Μηνάς Τσαμόπουλος

Κρατικοδίαιτες όλες αυτές τις δεκαετίες, δεν πολύ ασχολιόντουσαν οι εκάστοτε διοικήσεις να τις κάνουν οικονομικά αυτόνομες ώστε να διασφαλίσουν τη συνέχεια των αθλημάτων σε βάθος χρόνου και  παράλληλα να μην επιβαρύνουν το κράτος. Πέφτανε τα εκατομμύρια βροχή και τώρα που  τα χρήματα των επιχορηγήσεων έρχονται  με το σταγονόμετρο  βγαίνουν  στα ΜΜΕ  και το μόνο που έχουν να προτάξουν είναι γκρίνια και κλαψούρισμα γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά!

Επιπλέον χρησιμοποιούν την επικοινωνιακή «καραμέλα» για το κράτος που  είναι ανάλγητο και δεν σκέφτεται την ελληνική νεολαία που έχει ανάγκη να αθληθεί. Ενώ εκείνοι με αυτή τη σκέψη ξυπνάνε και κοιμούνται κάθε μέρα. Αμ, πως!

Για νέες προτάσεις, αναπτυξιακά σχέδια, τρόπους να συγκεντρωθούν χρήματα ούτε λόγος να γίνεται. Κάθονται οι υπεύθυνοι πάνω από την αναποδογυρισμένη καρδάρα και το χυμένο γάλα και αναθεματίζουν θεούς και δαίμονες για το…κακό που τους βρήκε.

Και σχεδόν όλο το βάρος των εξόδων για προπονήσεις, μετακινήσεις και συμμετοχές σε αγώνες πέφτει στα σωματεία και στους ίδιους τους αθλητές. Όσοι είναι τυχεροί και μπορούν  οι γονείς  τους  να «τσοντάρουν» έχει καλώς. Οι υπόλοιποι «έχετε γειά βρυσούλες λόγγοι βουνά ραχούλες».

 Υπάρχουν  Έλληνες πρωταθλητές-πρωταθλήτριες  και ομάδες με παγκόσμιες και ευρωπαϊκές διακρίσεις που δεν έχουν χώρους να προπονηθούν!!!! Κάποιοι δεν συμμετέχουν σε ξένες διοργανώσεις γιατί δεν έχουν ούτε τα οδοιπορικά και  η ομοσπονδία τους δηλώνει απένταρη.

Όλα στηρίζονται στον οικογενειακό προγραμματισμό του κάθε αθλητή άντε και σε κάποιον χορηγό που δεν νιώθει ανασφάλεια να βγάλει από τα ταμείο του λίγες χιλιάδες ευρώ. Και για αυτό όμως χρειάζονται οι προσωπικές επαφές .

Και ενώ όλα στηρίζονται πλέον στην ιδιωτική πρωτοβουλία μόλις έρθουν οι επιτυχίες οι Ομοσπονδιάρχες και λοιπές δυνάμεις βγαίνουν και κάνουν δηλώσεις  και πανηγυρίζουν για το άθλημα που εκπροσωπούν και μιλούν με «συγκίνηση και υπερηφάνεια» για την φτωχή Ελλάδα που με ψίχουλα πετυχαίνει διακρίσεις!!! Για τη δική τους αδυναμία για να μην γράψω κάτι βαρύτερο, ούτε λόγος.

Και το ερώτημα είναι : Αφού κάποιοι, δεν γράφω όλοι,  δεν μπορούν να κατεβάσουν υλοποιήσιμες ιδέες για να αυξήσουν τη ρευστότητα του ταμείου τους και να βοηθήσουν το άθλημά τους γιατί δεν φεύγουν από την καρέκλα τους, μήπως έρθει κανένας άλλος ;
Και  για να το πάω και πιο κάτω, αφού οι Ομοσπονδίες δεν μπορούν και τα έχουν ρίξει όλα τα βάρη σε σωματεία, ομίλους, ομάδες  καθώς και στις οικογένειες των αθλητών γιατί δεν τις καταργεί η κυβέρνηση  να τελειώνουμε;     Ούτως ή άλλως οσονούπω πιάνουμε πάτο…