Μανόλης Γαλάνης

Για ένα πράγμα δείχνει να έχει πεισθεί η ελληνική κοινωνία. Ότι παρά το πρωτοφανές σοκ της κρίσης που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ουσιαστικές τομές τίποτα δεν θα αλλάξει τελικά σε αυτόν τον τόπο.

Οι «κολλητοί» θα συνεχίσουν να παίρνουν τις μεγάλες δουλειές, οι ¬¬«νταβατζήδες» θα πουλάνε με το αζημίωτο προστασία στην εξουσία, όσοι  «παντελόνιασαν» κρατικό χρήμα δεν θα μπουν μέσα, οι γνωστές συντεχνίες θα εξακολουθήσουν να κάνουν κουμάντο, το ρουσφέτι και το φακελάκι δεν θα πάψουν να είναι διαβατήρια «βολέματος» και το φαγοπότι «ξανά προς τη δόξα θα τραβά». Τα καθημερινά δείγματα γραφής στη δημόσια ζωή εδραιώνουν την πεποίθηση αυτή, η οποία με τη σειρά της ενισχύει την εθνική μας κατάθλιψη.

Απέναντι στο απαισιόδοξο «τίποτα δεν αλλάζει» των πολιτών βρίσκεται ένα φοβικό πολιτικό σύστημα που απασχολημένο με τη διάσωση του κομματικού εαυτούλη του δεν έχει πάρει ή δε θέλει να πάρει χαμπάρι τι πραγματικά γίνεται γύρω του.

Ο πρώτος κύκλος της ομαδικής αγανάκτησης στις πλατείες έκλεισε. Η μαζικότητα της κίνησης δοκίμασε αντανακλαστικά και τέσταρε αντοχές. Σειρά έχει τώρα η απόγνωση. Δραματικές προσωπικές ιστορίες συνανθρώπων μας βυθισμένων στο αδιέξοδο. Η δημοσιοποίηση της μεγάλης αύξησης των αυτοκτονιών το τελευταίο διάστημα, λόγω της κρίσης, χτύπησε το πρώτο καμπανάκι. Ουδείς φαίνεται να το πήρε στα σοβαρά.

Η αυτοκτονία αποτελεί την τραγική αλλά όχι και τη μοναδική πιθανή μοιραία και εφιαλτική συνάμα κατάληξη της απόλυτης απόγνωσης. Τα παραδείγματα από το εξωτερικό είναι δυστυχώς πολλά και τα βλέπουμε στις ειδήσεις των 8.
Ας προβληματιστούν όσοι πρέπει και όσο είναι καιρός γιατί καλό είναι να ευημερήσουν κάποια στιγμή οι αριθμοί αλλά όταν χάνονται ζωές στη βωμό αυτής της ευημερίας τότε…μηδέν εις το πηλίκο.