Μηνάς Τσαμόπουλος

Στην αρχαία Ελλάδα γκρέμιζαν τα τείχη για τους Ολυμπιονίκες. Στη σύγχρονη εποχή σε όλα τα κράτη οι αθλητές με ολυμπιακές και παγκόσμιες διακρίσεις τιμώνται από τη χώρα τους για όσα προσέφεραν σε αυτή μέσω των επιτυχιών τους. Κάποιοι παίρνουν τίτλους τιμής.

Πριν από λίγες ημέρες, με καθυστέρηση πολλών δεκαετιών, η κυβέρνηση της Βραζιλίας αποφάσισε να αποκαταστήσει οικονομικά τους ποδοσφαιριστές που οδήγησαν τη Σελεσάο στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958, του 1962 και του 1970.

Σύμφωνα με απόφαση του υπουργείου Αθλητισμού της Βραζιλίας, θα δοθεί στους 54 ποδοσφαιριστές ή στους συγγενείς όσων έχουν αποβιώσει μπόνους 100.000 ρεάλ (περίπου 37.640 ευρώ) και μηνιαία σύνταξη 3.916 ρεάλ, (περίπου 1.475 ευρώ).

Στην Ελλάδα οι επιτυχίες δεν είναι δα και τόσες πολλές. Η εκάστοτε κυβέρνηση μέχρι πριν από λίγα χρόνια  διόριζε στα Σώματα Ασφαλείας και στον Στρατό όσους  διακρίνονταν σε μεγάλους αγώνες. Τιμής ένεκεν τους εξασφάλιζε έναν μισθό που για τους περισσότερους ευεργετηθέντες είναι πλέον ζωτικής σημασίας, αφού στα περισσότερα αθλήματα, πλην ποδοσφαίρου και μπάσκετ, τα χρήματα δεν ήταν πολλά. Τα προνόμια αυτά έχουν καταργηθεί.

Στη συνέχεια, το 2010, ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας Πάνος Μπεγλίτης πέρασε νόμο με τον οποίο στην ουσία έφερνε τους έφεδρους εξ απονομής να δουλέψουν ως μόνιμοι στρατιωτικοί. Τους πέταξαν όλους τους πρωταθλητές μέσα σε διάφορες μονάδες μαζί με  στελέχη εκπαιδευμένα και τους ζήτησαν να χτυπάνε κάρτα. Στην ουσία κατήργησαν το προνόμιο που τους έδωσε η πατρίδα. Και μη νομίζετε ότι έχουνε ειδικό μισθολόγιο. Περίπου 800 ευρώ τον μήνα παίρνουν με βαθμό αξιωματικού, όπως όλοι. 

Αναγκάζονται, λοιπόν, πρωταθλητές μας που αγωνίζονται  ακόμη και σήμερα, να παίρνουν κανονική άδεια για να πάνε να παίξουν στο εξωτερικό όταν τους θέλει η εθνική ομάδα ή για να κάνουν προπόνηση με αυτή! Παίρνουν άδεια από  το κράτος όχι για να πάνε διακοπές αλλά για να το εκπροσωπήσουν στον εξωτερικό.

Υπάρχει ποδοσφαιριστής που σήκωσε το Euro 2004 στην Πορτογαλία και ήταν μαζί με τους συμπαίκτες του ο λόγος που όλη η Ελλάδα ξεχύθηκε στους δρόμους γεμάτη υπερηφάνεια να πανηγυρίσει για τη «βαριά… του τσολιά» και για μια ανεπανάληπτη επιτυχία και ο οποίος σήμερα κάνει τον οδηγό σε όχημα της Πυροσβεστικής και έχει βαρεθεί να απαντάει σε όλους όσοι έκπληκτοι μόλις τον βλέπουν τον ρωτάνε τι… κάνει εκεί.

Υπάρχει χρυσός Ολυμπιονίκης με σπασμένο πόδι που τον πήραν τηλέφωνο από την υπηρεσία να πάει για τη βάρδιά του!

Υπάρχει γυναίκα Ολυμπιονίκης που την έβαλαν στο τηλεφωνικό κέντρο Σώματος Ασφαλείας.

Οι ίδιοι στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους δεν παραπονιόνται γιατί πάνε στην υπηρεσία αλλά γιατί  τους βάζουν να κάνουν πράγματα για τα οποία δεν έχουν εκπαιδευτεί. Αντί το κράτος να κοιτάξει πώς θα εκμεταλλευτεί τη γνώση τους στον αθλητισμό, αυτή την τεχνογνωσία που απέκτησαν με ιδρώτα, δεκάδες τραυματισμούς και απογοητεύσεις, τους εγκλώβισε.

Οταν έχεις αθλητές-πρότυπα, που ως πατρίδα τους τίμησες γιατί σε τίμησαν έχοντας θυσιάσει την προσωπική τους ζωή για να πετύχουν και όλοι μας να ακούμε με συγκίνηση τον εθνικό ύμνο σε μεγάλες διοργανώσεις , αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορείς να τους γκρεμίζεις σε μια λογική ισοπέδωσης.

Η τιμή που τους έγινε δεν ήταν σε βάρος άλλων. Δεν πήραν την θέση κάποιου. Ηταν αυτό ακριβώς που λένε και οι λέξεις: τιμής ένεκεν.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι κάποιοι τεχνηέντως στρέφουν σε βάρος αυτών των παιδιών τους συναδέλφους τους με τους οποίους υπηρετούν μαζί,  αφού τους παρουσιάζουν ούτε λίγο ούτε πολύ σαν κηφήνες. Τους κάνουν δακτυλοδεικτούμενους στην υπηρεσία, με τη στάμπα του λουφαδόρου. Την προσφορά τους στην πατρίδα τη διαγράφουν μονοκονδυλιά. 

Ευτυχώς που σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχουν αξιωματικοί και υπηρεσιακά στελέχη  με ανοιχτό μυαλό,   που σέβονται τον ιδρώτα αυτών των παιδιών και μπράβο τους. Το θέμα είναι τι γίνεται όταν πέφτουν πάνω σε… περίεργους που «την έχουν δει» πλανητάρχες.  

Από την άλλη, υπάρχει, για παράδειγμα, άνθρωπος του αθλητισμού με πτυχίο Γυμναστικής Ακαδημίας που εργάζεται part time ως ομοσπονδιακός προπονητής σε ομαδικό άθλημα, έχει κάνει ρεκόρ συλλογής μεταλλίων σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο, σηκώνοντας πολύ ψηλά την Ελλάδα, κι όμως δεν μπορούν να τον διορίσουν ούτε ως ωρομίσθιο σε ένα από τα σχολεία με θέσεις κενές από δασκάλους. Δηλαδή τι άλλο πρέπει να πετύχει για να μπορεί να διδάξει τα παιδιά γυμναστική; Να πάρει το διαπλανητικό πρωτάθλημα; 

Οχι στην απαξίωση των παγκόσμιων και Ευρωπαίων πρωταθλητών μας. Η Πολιτεία, αντί να τους εγκλωβίζει και να τους αχρηστεύει σε ένα γραφείο χωρίς αντικείμενο, κάνοντάς τους στην ουσία καψόνι και πετώντας τους βορά στην κοινή γνώμη σαν «παράσιτα»,  μόνο και μόνο για το θεαθήναι, ας βρει τρόπο να τους αξιοποιήσει ουσιαστικά, ιδιαίτερα σε αυτές τις δύσκολες εποχές όπου δεν περισσεύει κανείς.  

ΥΓ.: Εδώ θα μου πείτε, φωτεινά μυαλά, παιδιά που ξεχωρίζουν, επιστήμονες με βαθιές γνώσεις,   αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό γιατί εδώ όχι μόνο δεν τους δίνει κανείς σημασία αλλά τους απαξιώνουν κιόλας.  

Δυστυχώς όλα αυτά είναι αριθμητές σε κοινό παρονομαστή.