Κωστής Πλάντζος

"Κόβουν συντάξεις από τους ζωντανούς και τις δίνουν στους νεκρούς". Τον Ιανουάριο του 2010, μετά από δύο μήνες δημοσιογραφικής έρευνας, ο υπογράφων αποκάλυψε το απίστευτο για χώρα που τελεί υπό χρεοκοπία φαινόμενο ,να λαμβάνουν συντάξεις οι νεκροί. Πεντακόσια εκατομμύρια ευρώ το χρόνο ήταν αυτά που, αν υπήρχαν, θα γλιτώναμε τουλάχιστον τον ένα χρόνο εργασίας από τους δύο που θα αυξηθεί το όριο ηλικίας για την παροχή σύνταξης.

Τότε έγραφα και για τις περίφημες «απογραφές συνταξιούχων» που ήταν μια λύση της στιγμής για να σταματήσει η αιμορραγία. Δυόμισι χρόνια μετά, παρά τις εξαγγελίες και τις απειλές υπουργών και διοικητών των ασφαλιαστικών ταμεών, οι απογραφές αυτές έδειξαν ότι το ίδιο έργο συνεχίζεται, και τα κλεμμένα δεν γυρίζουν πίσω.

Και έρχεται προχθές μια άλλη «νέα κυβέρνηση» από εκείνην που είχαμε τότε, για να εξαγγείλει μέτρα. Τι μέτρα; Ότι θα φορτώσει δουλειά στους συμβολαιογράφους, να συντάσσουν δηλώσεις για γάμους, θανάτους κλπ κλπ.

Και τι μας πείθει πως θα δηλώνονται όλα όπως πρέπει; Και η αύξηση του επιδόματος κηδείας δεν μπορεί να θεωρηθεί «κίνητρο» για κάποιους που θα υπολογίζουν πως μπορούν να βγάλουν περισσότερα αν εισπράττουν μετά θάνατον τις συντάξεις των συγγενών τους...

Δεν θα μιλούσα για αυτά σήμερα όμως, αν στην αποκάλυψη που έκανε το 2010 το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, δεν είχαν παρουσιαστεί και οι λύσεις, που φαινεται πως στην πορεία ξεχάστηκαν. Και η πιο ουσιαστική λύση θα ήταν –λέγαμε τότε- η ηλεκτρονική σύνδεση των Ληξιαρχείων και των Ασφαλιστικών Ταμείων. Με μια απλή κίνηση, τα Ταμεία θα ενημερώνονταν αυτομάτως αν ο δικαιούχος της σύνταξης απεβίωσε. Θα γνώριζαν αυτομάτως αν ο εν ζωή σύζυγος έκανε δεύτερο γάμο και πρέπει να διακοπεί η παροχή της σύνταξης. Χωρίς να περιμένει το κράτος να κάνει κάποια ειδική δήλωση ο ενδιαφερόμενος.

Όλα αυτά τα απλά, έμειναν «στα χαρτιά» αν και ήταν κάποτε «προθέσεις». Όπως και πολλά άλλα μέσα σε αυτήν την τριετία. Αυτός είναι ο μικρόκοσμός μας. Φαγωνόμαστε για το παραμικρό, βουλιάζουμε στα προβλήματά μας, αλλά δεν βρίσκουμε τις λύσεις που χρειαζόμαστε για να πάμε καλύτερα. Ξέρουμε να τσακωνόμαστε αλλά όχι να λύνουμε προβλήματα.

Αυτά πληρώνει η χώρα μας και ο λαός της σήμερα. Την ίδια ώρα στο εξωτερικό «σφάζονται παλληκάρια» για την τύχη της χώρας μας. Και η Ελλάδα είναι απούσα, «κλεισμένη» στον 6ο όροφο του υπουργείου Οικονομικών όπου συζητούν ακατάπαυστα εδώ και τρεις μήνες ο Γιάννης Στουρνάρας με την Τρόικα, για μέτρα που θα ψηφιστούν αλλά είναι αμφίβολο και αν μπορούν να εφαρμοστούν.

Βρήκα απολαυστικό το θέαμα να φωνάζει και να χερονομεί η Λαγκάρντ, σε μια «τηλεμαχία» με τον Σόιμπλε από το Τόκιο και να λέει από τη μια: «ξέρετε πόσο μεγάλη προσαρμογή έχει πετύχει η Ελλάδα σε 3 χρόνια; 14%! Είναι τεράστια προσαρμογή. Δεδομένης της έλλειψης Ανάπτυξης, δεδομένων των πιέσεων των αγορών, χρειάζεται να δοθεί περισσότερος χρόνος στην Ελλάδα» και από την άλλη ο Σόιμπλε να ανταπαντά «η θέση μας για την Ελλάδα, είτε σας αρέσει είτε όχι, είναι πως πρέπει να δούμε το αποτέλεσμα της έκθεσης της Τρόικας».

Τι χρόνο να χρειάζεται άραγε η χώρα μας, με κυβερνήσεις που δεν μπορούν να βάλουν «μια πέτρα πάνω σε μια άλλη πέτρα»; Με έναν κόσμο εξαθλιωμένο και αποπροσανατολισμένο; Ζωή νά΄χουν, τα παιδιά μας μπορεί να προλάβουν να δουν μια καλύτερη ημέρα. Οι μεγαλύτεροι, απλά να ελπίζουμε πως εκείνα θα τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς τους παλιότερους.