Μιχάλης Στούκας

Ακόμα πιο τραγικό είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα θύματα ήταν νέα παιδιά, που δεν πρόλαβαν να χαρούν σχεδόν τίποτα στη ζωή τους. Μια διαδρομή ρουτίνας, θεωρητικά, μετατράπηκε σε εφιάλτη και σε ραντεβού με τον θάνατο.

Ήδη ο σταθμάρχης Λάρισας που φαίνεται ότι έκανε μια σειρά από τραγικά και μοιραία λάθη είναι αντιμέτωπος με βαρύτατες κατηγορίες. Και δυστυχώς όλα όσα διαβάσαμε για τον τρόπο με τον οποίο ο συγκεκριμένος, στα τέλη Ιανουαρίου 2023 ανέλαβε καθήκοντα σταθμάρχη, μετά από μια σχετικά σύντομη εκπαίδευση, έρχονται να τονίσουν ακόμα περισσότερο τις παθογένειες που ταλανίζουν τη χώρα μας. Η παραίτηση του Υπουργού Υποδομών και Μεταφορών Κώστα Καραμανλή και των διοικητών της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και της ΕΡΓΟΣΕ, αυτονόητες για πολλούς, δεν απαλύνουν στο ελάχιστο τον πόνο των συγγενών των θυμάτων, ούτε μπορούν να μας κάνουν να διαγράψουμε τις διαχρονικές πολιτικές ευθύνες για το τραγικό δυστύχημα.

Συστήματα ασφαλείας για τους σιδηροδρόμους που είχαν αγοραστεί εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων 2004 (!) και ακόμα δεν έχουν τεθεί σε λειτουργία και αν είχαν τοποθετηθεί, μάλλον η συγκεκριμένη τραγωδία θα είχε αποφευχθεί παραμένουν αναξιοποίητα. Δεν θα πρέπει αυτό το γεγονός και μόνο να κινητοποιήσει τις δικαστικές Αρχές, γιατί φαίνεται ότι σχετικές καταγγελίες είχαν γίνει επανειλημμένα;

Μπορεί κάποιος αρμόδιος να ενημερώσει υπεύθυνα την κοινή γνώμη, πόσα χρήματα έχουν δαπανηθεί για την αγορά συστημάτων ασφαλείας και εξοπλισμού για τους ελληνικούς σιδηροδρόμους, τα οποία παραμένουν αναξιοποίητα και για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Είναι αδιανόητο να συμβαίνει εν έτει 2023 αυτό που δήλωσε μετά το τραγικό δυστύχημα ο πρόεδρος των μηχανοδηγών του ΟΣΕ Κώστας Γενηδούνιας: «Στη διαδρομή Αθήνα - Θεσσαλονίκη δεν λειτουργεί κανένα σύστημα φωτοσήμανσης. Δεν λειτουργεί τίποτα, γίνονται όλα χειροκίνητα, είμαστε στο manual (βιβλίο οδηγιών χρήσης) σε όλο τον άξονα Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Ούτε τα φωτοσήματα λειτουργούν, αν λειτουργούσαν οι μηχανοδηγοί (των δύο μοιραίων τρένων) θα έβλεπαν τα κόκκινα σήματα και θα σταματούσαν εγκαίρως. Θα πρέπει να ρωτήσετε τους αρμόδιους. Εμείς συνεχώς διαμαρτυρόμαστε για αυτό».

Στην Ελλάδα 2.0, γίνονται πολλά χειροκίνητα στον μεγαλύτερο, και μοναδικό ουσιαστικά, σιδηροδρομικό άξονα της χώρας λοιπόν. Οι αρμόδιοι κώφευαν στις εκκλήσεις των συνδικαλιστών, οι οποίοι μπορεί κάποιες φορές να προβάλλουν ακραία αιτήματα, αλλά εδώ φαίνεται ότι ζητούσαν κάτι αυτονόητο, όχι μόνο για τη δική τους ασφάλεια, αλλά κυρίως για την ασφάλεια των χιλιάδων επιβατών των σιδηροδρόμων στη χώρα μας. Στο μεταξύ ασαφής παραμένει ακόμα ο αριθμός των επιβαινόντων στη μοιραία αμαξοστοιχία ιντερσίτι. Φαίνεται ότι και εδώ πολλά γίνονταν χειροκίνητα ( ή με χειροκίνητη λογική...). Λέμε ή γράφουμε συχνά για τριτοκοσμικές χώρες ή παρομοιάζουμε την Ελλάδα με κάποιες αφρικανικές. Μήπως τελικά είμαστε εμείς οι τριτοκοσμικοί και οι Αφρικανοί;

Κάτι ανάλογο έγινε τον Δεκέμβριο του 1966 με το ναυάγιο του πλοίου “Ηράκλειον” κοντά στη Φαλκονέρα του Μυρτώου Πελάγους, όπου κανείς μέχρι σήμερα δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πόσοι ήταν οι επιβαίνοντες στο πλοίο και πόσοι χάθηκαν το μοιραίο βράδυ της 8/12/1966. Κι αν αυτό για το 1966 δεν μοιάζει τόσο εξωφρενικό, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το 2023...

Δυστυχώς στην Ελλάδα, διαχρονικά, επικρατούν τρομερές παθογένειες, που κρύβονται, προσωρινά, κάτω από το χαλί και έρχονται με τον χειρότερο τρόπο στην επιφάνεια με τραγικά γεγονότα όπως το δυστύχημα των Τεμπών. Ο οχαδερφισμός, οι λογικές του “δεν βαριέσαι”, της μίζας, της αρπαχτής, της αναβλητικότητας, του “έχει ο Θεός” και άλλες συναφείς, κυριαρχούν όχι μόνο στον ιδιωτικό, αλλά και στον δημόσιο βίο. Πολιτικοί σπεύδουν περιχαρείς να οικειοποιηθούν έργα που γίνονται με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, ενώ αποποιούνται τις ευθύνες τους ή κρύβονται όταν συμβαίνει ένα δυσάρεστο γεγονός.

Η λογική του συμψηφισμού κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο, με τους εκάστοτε κυβερνώντες να κατηγορούν τους προηγούμενους και την αντιπολίτευση, ιδιαίτερα τα κόμματα που είχαν κατά καιρούς την εξουσία, να κατηγορούν την κυβέρνηση, αποσιωπώντας τις δικές τους ευθύνες. Προφανώς κάποιοι θεωρούν ότι απευθύνονται σε αμνήμονες Λωτοφάγους ή σε παρωπιδοφόρους πολίτες, δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι...

Άλλο η Μάνδρα, άλλο το Μάτι, άλλο το δυστύχημα στα Τέμπη. Θεμιτή και απαραίτητη η αντιπολιτευτική κριτική, αλλά ας μην συνοδεύεται από βαρύγδουπες δηλώσεις του τύπου «εμείς θα τα καταφέρναμε καλύτερα», γιατί κάποια στιγμή διαψεύδονται. Και βέβαια, ακόμα και τα ΜΜΕ που κατακεραυνώνουν τώρα τους πολιτικούς, έχουν μερίδιο ευθύνης, καθώς δεν έδωσαν τη δέουσα προσοχή και προβολή στις αγωνιώδεις εκκλήσεις των σιδηροδρομικών.

Στην Ελλάδα λειτουργούμε πάντα ως Επιμηθείς και όχι ως Προμηθείς. Τρέχουμε την τελευταία στιγμή ή και εκ των υστέρων να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. Το ναυάγιο στη Φαλκονέρα, είχε σαν αποτέλεσμα να θεσπιστεί η έκδοση απαγορευτικού για απόπλου των πλοίων, όταν πνέουν άνεμοι μεγαλύτερης έντασης από 8 μποφόρ. Τα αλλεπάλληλα τραγικά τροχαία σε Μαλιακό, Τέμπη κλπ., οδήγησαν στην κατασκευή μεγάλων, σύγχρονων και ασφαλών αυτοκινητόδρομων. Τώρα, θα γίνει κάτι για να μην θρηνήσουμε πάλι θύματα από σιδηροδρομικό δυστύχημα; Αυτό το περίφημο «μαχαίρι» πρέπει θεωρητικά να έχει φτάσει στο κόκαλο χιλιάδες φορές. Προς το παρόν, το κόκαλο δεν έχει πάθει τίποτα, μάλλον τα μαχαίρια την πληρώνουν…

Είναι ίδιον του ανθρώπου να κάνει σχέδια και να ελπίζει. Ως τα ξημερώματα της 1ης Μαρτίου, στελέχη και φίλοι της ΝΔ, σχεδόν πανηγύριζαν για όσα συνέβαιναν στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τα απαράδεκτα και καταδικαστέα που γράφτηκαν ή ειπώθηκαν από τον Παύλο Πολάκη. Ήρθε όμως το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη να τους προσγειώσει στη σκληρή πραγματικότητα με τον πιο οδυνηρό τρόπο, καθώς η κυβέρνηση βρίσκεται κατηγορούμενη όχι μόνο για δικά της λάθη και παραλείψεις, που σαφώς υπάρχουν, αλλά και για αστοχίες κυβερνήσεων των τελευταίων 20 χρόνων.

Αν σκεφτούμε όλα όσα τραγικά συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα και πόσες φορές ακούμε τη φράση «από θαύμα δεν θρηνήσαμε τα θύματα» (δυστυχώς κάποτε τελειώνουν και τα θαύματα…), σε συνδυασμό με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, αναρωτιώμαστε «μήπως αυτό το κράτος υπάρχει από τύχη, μήπως σε μεγάλο βαθμό λειτουργεί(;) χάρη στο φιλότιμο, τον ηρωισμό και τον πατριωτισμό ορισμένων»; Ο καθένας ας δώσει την απάντηση που θεωρεί σωστή...

Και όλοι ας καταλάβουμε ότι θα πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό (ή ό,τι άλλο πιστεύει ο καθένας) για κάθε μας στιγμή, καθώς τίποτα δεν είναι δεδομένο σ’ αυτή τη ζωή. Και, κυρίως, δεν είναι δεδομένη ούτε η ίδια η ζωή...

Υ.Γ. Με την ευκαιρία αυτού του άρθρου, ας παραθέσουμε ένα ενδιαφέρον στοιχείο που εντοπίσαμε στο International Railway Safety Council’s (IRSC), σχετικά με την ασφάλεια των επιβατών των διαφόρων μεταφορικών μέσων.

Έτσι οι (βίαιοι) θάνατοι από δυστυχήματα ανά δισεκατομμύριο χιλιόμετρα είναι: 0,08 για επιβάτες αεροπλάνων, 0,09 για επιβάτες τρένων, 0,24 για επιβάτες λεωφορείων (αστικών και υπεραστικών) , 2,52 για κατόχους Ι.Χ. αυτοκινήτων και 36,41 για επιβάτες δίκυκλων οχημάτων.