Κώστας Τσαούσης

Λαϊκισμός ή μη λαϊκισμός η πραγματικότητα δεν αλλάζει και κυρίως η πραγματικότητα της κοινωνίας δεν μπορεί να την «βλέπει» ένας πολιτικός μέσα από τις διαθέσεις των ακροατηρίων των social media και τους θαμώνες των καφέ και των μπαρ στο κέντρο της Αθήνας.

Αν κανείς δει με ψύχραιμη ματιά τα αποτελέσματα στα εκλογικά τμήματα αυτών των περιοχών – τις επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τις χαώδεις διαφορές του από την Νέα Δημοκρατία ή το «ταμείο» των κομμάτων που θέλησαν στον ένα ή άλλο βαθμό να μιλήσουν για μεταρρυθμίσεις – είναι σίγουρο ότι θα συμφωνήσει με την διαπίστωση ότι η κοινωνία έχει άλλες προτεραιότητες (ανεξαρτήτως του πως τις εκφράζει) και κυρίως άλλα παραδείγματα.

Ένα από αυτά και ο Αλέξης Τσίπρας που με τις πολιτικές επιλογές και τις δημόσιες συμπεριφορές του φαίνεται να ταιριάζει γάντι με την κοινωνία για πολλούς και διαφορετικούς λόγους… Ο πιο βασικός εξ αυτών η σταθερή επιμονή του στο δόγμα της «άφεσης αμαρτιών» για τους πολίτες και το φόρτωμα» όλων των ευθυνών στους … «άλλους», στους «κακούς», στα «συμφέροντα», στους «ξένους».

Σε αυτά λοιπόν τα ακροατήρια οι «Διαμαντούροι» και οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν μέλλον όσο οι εκφραστές αυτών των μεταρρυθμίσεων αγνοούν το κοινωνικό υπόστρωμα και δεν διαμορφώνουν ευρύτερες συμμαχίες κοινωνικών συμφερόντων με ορατό το αντίτιμο. Εξηγούμαι: Η κάθε μεταρρύθμιση για να περπατήσει πρέπει να έχει συμμάχους πρωτίστως στα λαϊκά ακροατήρια και για να έχει συμμάχους θα πρέπει να διαθέτει την πρόνοια του αντιτίμου. Για παράδειγμα, η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ – με το όποιο μοντέλο γίνει- θα πρέπει να έχει ένα πρακτικό όφελος /κέρδος και για τον άνεργο στο Πέραμα. Αν δεν έχει η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού θα τον αφήνει παγερά αδιάφορο…