Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Τη Δευτέρα το βράδυ, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Eurogroup, ο «απλός» κόσμος παρακολουθούσε με αγωνία την τηλεόραση για να μάθει κάτι, για να δει τι θα γίνει τελικά, αν η χώρα θα αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία. Η Δευτέρα είναι ημέρα των τηλεοπτικών talk show σε όλα τα μεγάλα κανάλια. Θα περίμενε κανείς το θέμα των συζητήσεων να ήταν η επόμενη μέρα για τη χώρα και τους πολίτες της.

Η συμφωνία που προσπαθούσε να πετύχει η κυβέρνηση, τι σημαίνει η εφαρμογή της, ποιες είναι οι προοπτικές –εάν υπάρχουν- τι θα κάνουν για την ανάπτυξη. Πολλά θα περίμενε ν’ ακούσει ο αφελής τηλεθεατής. Να διακρίνει μια έστω ελάχιστη συστολή στον πολιτικό λόγο, για τις ευθύνες των ταγών, αλλά κυρίως για τις ιδέες, το σχεδιασμό, ένα ελάχιστο δείγμα πώς αυτό που απασχολεί τους πολίτες απασχολεί και τους πολιτικούς μας.

Αντί γι’ αυτά, είδαμε σε μια κακή επανάληψη τους γνωστούς Μαυρογυαλούρους. Μιλούσαν για την επόμενη ημέρα. Αλλά όχι αυτή που απασχολεί όλους εμάς. Για τη δική τους επόμενη ημέρα. Μιλούσαν για τις εκλογές, πότε θα γίνουν, τι θα βγάλει η κάλπη, πόσο κακό είναι το ένα κόμμα και πόσο χειρότερο το άλλο. Τι στραβό έκανε ο ένας, τι λάθη έκανε ο άλλος.

Μια χυδαία, κίβδηλη πολιτική γλώσσα που έχει δηλητηριάσει την κοινωνία, πλαστά διλήμματα, νόθες ψεύτικες σκέψεις, φτηνοί εντυπωσιασμοί. Κοινός στόχος τα ψηφαλάκια. Πόσο αντιμνημονιακοί είναι όλοι ιδεολογικά, αλλά και πόσο υπεύθυνοι είναι ώστε πάνω από την ιδεολογία έβαλαν το πατριωτικό καθήκον: Να σώσουν τη χώρα και το λαό.

Όσοι δεν έκλεισαν τους δέκτες των τηλεοράσεων (από μαζοχισμό;) θα πρέπει να ανέβασαν τουλάχιστον πίεση. Αμετανόητοι ή απλώς ανόητοι; Και τα δύο είναι εξ ίσου επικίνδυνα. Πώς να τους εμπιστευτεί κανείς το μέλλον, τη ζωή του;

Κατέστρεψαν τη χώρα, διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό, έφαγαν –κυριολεκτικά- τον κόπο των ανθρώπων διαλύοντας τα ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή τις εισφορές μας , τα δεδουλευμένα χρήματά μας, εγκατέλειψαν στην τύχη τους χιλιάδες συνταξιούχους, καταδίκασαν τους νέους σε μια χώρα κυριευμένη από την ανεργία, την ύφεση, την αβεβαιότητα, την καθημερινή αγωνία για την επιβίωση.

Παρ’ όλα αυτά, παρελαύνουν στα κανάλια δίνοντας τον προσωπικό εκλογικό τους αγώνα. ‘Η δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα ή δεν τους ενδιαφέρει τίποτα εκτός από την επανεκλογή τους. Πρώην και νυν ακτιβιστές της δεξιάς και της αριστεράς, οι μισοί προτιμούν την εξομολόγηση, οι άλλοι μισοί την αυτοκριτική και όλοι μαζί μάλλον μας δουλεύουν. Ούτε ένας δεν θυμήθηκε, δεν έκανε την παραμικρή αναφορά, δεν παραδειγματίστηκε από το συμβολισμό της κίνησης των δύο ιταλών δημάρχων να διαθέσουν τον μισθό τους για την Ελλάδα, καλώντας μάλιστα και τους υπόλοιπους ιταλούς συναδέλφους τους να πράξουν το ίδιο.

Εδώ, η Βουλή διατηρεί ένα πανάκριβα μισθωμένο ακίνητο στο κέντρο της Αθήνας για να στεγάζει την απίστευτα κοστοβόρα τηλεόρασή της !

Ευτυχώς πάντως που δεν βγήκαν χθες να πανηγυρίσουν για τη σωτηρία μας. Μόνον ο άυπνος κ. Βενιζέλος κάλεσε προσκλητήριο για την επιστροφή των καταθέσεων, την ώρα που δήλωνε ότι και τα φυσικά πρόσωπα που κατέχουν ομόλογα, εντάσσονται στο πρόγραμμα του κουρέματος. Ησυχάσαμε βέβαια όταν διαβεβαίωσε πως αναζητά τρόπους ώστε οι άνθρωποι που εμπιστεύτηκαν τις αποταμιεύσεις τους στο κράτος να «αποζημιωθούν». Ας κρατάει όμως μικρό καλάθι ο κ. υπουργός για να χωρέσουν οι καταθέσεις που θα αρχίσουν να επιστρέφουν στα τραπεζικά γκισέ.

Δεν αμφισβητώ την πρόθεση, αμφισβητώ τον τρόπο που θα επιλέξουν για να αποζημιώσουν αυτούς τους ανθρώπους, γιατί μας έχουν συνηθίσει στις κουτοπονηριές. Είτε χάσουν είτε όχι οι άνθρωποι ένα μέρος των χρημάτων τους, που για πολλούς είναι το αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς πολλών χρόνων και υστέρημα μιας ζωής, ετούτοι όλοι χάνουν οριστικά και το τελευταίο ψήγμα σοβαρότητας, εντιμότητας, αξιοπιστίας. Ψιλά γράμματα; Ίσως. Τόσο ψιλά όσο να χωρούν στη σχισμή της κάλπης που έρχεται.