Κωστής Πλάντζος

Δεν υπάρχει άλλο θέμα συζητήσεως πια. Δύο χρόνια τώρα με ρωτούν γνωστοί και άγνωστοι, τι θα γίνει, πού πάει το πράγμα, αν θα βγούμε πχ σε δύο χρόνια από την κρίση.

Μία απάντηση δίνω: από εμάς εξαρτάται και από κανέναν άλλον.

Πώς θέλεις –τους ρωτάω και εγώ- να σωθείς πχ σε 2 χρόνια; Τι έκανες εσύ 2 χρόνια τώρα που γράφω και φωνάζω πού πάει το πράγμα; Περίμενες από τους πολιτικούς σου; Μα τους βρίζεις ότι είναι άχρηστοι, επικίνδυνοι κλπ κλπ! Μαζί σου είμαι, αλλά αυτό δείχνει πως είναι παράλογο να περιμένεις κάτι να αλλάξει από αυτούς.

«Κάνουμε Κίνημα οι απόστρατοι...» μου λέει ένας. «Άντε λοιπόν με το καλό» του απαντώ και εγώ που δεν κατάλαβα. «...για να βγάλουμε πρωθυπουργό το Σαμαρά» συνεχίζει! Τόσο καλά... Το λύσαμε και αυτό το πρόβλημα. Και μετά μου λέτε «αν θα σωθεί αυτός ο τόπος» με τέτοια μυαλά...

 «Μα δεν μπορεί να σωθεί η χώρα αν ένας Έλληνας να βγει μπροστά, πάρει 60% και βάλει στη φυλακή τα λαμόγια;» φωνάζει ένας μορφωμένος ξάδελφός μου. «Αποκλείεται» του λέω και το υπογράφω! Και αν πάρει 60% θα είναι κατά τύχη. Ούτε αυτοί που τον ψήφισαν δε θα συμφωνούν τι πρέπει να κάνει. Δεν ξέρουμε τον όρο «προδιαγραφή» σε αυτή τη χώρα, για να έχουμε μια βάση. Άλλα λέμε, άλλα εννούμε. Δεν υπάρχουν δεδομένα. Όλα ό,τι τύχει...

Και αν πάρει 60% αύριο ένας πολιτικός, θα είναι μόνο από πείνα και απελπισία. Αν υποσχεθεί «νέο Γουδί», θα το κάνει γιατί δεν έχει σχέδιο εξόδου από την κρίση, για να ξεχαρμανιάσει το πόπολο και να αποτινάξει τις ενοχές που το βαραίνουν. «Μα δεν είναι δίκαιο να πληρώσει κάποιος;» με ρωτά και γουρλώνει τα μάτια έτοιμος να με ...στήσει και μένα στον τοίχο για εσχάτη προδοσία...  «Μα και όλοι την Κηφισιά και την Εκάλη να κατάσχει ο κυβερνήτης αυτός» λέω «λύσαμε το πρόβλημα; Ξεχρεώσαμε; Προκόψαμε; Θα ζήσουμε καλύτερα;»... Του είπα και άλλα, αλλά κουράστηκα να τα λέω.

Ξέρω ότι όλοι έχουν μια θεωρία και θέλουν να την επιβεβαιώσουν μιλώντας με όσους είμαστε «μέσα στα πράγματα». Αυτό το λάθος κάνουν όμως: κατασκευάζουν μια εικόνα για το πρόβλημα, χωρίς να βάζουν ποτέ τους ίδιους μέσα σε αυτήν. Μα εμείς οι ίδιοι ζούμε το πρόβλημα, πώς θα λυθεί χωρίς εμάς; Ίσως βολεύει να συζητάμε ατελείωτα για τους άλλους και ποτέ για το τι κάνουμε εμείς.

Όλοι έχουν θεωρίες και βλέπουν κρυφά «σχέδια συνομωσίας» (και εγώ βλέπω αλλά είναι ένα από χιλιάδες και δεν επιμένω). Και δίκιο να έχουν, δεν εννοούμε όλοι τα  ίδια πράγματα. Άρα δεν υπάρχουν δεδομένα. Και χωρίς δεδομένα, δεν υπάρχουν λύσεις.

Αντί να κυνηγάμε φαντάσματα, ένα μόνο μπορούμε να κάνουμε: να πάρουμε ως δεδομένο εμάς. Εμάς τους ίδιους, εμάς που μας ξέρουμε, τον εαυτό μας και το γιο μας, τον γείτονα και τον δάσκαλο. Μόνο έτσι θα κάνουμε το πρώτο βήμα μπροστά. Και τότε μόνο μπορώ να νοιώθω αισιόδοξος και σίγουρος. Όταν αυτοπροσδιοριστούμε ξανά, όταν αναλάβουμε τις ευθύνες μας, όταν επιστρέψει η αυτοπεποίθηση, όταν ξεπεράσουμε όσους μας βάζουν εμπόδια, όταν δοκιμάσουμε λύσεις, έστω και αν δεν «πιάσουν» με το πρώτο.

Ναι, πιστεύω ότι ένας Έλληνας μπορεί να βγει μπροστά και να πάρει 60%. Ποιος θα είναι αυτός; Αυτός που θα αποδείξει πως λύνει προβλήματα, που θα τον δουν και θα τον πιστέψουν οι γύρω του. «Ευγνωμοσύνη των γύρω του» εννοώ πχ

-          ένας αγρότης σκέφτηκε να φέρει γεννήτρια και έδωσε ρεύμα στο χωριό όταν κοπεί το ρεύμα και δε μπορεί η ΔΕΗ να το φτιάξει,

-          ένας δάσκαλος κάθεται απλήρωτος και κάνει «κρυφό σχολειό» στα παιδιά,

-          ένας γιατρός έφτιαξε ένα ιατρείο και θα μάζεψε εθελοντές γέρους και αρρώστους,

-          ένας υπάλληλος βρήκε λύση για να μη χρεοκοπήσει η εταιρία με 700 εργαζόμενους που οι ιδιοκτήτες της την παράτησαν αφού βγάλανε τα λεφτά τους στο εξωτερικό,

-          ένας πολίτης που θα κάνει «επιτροπή κατοίκων» για να προχωρήσει μια επένδυση, αντί να την εμποδίσει.

Αλλά θα πάρει χρόνο αυτό. Ένας τον ένα μήνα, άλλος τον άλλο μήνα. Θέλει χρόνο να γνωριστούμε ξανά μεταξύ μας. Ίσως και δύο χρόνια να είναι λίγα. Αλλά μέσα από την κρίση, σίγουρα θα δούμε και θα δώσουμε αξία στο διπλανό μας που δοκιμάζει, που προσπαθεί, που πετυχαίνει. Όποιος δείξει πως λύνει προβλήματα, μπορεί να λύσει και των άλλων. Και αυτόν τον χρειαζόμαστε. Να τον βάλουμε μπροστά. Να τον επιλέξουμε και να τον στηρίξουμε. Ψαχτείτε και δοκιμάστε. Κοιτάξτε μπας και το κάνει δίπλα σας κάποιος, τέλος πάντων. Παρακολουθείστε τον και πιστέψτε πως, αν πάει καλά, θα πάτε και εσείς καλύτερα...