Κωστής Πλάντζος

Δεν χρειάζεται μυαλό πια, εδώ που φτάσαμε, για να καταλάβει κανείς πως η κυβέρνηση βάζει τον καθένα μας να πληρώσει σε άμεσους φόρους το 20%-60% από όσα βγάζει, για να ξελασπώσει το κράτος. Μαζί με τους έμμεσους και τα χαράτσια, κανείς δεν θα γλιτώσει με λιγότερα από τα μισά. Αλλά δεν θα ξεχρεώσουμε γιατί δεν το κάνει σωστά. Το κάνει ύπουλα, πολύπλοκα, «υπέρ Πίστεως» αλλά χωρίς Πίστη. Η κυβέρνηση δεν έχει τις «προδιαγραφές» για να το κάνει σωστά -αλλοιώς θα τό΄κανε από την αρχή για να τελειώνουμε.

Δεν λυπάμαι που "φτωχαίνουμε" όλοι, ίσως θα ήταν μια λύση για να πάμε καλύτερα μετά, αλλά στο φινάλε δεν μου λέει και τίποτα πια -κι ας κάνω οικονομικό ρεπορτάζ χρόνια τώρα. Ίσως επειδή δεν ζήλεψα ποτέ όσους και όπως πλούτιζαν, τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες. Δεν μου έλεγε τίποτα ο ευδαιμονισμός τους, ούτε θεωρώ και πραγματικό «βάσανο» αυτά που τραβάνε –άλλωστε κανείς δεν λυπήθηκε και τότε και τώρα για όσους αντιστέκονταν στο ρεύμα που τώρα παρασύρει τα πάντα.

Φτάσαμε όμως τώρα και στο «κομουνιστικό» σύστημα να πληρώσουν το 60% όσοι βγάζουν από 150.000 και πάνω. Και πάλι ακούω «δεν θα κλάψω για όσους δώσουν πχ 90.000 αφού θα τους μείνουν 60.000 για να ζήσουν», αφού είναι σε καλύτερη μοίρα αυτοί, από κάποιον που βγάζει πχ 20.000 για να θρέψει τέσσερα στόματα και του «τρώνε» τώρα τις 3.000 ενώ πνίγεται από τις ανελαστικές δαπάνες του –ό,τι και αν εννοεί ο καθείς ως τέτοιες βέβαια.

Όμως τα 90.000 ευρώ θα λείψουν από την αγορά, αν γίνονταν πχ επένδυση, μεροκάματα, ένσημα, κατανάλωση, έμμεσοι φόροι κλπ κλπ. Δεν ξέρω αν θα γίνονταν, δεν αξίζει όμως και να... πανηγυρίζουμε που τιμωρείται έτσι όποιος τολμά να κάνει δεύτερη και τρίτη δουλειά για να πάει μπροστά, όποιος βγάζει τίμια λεφτά από δουλειές με αξία, αφού τα στερείται πια μαζί του και ολόκληρη η κοινωνία. Ίσως θα ήταν άνθρωπο με πρωτοβουλία, που θα μας πηγαίνανε μπροστά -"ίσως" λέω.

Μέτρα ανάγκης και τυφλού πανικού είναι όμως αυτά, δεν βοηθάνε. Τα νούμερα δεν βγαίνουν, λεφτά (εκεί που ψάχνουν) δεν υπάρχουν.

Λύσεις όμως υπάρχουν. Και ιδέες υπάρχουν. Και άνθρωποι που έχουν τις ιδέες υπάρχουν. Και τι κάνουμε; κατηγορούμε τους "300" αλλά δεν πάμε να βρούμε άλλους. Δεν θα τους βρούμε στις πορείες και τις απεργίες. Δεν θα τους συναντήσουμε στα αμφιθέατρα να αγορεύουν. Δεν είναι στο blog μου τώρα. Είναι στις γειτονιές, είναι στα σχολεία, είναι «αλλού». Είναι εκεί που θέλουν να είναι, γιατί δεν τους κάνει αυτό το «άλλο» που θέλουμε εμείς.

Κοιτάω ανθρώπους γύρω μου που τρέμουν πως «θα χάσουμε τα πάντα», «θα καταστραφούμε», «μπροστά είναι γκρεμός». Και σκέφτονται μόνον τα λεφτά! Ούτε αξίες, ούτε πρωτοβουλίες, μόνο γκρίνια και τσακωμοί. Τότε σιγουρεύομαι ότι πάμε στο γκρεμό.

Λυπάμαι όσους πιέζονται, φυσούν και ξεφυσούν. Λυπάμαι όμως επειδή δείχνουν ανίκανοι να κρατήσουν μιαν αξιοπρέπεια και να διοχετεύσουν δημιουργικά την οργή και την «Αγανάκτηση» που νοιώθουν.

Είναι κυρίως αυτοί που έφτιαξαν στην άμμο παλάτια, αποθέωσαν την ήσσονα προσπάθεια. Αυτοί έχουν καταστραφεί εκ των πραγμάτων, όσο και αν οργίζονται, εκτός αν βγάλουν έστω τώρα «τον καλό τους εαυτό». Αλλά έχουν;

Φοβάμαι πως όχι. Γιατί νοιώθουν (και θέλουν να παραμένουν) μέρος αυτού του «Πολιτισμού» που τώρα γκρεμίζεται –και δεν μπορούν να φανταστούν καν τον κόσμο τους αλλοιώς.

Με αυτούς για «υλικά», δεν φτιάχνεται η κατάσταση. Και αν αυτοί μπορούσαν να το κάνουν, θα μας έφτιαχναν και πάλι έναν κόσμο μόνο με χρήματα –πολύ λιγότερα χρήματα- και καθόλου αξίες και ιδανικά.

Σαν να το βλέπω πώς θα’ταν: μια υποταγμένη στην μιζέρια Κοινωνία, όπου θα λένε Δημοκρατία και θα εννοούν «ό,τι γουστάρω», θα λένε Παιδεία και θα εννοούν Εκπαίδευση (της κακιάς ώρας), θα λένε Αξιοκρατία και θα εννοούν Αναξιοπρέπεια. Που δεν θα λένε καν Ήθος, Αλληλεγγύη, Αλτρουισμό, γιατί θα είναι λέξεις κενές και θα προκαλούν μόνον γέλιο.

Επανάσταση λοιπόν δεν είναι το «δεν πληρώνω», ούτε οι Αγανακτισμένοι στις πλατείες. Επανάσταση είναι να βρούμε νέους ηγέτες, να τους βάλουμε μπροστά για να τα αλλάξουμε όλα. Να βάλουμε νέους όρους, τους όρους μας. Όχι όμως «μέσους όρους», όχι «όπως οι άλλοι έτσι και εμείς», όχι «πριν από εμάς για εμάς». Η Δημοκρατία θέλει συμμετοχή και ευθύνη, όχι άρνηση. Πρέπει να βάλουμε άλλα «στάνταρ», να βρούμε «προδιαγραφές» που έχουμε ανάγκη, να δώσουμε άλλο νόημα στη Ζωή μας.

Δεν είναι όλοι γύρω μας μόνον όπως αυτά που βλέπαμε και βλέπουμε: φοιτητές, ταξιτζήδες και σκουπιδιάρηδες που δέρνουν όποιον γουστάρουν, «καλοπιασμένοι» κομμωτές, συνδικάλες, γιατροί, δημοσιογράφοι και δικηγόροι, «ρετιρέ» και τραπεζίτες.

Υπάρχουν πολλοί –ακόμα και ανάμεσά τους-  που κουράστηκαν και αγωνίστηκαν να σταθούν όρθιοι στη Ζωή. Δεν το έκαναν μόνο για τα λεφτά, ακόμα και αν τους ήρθαν. Αμοιβή τους ήταν ο μόχθος τους, «παράσημο» πως έκαναν «το καλό», ότι προσέφεραν και δεν έβλαψαν κανέναν.Ότι έκαναν αυτό που ένοιωθαν για τον εαυτό τους, την οικογένειά τους, για το κοινωνικό σύνολο, για την Πατρίδα του.

Σε 11.000.000 Έλληνες, ψάχτε και βρείτε τους. Μην ψάχνετε άλλο σε συνθήματα, ταμπέλες και ψηφοδέλτια. Αυτά χρεοκόπησαν. Πάρτε «φανάρι» σαν τον Διογένη, βρείτε ανθρώπους με ιδέες, που ξέρουν τι κάνουν και πώς το κάνουν. Κοιτάξτε τον εαυτό σας, κοιτάξτε και τους δίπλα. Να γνωριστούμε όλοι καλύτερα, για να φτάσουμε σε αυτούς.

Αξίες, Ιδέες, Λύσεις και Ανθρώπους «που τό’χουν» χρειαζόμαστε γιατί, χωρίς αυτά, ακόμα και αν μας χάριζαν τα χρέη, τα ίδια και χειρότερα θα παθαίναμε πάλι.

(tip): Μόνο τους καλεσμένους αν δείτε που φιλοξενεί στην εκπομπή της στην ΝΕΤ η πραγματικά εξαίρετη δημοσιογράφος κυρία Βίκυ Φλέσσα, ίσως καταλάβετε για ποιους πρέπει να ψάξουμε. Πού τους βρίσκει; Να τους βρούμε και εμείς, για να τους δώσουμε τόπο να κάνουν ό,τι κάνουν καλά στον μικρόκοσμο που ζουν, για το σύνολο της Κοινωνίας μας.