζικες  λύσεις δεν υπάρχουν.

Είναι εύκολο να προβλέψουμε πώς κανένας πολίτης δεν μπορεί να είναι μαζοχιστής, άρα δεν μπορεί να είναι μνημονιακός. Οι λαϊκιστές και οι δημαγωγοί έχουν εύκολη αποστολή, ειδικά αυτή την περίοδο που μπορούν να χαϊδεύουν τα αυτιά της κοινωνίας. Έτσι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος πολιτικά «ψώνια» και «ρετάλια» του συστήματος, γραφικές φιγούρες και «σκουπίδια» του παρασυστήματος να βρεθούν στην νέα Βουλή  με την νομιμοποίηση και τον εξαγνισμό της λαϊκής ψήφου.

Ακούω  πολλούς να λένε ότι δεν μας ενδιαφέρει ποιος θα εκλεγεί, αρκεί να μην βγουν ξανά εκείνοι που μας έφεραν ως εδώ και να τιμωρηθούν για τα πολιτικά και τα διαχειριστικά τους εγκλήματα. Σωστό, αρκεί οι νέοι να μην χειρότεροι από τους παλιούς. Έχουμε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας και στα παιδιά μας, που το μέλλον τους διαγράφεται σκοτεινό, να ψάξουμε με προσοχή και υπευθυνότητα τις αξιόπιστες προτάσεις, τις εφαρμόσιμες πολιτικές και τις «σοβαρές» προσωπικότητες που μπορεί να υπάρχουν και στα δυο κόμματα. Του μνημονίου και του αντιμνημονίου.


Koytras_b@yahoo.gr