Μάκης Πολλάτος

Το 1996, μετά την κρίση στα Ίμια, ο Κώστας Σημίτης είχε ευχαριστήσει την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών για την πρωτοβουλία και την βοήθειά τους ώστε να μην ξεσπάσει ελληνοτουρκικός πόλεμος. Κατηγορήθηκε τότε σαν προδότης, δοσίλογος, Κουίσλινγκ και τόσα άλλα, όμως αυτή είναι μια παλιά ιστορία.

Σήμερα, έπειτα από 8 χρόνια βαριάς κρίσης, η Ελλάδα μοιάζει εγκλωβισμένη σε ένα θανατηφόρο οικονομικό σπιράλ από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει. Η διεθνής κοινότητα, σχεδόν αποκλειστικά οι Ευρωπαίοι εταίροι, δάνεισαν την Ελλάδα με εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ ώστε να μπορέσουν να αναχρηματοδοτηθούν τα παλαιά χρέη και να αποφευχθεί πιθανή άτακτη χρεοκοπία.
Κι αυτό διότι θεωρήθηκε ότι μια ασύντακτη κατάρρευση θα είχε απροσδιόριστες επιπτώσεις για τους Έλληνες αλλά και για την Ευρωζώνη, μιας και η Ελλάδα έχει το ίδιο νόμισμα με ακόμη 18 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Επί της ουσίας, η εξίσωση που πρότειναν οι Ευρωπαίοι προέβλεπε ότι για να εκταμιεύονται τα ευρωπαϊκά δάνεια η Ελλάδα θα σταματούσε να δημιουργεί νέα χρέη. Πώς; Αρχικώς ισοσκελίζοντας τα ελλείμματά της και στη συνέχεια δημιουργώντας πλεονάσματα. Για να εξαφανιστούν όμως τα ελλείμματα το κράτος έπρεπε να μειώσει τις δαπάνες τους. Άρα επιβλήθηκε μείωση μισθών και συντάξεων αφού το κράτος έπρεπε να συμμαζέψει τα έξοδά του.

Τα βάρη τα σήκωσαν οι Έλληνες. Και οι Ευρωπαίοι ανέλαβαν να μας δανείσουν. Ακόμη και χώρες της Ευρωζώνης που δανείζονται -για παράδειγμα- με επιτόκια ύψους 3% έδιναν , και συνεχίζουν, δανεικά στην Ελλάδα με ένα μέσο επιτόκιο περίπου 1,5%. Αυτό είναι γεγονός. Όπως αδιαμφισβήτητο είναι πως ευρωπαϊκές χώρες που μας δανείζουν για να μην καταρρεύσουμε και να συνεχίσουν να δίνονται οι γλίσχρες συντάξεις που εισπράττει η πλειονότητα των απόμαχων της εργασίας, στους δικούς τους συνταξιούχους αποδίδουν πολύ μικρότερες συντάξεις.

Βαρύνουσας σημασίας είναι το ερώτημα ποιος είναι ο πραγματικός σύμμαχος της Ελλάδας σε όλη αυτή τη δοκιμασία που μοιάζει με Οδύσσεια.

Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής; Ισχύει δηλαδή αυτό που είπε ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος πως «όλος ο ελληνικός λαός γνωρίζει πολύ καλά ότι ο μόνος πραγματικός σύμμαχος της χώρας μας ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής»;

Έχει βάση η άποψη του προέδρου των ΑΝΕΛ ότι «οι άλλοι» δηλαδή οι Ευρωπαίοι και βασικά οι Γερμανοί «είναι σύμμαχοι, αλλά είναι μόνο ως πιστωτές χωρίς σεβασμό και αυτό γιατί κάποιοι από αυτούς δεν θα ξεχάσουν ποτέ ότι έχασαν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από αυτήν τη χώρα»;

Μήπως δηλαδή σήμερα παίρνουν την εκδίκησή τους ο Σόιμπλε και η Μέρκελ επειδή οι Έλληνες καθυστέρησαν την επίθεση των Γερμανών στη Ρωσία και αυτό συνετέλεσε ώστε να χάσουν οι ναζί τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;

Τι πραγματικά ισχύει;

Μήπως οι Γερμανοί μας έβαλαν με δόλο στα μνημόνια για να μας καταστρέψουν και να υφαρπάξουν τον εθνικό μας πλούτο και άρα εμείς οι Έλληνες έχουμε υποχρέωση να συγκρουστούμε μαζί τους;

Είναι άραγε λογικό να θεωρούμε ότι την ώρα που εμείς οι Έλληνες δανειζόμαστε με το μικρότερο επιτόκιο στην Ευρώπη μπορούμε να στηριχτούμε μόνο στους Αμερικανούς και όχι στους Ευρωπαίους;

Είναι οι πραγματικοί μας φίλοι αυτοί που κάνουν ανέξοδες υποδείξεις για το πώς θα σωθεί η Ελλάδα και όχι οι Ευρωπαίοι που βάζουν το χέρι στην τσέπη;

Πέρα από τα καλά λόγια και την λεγόμενη «παφ-παφ» diplomacy (από τον ήχο που κάνει το παρηγορητικό χτύπημα στην πλάτη) ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός;

Είναι άραγε εχθροί μας οι Ευρωπαίοι και μοναδικοί πραγματικοί φίλοι μας οι Αμερικανοί που -σχεδόν χωρίς ανταλλάγματα- καταφέρνουν να διατηρούν μιας βαρύνουσας σημασίας στρατιωτική βάση στη Σούδα της Κρήτης; Μήπως οι Αμερικανοί, που τόσα πολλά και τόσο ακριβά οπλικά συστήματα πούλησαν στην Ελλάδα -όλοι γνωρίζουμε πόσο συνέβαλαν οι αγορές όπλων στην εκτόξευση του χρέους- έκαναν ευκολίες πληρωμής ή... εκπτώσεις για να βοηθήσουν την ελληνική οικονομία μετά το ξέσπασμα της κρίσης;

Είναι γενική αρχή ότι στον σύγχρονο κόσμο οι ισορροπίες και οι διακρατικές σχέσεις διαμορφώνονται πάνω σε κοινά συμφέροντα και όχι με βάση ιδεοληψίες του παρελθόντος.

Και είναι γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να μας έχουν βοηθήσει πιο αποτελεσματικά αν δεν είχαν τα κολλήματά τους για τους τεμπέληδες, μη παραγωγικούς Έλληνες. Αυτό όμως είναι κάτι που -κατά τη γνώμη μου- θα έπρεπε να απωθήσουμε μέχρι να λύσουμε τα προβλήματά μας. Κι όταν ξαναβγούμε στην επιφάνεια, να κάνουμε ταμείο ανταμοίβωντας όσους μας στάθηκαν ή τιμωρώντας, στο βαθμό που έχουμε τη δυνατότητα, όσους μας αντιμετώπισαν με εκδικητική διάθεση. 

Αναρωτιέμαι απλώς: Έχουμε την πολυτέλεια σε αυτή τη χρονική φάση να βρίζουμε εκείνους που μας βοηθούν ενώ αποθεώνουμε αυτούς που απλώς μας λένε λόγια παρηγοριάς;