Μαρίνος Σκανδάμης

Μάλιστα, αναπαράχθηκε το προηγούμενο διάστημα από πολλά μέσα η στερεοτυπική άποψη πως η επιτυχημένη έως τώρα διαχείριση για την δημόσια υγεία, οφείλεται αποκλειστικά στην αποφασιστικότητα και το σχεδιασμό της κυβέρνησης.

Είναι όμως αυτή η αλήθεια;

Νομίζω ότι αυτό μπορεί να καταφανεί με ευκρίνεια μόνο μέσα από τη σύγκριση των δύο κορυφαίων κρίσεων που πέρασε τα τελευταία δέκα χρόνια η χώρα μας.

Στην πρώτη κρίση, την δημοσιονομική, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έλαβε από το 2010 τα αρχικά μέτρα που μας διέσωσαν από την ασύντακτη χρεοκοπία, αλλά άρχισαν να δοκιμάζουν βαθιά τις αντοχές του λαού.

Να θυμηθούμε λοιπόν ποια ήταν τότε η στάση της Νέας Δημοκρατίας, που ως κυβέρνηση από το 2004 έως το 2009 είχε δημιουργήσει την κρίση χρέους;

Αρνήθηκε να συμπράξει και υποστηρίξει τη λήψη μέτρων. Κατήγγειλε τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες ως αντιλαϊκές. Δήλωνε ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος μέσω των ανακοινώσεων των Ζαππείων. Και εν τέλει η Νέα Δημοκρατία έγινε σκληρά αντιμνημονιακή. Και έσυρε ως μείζων αντιπολίτευση τον αντιμνημονιακό χορό που ακολούθησε η υπόλοιπη αντιπολίτευση και πολλές εξωκοινοβουλευτικές και ακραίες δυνάμεις. Μάλιστα, μέσα από τον αντιμνημονιακό οίστρο γιγαντώθηκε το τέρας του νεοναζισμού στην Ελλάδα.

Στη συνέχεια, όταν η Νέα Δημοκρατία συμμετείχε στην κυβέρνηση, ακολούθησε μια εντελώς διαφορετική οδό, αυτήν δηλαδή των μνημονίων. Το ίδιο έκανε κατ’ αντιγραφή και η επόμενη κυβέρνηση. Λες και τελικά δεν υπήρχε ποτέ στο μυαλό τους ο άλλος δρόμος της αντίστασης στην «κακή» Ευρώπη που είχαν προηγουμένως προτείνει. Φάνηκε έτσι πως η δήθεν εναλλακτική οδός ήταν απλά ένα κατασκευασμένο τυχοδιωκτικό εργαλείο για να ανατραπεί μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση.

Πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί για το πόσα θα είχε κερδίσει η χώρα μας, αν οι τότε πολιτικές δυνάμεις έμεναν ενωμένες στον κοινό δημοσιονομικό κίνδυνο, όπως έκαναν τα κόμματα διαφορετικών ιδεολογιών στην Κύπρο, την Ισπανία, την Πορτογαλία και αλλού, βάζοντας το εθνικό καθήκον πάνω από το παραταξιακό. Και ήταν αυτή η ένωση των πολιτικών δυνάμεων που μέσα σε δύο χρόνια είχε επαναφέρει τις οικονομίες αυτών των χωρών σε ένα δρόμο αξιοπιστίας. Ενώ η χώρα μας ακόμη δεν έχει συνέλθει σημαντικά από τότε, αφού τα κόμματα της αντιπολίτευσης αρνήθηκαν υποκριτικά -από την αρχή της κρίσης- την δημοσιονομική συνεννόηση με την κυβέρνηση.

Στην δεύτερη όμως κρίση που ζούμε τώρα, την υγειονομική, είχαμε μια πολιτική ανατροπή. Αυτή τη φορά μπροστά στη νέα εθνική απειλή, οι δυνάμεις τις αντιπολίτευσης δεν απέρριψαν τα κυβερνητικά μέτρα, όπως έκαναν στην κρίση χρέους, αλλά τα στήριξαν ευλαβικά.

Θα αναρωτηθεί κανείς, μπορούσαν να κάνουν αλλιώς;

Φυσικά είναι η απάντηση. Γιατί αν ακολουθούσαν τις αντιπολιτευτικές τακτικές του εξεγερσιακού λόγου του 2010 ή τις τρέχουσες χαοτικές πολιτικές επιλογές των ηγεσιών άλλων χωρών για την αντιμετώπιση της πανδημίας, όπως στη Σουηδία, την Αγγλία και τις Η.Π.Α., θα μπορούσαν να είχαν ξεσηκώσει τον κόσμο. Αν δηλαδή η αντιπολίτευση αμφισβητούσε τα κυβερνητικά μέτρα -για λόγους που πάντα μπορούν να εφευρεθούν όταν κάποιος θέλει να κάνει ρήξεις- τότε θα διαλυόταν κάθε πιθανότητα να υπάρξει μια αποτελεσματική διαχείριση της σημερινής κρίσης.

Και φαίνεται πια πόσο εύκολο είναι αυτό, από το γεγονός ότι παρά τη συστράτευση των κύριων κομμάτων της αντιπολίτευσης στο πλευρό της κυβέρνησης και της επιστημονικής επιτροπής, διαχέονται τώρα με αυξητικό τρόπο στη χώρα μας και αλλού, τερατώδεις θεωρίες συνωμοσίας περί μη υπάρξεως πανδημίας. Απόψεις ταραγμένων μυαλών, που ανακατεύουν στο μπλέντερ ενός φασίζοντος λόγου το σιωνισμό, τη σκοτεινή δημιουργία του ίου, τον αριθμό των θανάτων, τις αντιεμβολιαστικές ιδεοληψίες και την παρακολούθηση των ανθρώπων μέσα από εμφυτευμένα μικροτσίπ.

Και δυστυχώς, αυτές οι «θεωρίες» κερδίζουν χώρο. Αυτό επιβεβαιώνουν κάποιες «ψεκασμένες» διαδηλώσεις στη Γερμανία και αλλού, όπου με υπόστρωμα ακροδεξιές και λαϊκιστικές ιδεοληψίες επιχειρείται να παραχθεί η αποδόμηση του ορθού λόγου για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Επομένως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι χωρίς την συμπαγή υποστήριξη από την αντιπολίτευση των κυβερνητικών μέτρων για την πανδημία, με το Κίνημα Αλλαγής να είναι το πρώτο κόμμα που στήριξε τον αγώνα τούτο, δεν θα είχε παραχθεί αυτή η κουλτούρα πίστης και υπεράσπισης της δημόσιας υγείας που αναπτύχθηκε στους συμπολίτες μας το προηγούμενο διάστημα. Και ήλθε η ώρα αυτό να το αναγνωρίσουμε.

*Πρώην Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης, στέλεχος του ΚΙΝΑΛ και δικηγόρος