Κώστας Τσαούσης

Μια πρώτη, αρχική απάντηση είναι ένα διστακτικό ναι. Και αυτό το ναι έχει άμεση σχέση με το ποιος κυβερνά – άρα το ποιος και με ποιόν τρόπο επιλέγει και διαμορφώνει τις δημόσιες πολιτικές – αλλά και το πλαίσιο μέσα στο οποίο ασκούνται αυτές οι δημόσιες πολιτικές.

Στο σημείο αυτό πρέπει να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Το πλαίσιο δεν είναι ευνοϊκό. Ορισμένες μικρές παρεμβάσεις – λόγω της καλοσύνης των ξένων- όπως εκείνη με την συγκρότηση του Equifund ( European Investment Fund που ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, την Ευρωπαϊκή Ένωση κλπ) και την εν συνεχεία στήριξη του σε μια σειρά από funds στην Ελλάδα δεν φθάνουν. Προς Θεού, για αυτό δεν φταίνε τα funds, ούτε καν το αναδυόμενο οικοσύστημα καινοτομίας.

Ο μεγάλος φταίχτης είναι ένας και μόνος: Η κυβέρνηση Τσίπρα –ΣΥΡΙΖΑplus με τις επιλογές, τις αντιλήψεις, τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές. Τελεία και παύλα. Στο σημείο αυτό μια απαραίτητη διευκρίνιση: Στην κυβέρνηση συμμετέχουν και ακαδημαϊκοί που προέρχονται από τον χώρο της έρευνας και της τεχνολογίας αλλά δεν θεωρώ ότι μπορούν να επηρεάσουν με την στάση τους τις βασικές επιλογές που υπακούουν και ανταποκρίνονται στο βαρύ ιδεολογικό οπλοστάσιο της Κουμουνδούρου (μια νέο-κομμουνιστική κοινοπραξία παλαιών μελών του μεταπολιτευτικού ΕΔΠ και των εναπομεινάντων στελεχών της ΑΚΟΑ). Έτσι παρά το φλερτ Τσίπρα με τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές και τους πολυδιαφημισμένες στροφές η Κουμουνδούρου στο κρίσιμο ζήτημα της επιχειρηματικότητας στα Πανεπιστήμια είναι ένα βαρίδι που δεν μπορεί να φύγει από τη μέση.
Ευτυχώς που στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Ευρωπαϊκής Δύσης τα βαρίδια φεύγουν με εκλογές. Και έτσι θα γίνει…

Η συνέχεια δεν μπορεί παρά να σχετίζεται με το άνοιγμα της δημόσιας συζήτησης για μεγάλες θεσμικές πρωτοβουλίες που απαντούν στο κρίσιμο ζήτημα των διαθέσιμων πόρων και της αξιοποίησης τους. Τι σημαίνει αυτό; Στη πράξη, όλες εκείνες τις θεσμικές ρυθμίσεις που θα επιτρέπουν στο δημόσιο πανεπιστήμιο να βρει καινούργιους πόρους πέραν της κρατικής χρηματοδότησης. Καινούργιους πόρους από την ελληνική και διεθνή αγορά. Το μικρό πείραμα της σημερινής διοίκησης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης απέδωσε καρπούς και χρειάζεται ενίσχυση. Και αυτό μπορεί να το κάνει μια κυβέρνηση που δεν φοράει κόκκινα γυαλιά. Ακριβώς γιατί πιστεύει στην αναγκαιότητα των συμπράξεων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

Στο σημείο αυτό μια μικρή επισήμανση: Η χρηματοδότηση πρέπει στο μεγαλύτερο βαθμό της να βρεθεί στο φυσικό της χώρο. Εκεί που παράγεται και βλασταίνει η καινοτομία, στο Πανεπιστήμιο και τα ερευνητικά κέντρα. Μια καίρια παρέμβαση για χρηματοδότηση συν ένα πακέτο συμβουλευτικών- υποστηρικτικών υπηρεσιών στο φυσικό χώρο της καινοτομίας θα δώσει διέξοδο σε νέους επιστήμονες και ερευνητές να παραμείνουν στο τόπο τους και να αγωνιστούν για τις έξυπνες ιδέες τους που μπορούν να γίνουν επιχειρήσεις, να φέρουν δουλειές, θέσεις εργασίας και εισοδήματα για μια κανονική ζωή.