Μπάμπης Κούτρας

Στους δεκαοκτώ μήνες της  διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος  Παπανδρέου έδειξε  ότι αδυνατεί να διαχειρισθεί το βαρύ φορτίο της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που σε μεγάλο βαθμό μόνος του δημιούργησε.  Με τους χειρισμούς του τις τελευταίες ημέρες απέδειξε  πώς και πολιτικά κινείται κοντά στο μηδέν. Πρώτη φορά πρωθυπουργός έκανε τόσα λάθη σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα οδηγώντας την κατάσταση σε αδιέξοδο.

Στην αρχή επιχείρησε να δημιουργήσει μια εικόνα στιβαρής πολιτικής διαχείρισης, επίμονης και αποφασιστικής στην κατεύθυνση ψήφισης και εφαρμογής του νέου μνημονίου. Ταυτόχρονα  προσπάθησε να παίξει το χαρτί της συναίνεσης με την αντιπολίτευση. Και τα δυο κατέρρευσαν από την ανεξαρτητοποίηση Λιάνη. Αφενός αποδείχθηκε πώς «ο βασιλιάς είναι γυμνός» και από την άλλη ότι το μεγάλο πρόβλημα του πρωθυπουργού δεν ήταν η στάση της αντιπολίτευσης, αλλά η αμφισβήτηση στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και της κυβέρνησης.

Από εκεί και πέρα είναι προφανές πώς ο πρωθυπουργός αποφάσιζε υπό το κράτος πανικού.
Πρώτο λάθος η βεβιασμένη πρωτοβουλία του κ. Παπανδρέου να συναντηθεί με τον Πρόεδρο της  Δημοκρατίας, χωρίς να προσδιορίσει τον αληθινό της στόχο. Δεύτερο λάθος το ασαφές νόημα των τηλεφωνικών επαφών με τους  αρχηγούς των κομμάτων της ελάσσονος  αντιπολίτευσης  αφού δεν είχε σκοπό να τους προτείνει (και τελικά δεν τους πρότεινε) να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

Τρίτο λάθος η πρωτοβουλία να απευθυνθεί  τον κ. Σαμαρά χωρίς να έχει σκεφτεί (όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων) το ενδεχόμενο της αποτυχίας. Η πρόταση έπρεπε να έχει  προετοιμασθεί (και συμφωνηθεί) παρασκηνιακά, εκ των προτέρων, ή να γίνει θεσμικά μέσω του Προέδρου της Δημοκρατίας . Από τη στιγμή που δεν έγινε τίποτα από τα δύο και οι θέσεις του αρχηγού της ΝΔ  για αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου ήταν γνωστές ο πρωθυπουργός ανέλαβε μεγάλο ρίσκο. Αν τελικά ήταν ο κ. Παπανδρέου που δέχθηκε να είναι άλλος πρωθυπουργός, είτε ο κ. Σαμαράς αξιοποίησε  επικοινωνιακά την πρόταση ελάχιστη σημασία έχει.

Το πρόβλημα δεν είναι ούτε του Σαμαρά, ούτε των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Το πρόβλημα είναι του κ. Παπανδρέου και κυρίως της χώρας. Η κυβέρνηση συνεργασίας την οποία ζητούσε πιεστικά η τρόικα (με στόχο να  ενισχύσει την  μεταρρυθμιστικής της δυναμική) και η οποία ενδεχομένως να επιτύγχανε την αναδιαπραγμάτευση του μεσοπρόθεσμου προς όφελος του ελληνικού λαού «κάηκε». Ο πρωθυπουργός υποχρεώθηκε σε άτακτη οπισθοχώρηση και έτσι «έκαψε» και τον ανασχηματισμό που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αποδειχθεί ένας αποτελεσματικός πολιτικός ελιγμός.  Τώρα το μόνο που κέρδισε ο πρωθυπουργός είναι λίγος χρόνος. Από την σύνθεση της νέας κυβέρνησης θα εξαρτηθεί αν θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης και αν θα «περάσει» το μεσοπρόθεσμο. Ακόμη  όμως κι αν τα καταφέρει έχασε την ευκαιρία να αλλάξει η οικονομική πολιτική.

Στο τηλεοπτικό του διάγγελμα ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι θα συνεχίσει.

Το ερώτημα είναι προς τα πού και μέχρι πότε.