Μάκης Πολλάτος

Είναι μια συζήτηση «ακαδημαϊκού» τύπου ή υπάρχει ουσία; Ποιος ωφελείται από τη συνέχιση του διαλόγου για το Grexit; Θέλουν μήπως οι ισχυροί της Ευρώπης και οι δανειστές της Ελλάδας να τρομοκρατήσουν  το εκλογικό σώμα ώστε να μην έχουν εκλογικές απώλειες η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ προς όφελος της αντιπολίτευσης και γι΄αυτό υπενθυμίζουν ότι το 2011 η Ελλάδα βρέθηκε στην έξοδο από την Ευρωζώνη; Τι παιγνίδι παίζουν οι Financial Times;

Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ ήταν απίθανο και αποδίδει όλη τη συζήτηση περί της συνόδου των Καννών και του κινδύνου Grexit σε προσπάθεια προεκλογικής τρομοκράτησης των ψηφοφόρων. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Γιατί οι Έλληνες πολίτες πρέπει να υποβληθούν σε ακόμη ένα επώδυνο stress test όπου θα δοκιμαστούν οι αντοχές τους; Ποιος νομίζει ότι μπορεί να κρατά για πάντα τον άλλο προσδεδεμένο με εκβιασμούς, όμηρο σκληρών διλημμάτων την στιγμή που ο αμφιταλαντευόμενος δεν έχει κάτι να χάσει;

Μετά τα ερωτήματα, μερικές παρατηρήσεις.

Οι εκλογές της Κυριακής είναι για την επιλογή δημάρχων και περιφερειαρχών. Κι εκεί, καθήκον των πολιτών είναι να επιλέξουν τους καλύτερους, αυτούς που θεωρούν ότι θα δώσουν τις ενδεδειγμένες λύσεις στα προβλήματα. Οσες αφίσες κι αν σκίΖουμε, όσα σποτάκια κι αν γυρίσουμε με πράσινα παπαγαλάκια, βατραχάκια ή κροκοδειλάκια, υποχρέωσή μας είναι να επιλέξουμε τους άριστους. Όχι αυτούς που θυμήθηκαν να κάνουν έργα βιτρίνας τον τελευταίο μήνα, ούτε εκείνους που τώρα μπαλώνουν τις λακούβες αλλά ούτε κι όσους πιστεύουν ότι είναι ικανοί επειδή είναι σεμνοί ή σφίγγουν θερμά το χέρι του συνομιλητή τους. Εκείνους που κατεβάζουν ιδέες, όσους ξέρουν να συνεργάζονται και να πετυχαίνουν λύσεις σεβόμενοι το δημόσιο χρήμα, όσους βλέπουν τους δήμους ως μια ευκαιρία να κάνουν καλύτερες τις τοπικές κοινωνίες και όχι να εξυπηρετούν τους χορηγούς τους.

Και στις ευρωεκλογές τι κάνουμε; Δεν πρέπει να στείλουμε ένα μήνυμα στην κυβέρνηση; Κάνουμε ό,τι θέλουμε, είναι η απάντηση. Η άποψή μου ωστόσο είναι ότι αποφασίζουμε με βάση αρχές και αξίες, όχι με κριτήριο ποιον θέλουμε να τιμωρήσουμε, να φυλακίσουμε ή να εξοστρακίσουμε. Σε μια εποχή που ακόμη και οι Εγγλέζοι την ξαναβλέπουν φιλοευρωπαϊκά, πρέπει να κοιτάξουμε τα συμφέροντά μας που «συμπτωματικά» νομίζω ότι  ταυτίζονται με τα συμφέροντα της Ελλάδας. Στο ευρωκοινοβούλιο, αυτό που απαξίωσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια όλα τα κόμματα με τις επιλογές τους, πρέπει να στείλουμε τους καλύτερους, τους άριστους. Αυτούς που γνωρίζουν τα θέματα, εκείνους που θα αγωνιστούν να αποκομίσει η χώρα τα μεγαλύτερα οφέλη, όποιους θα μπορέσουν να λειτουργησουν με τρόπο που θα ωφελήσει τους μη έχοντες και τους ανέργους.

Οι Έλληνες χρειάζονται δουλειές. Κι αυτό πρέπει να είναι το βασικό μέλημα όλων των κομμάτων. Αντ' αυτού ακούμε μόνο υποσχέσεις απ' ολους. Ο ένας δεσμεύεται ότι η ανεργία θα μειώνεται 1% το χρόνο, δηλαδή θα χρειαστούν 20 χρόνια για να ξαναμπούν οι περισσότεροι άνεργοι στην αγορά εργασίας. Ο άλλος λέει ότι θα αυξήσει σταδιακά τους μισθούς στα 700 ευρώ και αυτοχαρακτηρίζεται αριστερός και νιώθει και ανώτερος παρ' ότι έχει στην τράπεζα καναδυο εκατομμύρια και 10 ακίνητα.

Τα προβλήματα είναι εδώ και δεν περιμένουν. Οι άνθρωποι που δεν έχουν δουλειές δεν μπορούν να ζήσουν με βοηθήματα, έκτακτα επιδόματα ή κοινωνικά μερίσματα ούτε  με ελεημοσύνες. Πού ανοίγουν δουλειές; Ποιοι τομείς είναι ανταγωνιστικοί; Γρήγορα να σχεδιάσουμε λύσεις για να βρουν δουλειά οι άνεργοι. Οι πλούσιοι έχουν ευθύνη για να ξαναγίνει η κοινωνία μας κανονική. Οχι να χαλάνε τα λεφτά σε αφίσες, ακόμη κι αν είναι... ανακυκλώσιμες. Να επενδύσουν για να ανοίξουν δουλειές, να βοηθήσουν την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία εξηγώντας ότι η λύση δεν είναι τα σουβλατζίδικα και οι καφετέριες. Γιατί θα πρέπει να το ξέρουν. Αργά ή γρήγορα, στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε. Και μέχρι εκείνη την ώρα, αυτοί που θέλουν να ηγούνται πρέπει να φροντίσουν να ξαναβρούν οι άνεργοι το χαμόγελό τους.