Κωστής Πλάντζος

Παρασκευή βράδυ (29/7) στο κατάμεστο Ηρώδειο. Ναμπούκο του Βέρντι από την Εθνική Λυρική Σκηνή. Χιλιάδες θεατές στα άβολα «εδώλια» παρακολουθούν καθηλωμένοι επί τρίωρο, χωρίς ούτε ένα από τα εκνευριστικά «γκουχ-γκουχ» που διασπούν σχεδόν πάντα στις παραστάσεις την συγκέντρωση κοινού και καλλιτεχνών, αμέσως μόλις πέσουν τα φώτα. Τι τους έκοψε «το βήχα»; Και εκεί που σκέπτομαι μήπως κάποιος μοίρασε σε όλους καραμέλες για το λαιμό, βλέπω ξαφνικά στην πρώτη σειρά τον … «ιπτάμενο Ολλανδό», τον «σκληρό» του ΔΝΤ, τον μόνιμο «σύνδεσμο» Αθήνας και Ουάσιγκτον: τον κύριο Μπομπ Τράα, επικεφαλής της μόνιμης αντιπροσωπίας των ελεγκτών μας στην Αθήνα. Τυχαίο; Δε νομίζω…

Η ζέστη που αποπνέουν ακόμα τα αρχαία μάρμαρα, σμίγει με την υγρασία της αττικής γης, κάνοντας δύσκολη τη ζωή σε θεατές αλλά και στους (περίπου 100) "βαριά" ντυμένους –όπως απαιτούν σκηνοθέτης και ενδυματολόγος- καλλιτέχνες επί σκηνής. Παρόλα αυτά...

 ... η ορχήστρα της ΕΛΣ, υπό το την μπαγκέτα του Ηλία Βουδούρη, ερμηνεύει πειστικά, δείχνει να το ’φχαριστιέται! Νοηματοδοτεί και δίνει πνοή στο πρώιμο, «άγουρο» και αρκετά «φλύαρο» έργο του Βέρντι.

... η εξαιρετικά ασκημένη και «σφικτή» χορωδία δείχνει απλά ότι «οι έλληνες μαζί μπορούμε». Χωρίς ψεγάδια, με καλλιτεχνική επάρκεια και εντιμότητα, απέδωσε κάθε χορωδιακό «ως έχει», χωρίς εκπτώσεις.

 ... οι μονωδοί δεν επιχειρούν –να "κλέψουν" την παράσταση. Μια παράσταση συνόλου, όχι ενός ρόλου. Απολαυστικός και όσο χρειάζεται δραματικός ο τενόρος Αντώνης Κορωναίος (μετά και από σερί 4 εμφανίσεων και με τις δύο διανομές) αλλά και ο ρουμάνος βαθύφωνος Αλεξάντρου Αγκάκε που, ακόμα και ξαπλωμένος, γέμιζε με τον όγκο της φωνής του το ρωμαϊκό θέατρο.

Τι σκεφτόμουν; Ότι όλοι εμείς οι 4500 έλληνες ήμασταν στο Ηρώδειο και όλοι οι καλλιτέχνες έπαιζαν επειδή το ΔΝΤ μας είχε δώσει τη δόση. Ότι ήταν μία από τις σπάνιες και καλλιτεχνικά αρτιότερες παραστάσεις που έχω δει στην Ελλάδα –και έχω δει εκατοντάδες τα τελευταία 25 χρόνια. Ότι ως μουσικοκριτικός ισχυρίστηκα άλλοτε πως «στον καλλιτέχνη δεν ταιριάζει το κοστούμι του δημοσίου υπαλλήλου», με αφορμή την εικόνα διάλυσης άλλων κρατικών και περιφερειακών μουσικών σχημάτων (η ΕΛΣ κρατούσε πάντα ένα επίπεδο). Ότι ίσως οι καλλιτέχνες ήθελαν να δείξουν «πρόσωπο» στον … υψηλό επισκέπτη («δόν Φούφουτος» κατ’άλλους βέβαια).

Λίγες ώρες νωρίτερα, το μεσημέρι εκείνης της Παρασκευής, οι δημοσιογράφοι «κυνηγούσαμε» τον Μπομπ Τράα στο υπουργείο Οικονομικών, όπου συναντούσε τον κ.Βενιζέλο. Το ίδιο απόγευμα ο υπουργός κατέθεσε στη Βουλή και λίστα με τους δεκάδες φορείς και οργανισμούς που καταργεί και συγχωνεύει. Ανάμεσά τους και η Ορχήστρα Δωματίου Θεσσαλονίκης. Το βράδυ ο … τρομοκράτης του ΔΝΤ ήταν στο Ηρώδειο και απολάμβανε μουσική στη σκιά της Ακρόπολής. Τυχαίο; Έτσι νομίζω….