Κώστας Τσαούσης

Κάτι δεν μου «κουμπώνει» με τις επιλογές και τις θέσεις των στελεχών του κυβερνητικού συνασπισμού – ιδιαίτερα των στελεχών που προέρχονται από τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ που δεν χάνουν ευκαιρία να υπενθυμίζουν την αριστερή προέλευση και καταγωγή τους. Και το «κουμπί» αφορά την κληρονομιά της παράταξης της Αριστεράς – τουλάχιστον από την εποχή της προδικτατορικής ΕΔΑ. Μια κληρονομιά δεμένη σταθερά με το αίτημα της «εκβιομηχάνισης της υπαίθρου», δηλαδή της ύπαρξης και λειτουργίας παραγωγικών μεταποιητικών μονάδων που θα αξιοποιούσαν τα τοπικά προϊόντα και θα μείωναν την εξάρτηση του αγροτικού κόσμου από τους εμπόρους και τους κάθε λογής διαμεσολαβητές.

Το αίτημα της «εκβιομηχάνισης της υπαίθρου» πέρασε –ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση και την ανάληψη των κυβερνητικών ευθυνών από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου- τα χίλια μύρια κύματα. Η ιστορία των συνεταιρισμών και των συνδεδεμένων με εκείνους επιχειρήσεων μεταποίησης αγροτικών προϊόντων πάνω κάτω γνωστή. Άλλωστε, η «έρημη χώρα» που άφησαν στο πέρασμα τους είναι ένα ισχυρό αποτύπωμα, πολλαπλά ανθεκτικό στο χρόνο και στη μάχη της μνήμης ενάντια στη λήθη.

Παρά το δυσμενές – έως εχθρικό- περιβάλλον τα τελευταία χρόνια πάνω στο έδαφος της γενικευμένης πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης αρκετές παραγωγικές επιχειρήσεις στην περιφέρεια έδειξαν μια αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα – οι περισσότερες με νέους και δυναμικούς ανθρώπους στο τιμόνι τους βρίσκονται στο χώρο του κρασιού και της μπύρας.

Μικρά ζυθοποιία στη περιφέρεια και τοπικές οινοποιητικές μονάδες μέσα στους αμπελώνες που συνήθως τις περιβάλλουν και αποτελούν σταθερά σημεία αναφοράς για την περιοχή .

Πριν λίγο καιρό η κυβέρνηση επιχείρησε να βάλει φόρο στο μπουκάλι της μπύρας που παράγεται από αυτά τα μικρά ζυθοποιία της περιφέρειας. Η κινητοποίηση των ενδιαφερομένων αλλά και οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν ανάγκασαν την κυβέρνηση να κάνει πίσω και να αποσύρει τη διάταξη που τιμωρούσε και την μικρή τοπική επιχειρηματικότητα αλλά και την υγιή και παραγωγική πρωτοβουλία ιδιωτών.

Στη συνέχεια ήρθε η σειρά του κρασιού. Στο post που έβαλα στο facebook χτες κιόλας έγραφα τα εξής: «Το κρασί - το επώνυμο εμφιαλωμένο κρασί- είναι κομμάτι της παραγωγικής και δημιουργικής Ελλάδας / προϋποθέτει την ύπαρξη ενός δυναμικού πρωτογενή τομέα αλλά και επενδύσεις στη μεταποίηση / δημιουργεί και συντηρεί θέσεις εργασίας / συμβάλλει στην τοπική ανάπτυξη, συνδυάζεται με τον τουρισμό και στηρίζει με τον τρόπο του τον σύγχρονο αστικό πολιτισμό. Όσοι επέλεξαν να βάλουν φόρο στο κρασί είτε αγνοούν την ελληνική πραγματικότητα, είτε όλα τούτα τους αφήνουν παγερά αδιάφορους - οι συνέπειες των επιλογών και των πράξεων τους δεν θα αργήσουν να φανούν και να καταγραφούν».

Δεν ξέρω τι θα γίνει και αν η κυβέρνηση κάνει για μια ακόμη φορά πίσω αλλά η αύξηση της φορολογίας σε επώνυμα συσκευασμένα προϊόντα που έχουν άμεση σχέση με τον πρωτογενή τομέα και προέρχονται από παραγωγικές και δημιουργικές προσπάθειες της μικρής, τοπικής επιχειρηματικότητας κάθε άλλο παρά αριστερή πολιτική επιλογή μπορεί να λέγεται και να είναι! Αντίθετα, είναι μια πολιτική που φλερτάρει με κάθε είδους διαμεσολαβητές, εισαγωγείς και λομπίστες αλλότριων επιδιώξεων!