Μπάμπης Κούτρας

Ο Τραμπ, τέσσερα χρόνια τώρα, έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει τη Δημοκρατία και τη λειτουργία της, με αποκορύφωμα την αμφισβήτηση του δικαιώματος των πολιτών να ψηφίζουν εξ αποστάσεως. Οι θέσεις που διατύπωσε για την επιστολική ψήφο, η πρότασή του να σταματήσει η καταμέτρηση τη στιγμή που εκείνος προηγούνταν ή οι απειλές του ότι δεν θα αποχωρήσει από τον Λευκό Οίκο ακόμη και αν ηττηθεί, ξεπερνούν κάθε λογική. Το δικαίωμα, όμως, να λέει ό,τι θέλει ελεύθερα και χωρίς δημοσιογραφική λογοκρισία δεν μπαίνει σε αμφισβήτηση. Πολύ περισσότερο όταν αποδεδειγμένα τον έχουν ψηφίσει 70.000.000 Αμερικανοί, σχεδόν το 48% του ψηφοφόρων μιας χώρας που εξακολουθεί να θεωρείται ως η μοναδική εναπομείνασα υπερδύναμη.

Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι, μάλλον ενοχλημένοι από τις εκλογικές αντοχές του Τραμπ, αποφάσισαν να αντιγράψουν τις μεθόδους άλλων «Δημοκρατιών», στις οποίες η πατρίδα τους δεκάδες χρόνια τώρα στάθηκε απέναντι, πολλές φορές και με πολύ υψηλό κόστος σε χρήμα και αίμα. Εχασαν εύκολα την ψυχραιμία τους, ξέχασαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τα κηρύγματα περί «ελευθερίας του Τύπου» και διολίσθησαν σε μεθόδους Ερντογάν.
Η λειτουργία του Τύπου σε μια πραγματική Δημοκρατία επιβάλλει να ακούσεις τον ομιλητή, να αναζητήσεις τον αντίλογο, να σχολιάσεις, να αναδείξεις τα ψέματα και τις τρέλες του Τραμπ και τελικά να πείσεις την κοινωνία για το σωστό και το λάθος, το ψέμα και την αλήθεια. Σε καμία περίπτωση, όμως, να του «κόψεις» τα μικρόφωνα. Το παραμύθι της λογοκρισίας ξεκίνησε από τα social media, τα οποία διέγραφαν από τις αναρτήσεις του Αμερικανού προέδρου ό,τι θεωρούσαν ανακριβές. Μάλλον από ενοχές, γιατί το 2016 ο Τραμπ τους... έπιασε στον ύπνο και αξιοποίησε με δόλια μέσα, είναι η αλήθεια, την επιρροή τους στην κοινωνία για να κερδίσει τις εκλογές. Facebook (κυρίως), Twitter και Instagram, αντί να κάνουν την αυτοκριτική τους, πέρασαν στο άλλο άκρο επιδιώκοντας την εξιλέωση. Η συμπεριφορά τους δεν προκάλεσε τις αντιδράσεις που έπρεπε και λόγω της φύσης των διαδικτυακών μέσων και κυρίως γιατί ο Τραμπ είναι ο... Τραμπ.

Οι πολιτικές εξαλλοσύνες του απερχόμενου πλανητάρχη είναι η «παγίδα» στην οποία, όμως, οι δημοσιογράφοι δεν δικαιούνται να πέσουν μέσα. Και είναι πραγματικό θλιβερό πως όχι μόνο έπεσαν μέσα, αλλά είναι και πολλοί και κυρίως ότι ασκούν το επάγγελμά τους σε μια χώρα που θεωρείται (και είναι προπύργιο) της ελευθεροτυπίας. Το μονοπάτι που άνοιξαν είναι πάρα πολύ επικίνδυνο και ελπίζω να μην ξαναβρεί μιμητές ούτε εκεί, ούτε εδώ, ούτε αλλού.

Σκεφτείτε πού θα οδηγηθούμε αν ο κάθε δημοσιογράφος αποφασίζει τι είναι σωστό, τι είναι λάθος, ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα και αφαιρεί τον λόγο κατά βούληση! Δείτε το και στην ελληνική εκδοχή του: κάποιος να κλείνει τα μικρόφωνα στον πρωθυπουργό, ένας άλλος στον αρχηγό της αντιπολίτευσης ή στον εκπρόσωπο ακόμη και του τελευταίου κόμματος επειδή κρίνει ότι λένε ψέματα. Ποιος θα μας σώσει τότε από τους «δημοσιογράφους» αυτών των αντιλήψεων;

Είναι κρίμα και άδικο η χώρα που θέσπισε από το 1791 τις ελευθερίες και τα θεμελιώδη πολιτικά δικαιώματα να δίνει τώρα αυτά τα άθλια παραδείγματα.