Κώστας Τσαούσης

Προφανώς, δεν ήταν σε θέση να καταλάβει το σύνθημα «Το ΠΑΣΟΚ στη Κυβέρνηση, ο Λαός στην Εξουσία» αλλά πρόλαβε να φωνάξει στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας το ψαρωτικό πέραν πάσης αμφιβολίας «Κάτσε καλά Γεράσιμε».

Ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς είναι δύο χρόνια μικρότερος από τον πρωθυπουργό αλλά εκείνος μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου οι ιστορίες για τη Χούντα και τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης είχαν άλλο νόημα, σημασία και προεκτάσεις. Ο μικρός Νίκος – κατά πάσα πιθανότητα- πήγε στη πρώτη του διαδήλωση στους ώμους του πατέρα του, ένα από τα στελέχη του ΚΚΕ Εσωτερικού με αποδεδειγμένη δράση κατά της Χούντας. Ο ίδιος όπως και ο στενός του φίλος ο Αλέξης δεν φαίνεται να ασχολήθηκαν ποτέ με τις ιστορίες των παλιών – ίσως να μην ήξεραν καλά καλά γιατί ο πατέρας του Νίκου βρέθηκε στην άλλη πλευρά από αυτήν που βρέθηκε ο Γιάννης Δραγασάκης .

 Ίσως στα νιάτα τους δεν ήξεραν καν την ιστορία της διάσπασης του κομμουνιστικού κινήματος το ΄68. Αλλωστε, ήταν πολύ μικροί για να γνωρίζουν τις συγκρούσεις στο χώρο της Αριστεράς της περιόδου της Μεταπολίτευσης. Για παράδειγμα, όταν ο Γιάννης Μπανιάς – ο μεγάλος αντίπαλος του φυσικού ηγέτη της ανανεωτικής αριστεράς Λεωνίδα Κύρκου- εκλέγεται γραμματέας του ΚΚΕ Εσωτερικού ο Νίκος Παππάς βρίσκεται στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου, ενώ την εποχή της διάσπασης τέλειωνε το σχολείο. 

Σε μια τέτοια ηλικία δεν μπορεί καν να καταλάβεις τις διαφορές που έκαναν τον πατέρα σου – ένα στέλεχος του Συνδικαλιστικού και Εργατικού Τομέα του ΚΚΕ Εσωτερικού-  να υποστηρίξει την τάση της «Αναβάθμισης» και να περάσει στο πλευρό του Γιάννη Μπανιά στο ΚΚΕ Εσωτερικού  Ανανεωτική Αριστερά. Εκεί που βρέθηκε και ο Αλέκος Φλαμπουράρης, συνοδοιπόρος του Μπανιά από την εποχή των σπουδών τους. Με την ίδια άνεση θα μπορούσαν να προσπεράσουν το ηρωικό παρελθόν της Τασίας Χριστοδουλοπούλου στην Κομμουνιστικής Οργάνωσης Μαχητής, του Θόδωρου Δρίτσα στην Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΟΣΕ) αλλά και τις διαδρομές στον μ-λ χώρο του Ρούντι Ρινάλντι (ηγέτης της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας και ένας από τα αποχωρήσαντα προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο καλοκαίρι) μιλώντας με τον τρόπο των κομμουνιστών ηγετών της τριτοδιεθνιστικής παράδοσης για το τι συμφέρει το κόμμα της πρωτοπορίας και τις δυνάμεις που για λογαριασμό των οποίων έρχεται να καταλάβει την εξουσία – σωστά διαβάσατε να καταλάβει την εξουσία και να την διατηρήσει διαμορφώνοντας κατά περίπτωση συγκυριακούς συνασπισμούς με δορυφορικά κόμματα και κομματίδια.  

Ο ηγετικός πυρήνας των κατοίκων του Μαξίμου μπορεί να ξεμπέρδεψε χωρίς αιματοχυσίες τόσο με τις συνιστώσες και το καθεστώς της κομματικής Βαβυλωνίας  το 2013 όσο και με τους κάθε λογής ορθόδοξους το τελευταίο καλοκαίρι με τον ερχομό του Τρίτου Μνημονίου αλλά μάλλον λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο καθώς οι συνιστώσες επιστρέφουν ως μηχανισμοί  ελέγχου και διαχείρισης της εξουσίας. Μηχανισμοί που με τον ένα ή άλλο τρόπο πάνε πίσω στο κόμμα της Πλατείας Κουμουνδούρου και τους διαδρόμους του.

Μηχανισμοί που έχουν αναφορά σε πρόσωπα και καταστάσεις που δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμα και αναγνώσιμα από το ευρύ κοινό – ο ίδιος ο Τσίπρας ως αυτόνομος πόλος αναφοράς, το επιτελείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη με πολλά και αξιόλογα νέα ηλικία στελέχη με σαφή ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα αλλά και επιρροές σε όλο το κρατικό μηχανισμό, ο Νίκος Παππάς και ο «όμιλος φίλων Νίκου Παππάς» όπως χαρακτηρίζεται από αποχωρήσαντες συντρόφους του μια ομάδα στελεχών της κυβέρνησης π.χ γενικοί γραμματείς, σύμβουλοι κ.λπ. δίχως σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά που ακολουθεί δίχως δεύτερη κουβέντα τις επιλογές του. Και δεν είναι μόνον αυτοί – είναι και οι παλιοί «Ρηγάδες» όπως ο Νίκος Φίλης με άλλη κουλτούρα από την πλειοψηφία των κυβερνητικών, ο ιδεολόγος Ευκλείδης Τσακαλώτος των 53+ , οι  χρυσές εφεδρείες του Γιώργου Χουλιαράκη, του Φραγκίσκου Κουτεντάκη ή του Αλέξη Χαρίτση που θα μπορούσαν να εκφράσουν με εγκυρότητα και αξιοπιστία μια νέα κατάσταση που θα χαροποιούσε ως εξέλιξη τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές.

Οκτώ μήνες μετά την εκλογική νίκη του περασμένου Σεπτεμβρίου και καθώς τα αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται – κυρίως λόγω της αδυναμίας να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση  και να επανέλθει η οικονομία και η αγορά σε μια κανονικότητα- οι μηχανισμοί , τα πρόσωπα και οι συσσωματώσεις των συμφερόντων με τις διαφορετικές ατζέντες θα κάνουν ακόμη πιο αισθητή την παρουσία τους στις κρίσιμες επιλογές  τομέων της κυβερνητικής εξουσίας αλλά και θα καθορίζουν τις δημόσιες συμπεριφορές της κυβέρνησης σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής δραστηριότητας. Οι πρώτες και πολύ ισχυρές ενδείξεις της νέας κυβερνητικής Βαβυλωνίας των συμφερόντων σχετίζονται με τις «μπίζνες» -  π.χ οι επιθέσεις στη διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ,  η μάχη για τα κανάλια και το ιντερνετ , οι διοικήσεις των ανεξάρτητων αρχών, το νέο ΕΣΠΑ της «εξυπνης εξειδίκευσης» και τα λεφτά των Περιφερειών, ο «επενδυτικός βραχίονας» Π. Καμμένου και άλλα πολλά.

Ας το καταλάβουμε πια. Η κληρονομιά της Κουμουνδούρου με ολίγη  από τα φαντάσματα της Παπανδρεικής παράδοσης είναι παρούσα και στου Μαξίμου και στα ενδότερα της νέας εξουσίας των ΣΥΡΙΙΖΑΝΕΛ. Με μια και μόνη διαφορά – δεν έχει χρόνο ούτε να ανασάνει από τις εξελίξεις, δεν μπορεί να στήσει και να υλοποιήσει ενιαία στρατηγική και ζει μέσα σε μια ομοσπονδία συμφερόντων που δεν μπορεί να μακροημερεύσει ακριβώς λόγω του χαρακτήρα και των συστατικών της.