Μηνάς Τσαμόπουλος

Διαβάζω όλες αυτές τις ημέρες για τον αγώνα ζωής που δίνει ο Μίκαελ Σουμάχερ μετά το ατύχημα που είχε κάνοντας σκι στις  Άλπεις. Οι γιατροί  δεν είναι αισιόδοξοι ότι θα επανέλθει στην προτέρα κατάστασή  του, ενώ άλλοι  είναι πιο μακάβριοι στις προβλέψεις τους. Διαβάζω άρθρα, αναλύσεις και προσωπικές εμπειρίες από  ανθρώπους που τον γνώρισαν από κοντά.   
Σοκάρεσαι βλέποντας  αθλητές ινδάλματα  όπως ο Σούμι να χαροπαλεύουν ή να φεύγουν πρόωρα από τη ζωή. Τους θεωρείς  άτρωτους, ευλογημένους από το θεό με ένα ταλέντο ξεχωριστό,   ασφαλείς  στην προσωπική τους στρατόσφαιρα. Μπορεί να μην τους έχεις δει ποτέ από κοντά, ακόμη, ακόμη να μην έχεις δει ούτε έναν αγώνα τους δια  ζώσης.
 Και όμως ταυτίζεσαι μαζί τους.  Κάποιοι γίνονται πρότυπα για τους πιτσιρικάδες, δίνοντάς  τους κίνητρα για  να φαντάζονται  και να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή και το δικό τους όνειρο   θα γίνει πραγματικότητα.
Και τα αθλήματα σε επαγγελματικό επίπεδο έχουν ανάγκη από είδωλα, από αθλητές που γίνονται μύθος είτε λόγω των επιτυχιών τους , είτε λόγω της αυταπάρνησης που δείχνουν, είτε λόγω του ήθους τους και πολλές φορές λόγω της υπέρβασης που κάνουν κόντρα στη μοίρα που τους όρισε η ζωή ή λόγω των  σκληρών παιχνιδιών που τους παίζει.  Εκατοντάδες τα παραδείγματα σε όλα τα σπορ.
Ο Σούμι είναι ένας από αυτούς τους μύθους που  κέρδισε,  πριν καν κλείσει τα 40 του χρόνια, την αθανασία, αφού έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού. Με τα υπέρ και τα κατά, με φιλάθλους να τον λατρεύουν αλλά και με άλλους να  τον κατακρίνουν όταν αγωνιζόταν.  
Όταν βλέπεις τέτοιους μύθους, «τα είδωλα της εκάστοτε  φυλής», να δέχονται  τα αλύπητα  κτυπήματα της μοίρας, κάπου μέσα σου κλονίζεσαι γιατί διαπιστώνεις ότι  ακόμη και   το ζωτικό ψεύδος που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου μπορεί να καταρρεύσει από τη σκληρή πραγματικότητα.
Ο Σούμι με έκανε να ταξιδέψω  αρκετές φορές για να τον  παρακολουθήσω  από κοντά, ως φίλαθλος-ταξιδιώτης, παρέα με δύο πολύ καλούς φίλους, τον Τζώρτζη και τον Γιάννη,. Ήταν η αφορμή, αν όχι η αιτία να δω τον μηχανοκίνητο αθλητισμό από άλλη οπτική γωνία.

Ακόμα θυμάμαι την αντίδραση μου και την ανατριχίλα που ένιωσα όταν άκουσα για πρώτη φορά να πλησιάζουν, με εκκωφαντικό ήχο, τα μηχανοκίνητα της Formula και σαν δαιμονισμένα να περνάνε από μπροστά μου.

Ήταν η αιτία που ενώθηκα με άλλους φίλους της ταχύτητας και πήγαμε στα 10χρονα από τον θάνατο του Σένα στο Γκραν Πρι του Σαν Μαρίνο, στην πίστα της Ίμολα, στη μοιραία στροφή Ταμπουρέλο. Την προηγούμενη ημέρα  είχε χάσει τη ζωή του στην ίδια πίστα ο Αυστριακός οδηγός της Βρετανικής MTV Simtek Ford στην πρώτη του χρονιά στην Φόρμουλα,  Roland Ratzenberger.

Λόγω του Γερμανού έζησα ένα πολύχρωμο και ανεπανάληπτο  ταξίδι, ανά την Ευρώπη, παρακολουθώντας τον σε διάφορα Grand Prix, όπως σε εκείνο το βουκολικό της Αυστρίας όπου αναγκαστήκαμε να διασχίσουμε όλη την επαρχία της χώρας με ένα νοικιασμένο  αυτοκίνητο. Εκεί έφαγα και την πρώτη μου κλήση ως οδηγός. Σε μία ευθεία  ενός αυστριακού χωριού! Για υπερβολική ταχύτητα!!! Να τελειώνει εκείνος  ο βουκολικός  αγώνας της formula και να τρέχουμε από το βουνό που ήταν η πίστα, για  να πάμε στο παρκινγκ, που βρισκόταν κάτω   στην πεδιάδα,  να πάρουμε το  αυτοκίνητο και να επιστρέψουμε με την ψυχή στο στόμα στο Μόναχο, για  να προλάβουμε την πτήση. Πτήση την οποία θα χάναμε με μαθηματική ακρίβεια αν δεν είχε επιστρέψει  για να μας παραλάβει από τη βουνοπλαγιά και να μας πάει στο χώρο στάθμευσης, που ήταν μισή ώρα δρόμος από την πίστα, το μοναδικό  ταξί που κυκλοφορούσε εκεί πάνω.  Ο οδηγός μας προσπέρασε  αλλά  επέστρεψε  να μας παραλάβει, αν και δεν  τον είχαμε κλείσει από πριν,  μόλις άκουσε να του φωνάζουμε….στα ελληνικά. Ο τύπος έκανε κάθε χρόνο διακοπές στη Σαντορίνη!!!  

 

Την προηγούμενη είχαμε  δει  με την παρέα την Μπάγερν, εντός έδρας, να κερδίζει το πρωτάθλημα σε έναν αγώνα που ήταν sold out.

  Πήγαμε  στο γήπεδο με τα δυσεύρετα  εισιτήρια που μας είχε πουλήσει   ο  Σέρβος ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου, στο Μόναχο, όπου καταλύσαμε. Αποφάσισα να τον ρωτήσω, που μπορούσαμε να βρούμε εισιτήρια, έτσι για την πλάκα αφού ξέραμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση. Ο Σέρβος  άνοιξε το συρτάρι και έβγαλε τρία και μοναδικά που είχε.

 «Για ρώτα τον  πόσο κάνουν, να μας φύγει το κεφάλι» μου είπε ο ένας από τους φίλους της παρέας, ο Γιάννης,  αφού όπως ήταν λογικό στη  μαύρη αγορά  στοίχιζαν πανάκριβα. Όταν ρώτησα τον Σέρβο, εκείνος χαμογέλασε και μου είπε: «Όσο είναι η κανονική τους τιμή. Είστε  αδέλφια, Έλληνες. Δεν θέλω ευρώ παραπάνω από σας.»!

Στη Βαρκελώνη βρήκαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά την Μπαρτσελόνα, για πρώτη φορά,  αμέσως μετά το τέλος του ισπανικού  Grand Prix. Καθίσαμε σε ένα κομμάτι της κερκίδας, όπου οι Καταλανοί είχαν  βάλει όλους όσοι είχαν έρθει από το εξωτερικό για να παρακολουθήσουν  τη Formula!!!!! Μια κερκίδα γεμάτη  φιλάθλους που κρατούσαν σημαίες και λάβαρα με την αγαπημένη τους κατασκευάστρια εταιρεία και τον αγαπημένο τους πιλότο.  

  Οι ιστορίες και οι εμπειρίες ατελείωτες. Στην πίστα του Σπα, μέσα στο δάσος, μετά το τέλος του αγώνα  άνοιξαν τα προστατευτικά κιγκλιδώματα και μπήκαμε να την περπατήσουμε σε όλο της το μήκος μαζεύοντας από κάτω κομμάτια από  τα λάστιχα των αγωνιστικών οχημάτων.

 Όταν σταμάτησε ο Σουμάχερ, σταμάτησα και τα ταξίδια στις πίστες της F1. Ασυνείδητα.  Του χρωστάω ένα  ευχαριστώ γιατί  στάθηκε η αιτία να βιώσω πρωτόγνωρα συναισθήματα, κυρίως  στις πρώτες επαφές με το αγώνισμα και το όλο σκηνικό-ατμόσφαιρα των αγώνων, να ζήσω  πρωτόγνωρες καταστάσεις και μικρές περιπέτειες, να μάθω, να ακούσω,  να γνωρίσω ανθρώπους, πολιτισμούς και  πόλεις,  στις οποίες πήγαινα για πρώτη φορά, να κάνω φιλίες και να  δημιουργήσω  υπέροχες αναμνήσεις. Και το σπουδαιότερο, να ζήσω από κοντά τη μυσταγωγία της Formula 1. Αξία…ανεκτίμητη.