Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Εδώ και δύο  χρόνια, δια νόμου η κυβέρνηση  Παπανδρέου, πέρασε τα πιο αντιλαϊκά  και αντικοινωνικά μέτρα, γονατίζοντας κυριολεκτικά την ελληνική κοινωνία, ο ιστός της οποίας σταθερά αποσυντίθεται. Με τη βοήθεια της τρόικας, του ΔΝΤ, των Γερμανών και λοιπών Ευρωπαίων φίλων μας, βύθισε την οικονομία στην πιο βαθειά ύφεση που γνώρισε η χώρα καθ’ όλη τη μεταπολεμική περίοδο.  

Η ελληνική κοινωνία, σχεδόν αγόγγυστα δέχθηκε όλα τα μέτρα: Μείωση μισθών και συντάξεων, κατακόρυφη και εξαιρετικά άδικη αύξηση της φορολογίας, διψήφια ποσοστά ανεργίας με πρώτα και μεγαλύτερα θύματα τους νέους, εγκατάλειψη στοιχειωδών υποχρεώσεων της πολιτείας στη δημόσια υγεία και παιδεία.  

Παρά ταύτα, η  ύφεση βαθαίνει, οτι είχε απομείνει  από τη δημόσια διοίκηση διαλύεται  και η περιλάλητη ανάπτυξη απομακρύνεται  ολοένα και περισσότερο.  

Όσο η οικονομία βυθίζεται στην ύφεση, τόσο η κοινωνία βυθίζεται στη δυστυχία. Ολες οι ενδείξεις αλλά και τα διαθέσιμα στοιχεία συνηγορούν στο συμπέρασμα πως το 2012 θα είναι η χειρότερη, ίσως, χρονιά. Το ερώτημα είναι, χειρότερη σε τί; Δεδομένου οτι η προσπάθεια που καταβάλλεται προσβλέπει στη δημοσιονομική εξυγίανση και στην επίτευξη ισοσκελισμένου προϋπολογισμού, θα πρέπει να περιμένουμε βελτίωση των αριθμών. Αρα η επιδείνωση των συνθηκών θα αφορά τους ανθρώπους και μόνον.  

Επειδή δεν  είμαι οπαδός της κ. Παπαρήγα, δεν  υποστηρίζω πως η λύση βρίσκεται  εκτός ευρωζώνης ή εκτός ευρωπαϊκής ένωσης. Ούτε βέβαια εκτός ευρώ. Γιατί ενδεχομένως διαφεύγει σε πολλούς πως, για παράδειγμα, η επιστροφή στη δραχμή σημαίνει αυτομάτως πληθωρισμό δραχμής και επιτόκια δραχμής της τάξεως του 25% ή και 30% !  

Μια ματιά και  μόνο στους τίτλους της έκθεσης του ΟΟΣΑ που μιλά για το χάλι της δημόσιας διοίκησης στην Ελλάδα, θα έπρεπε να μας κάνει αυτομάτως θιασώτες της δημοσιονομικής πειθαρχίας, εάν πραγματικά θέλουμε να έχουμε κάποια στιγμή σοβαρό κράτος.  

Το ζήτημα είναι  πώς θα γίνει αυτό. Με τη φορολαίλαπα; Με το στραγγαλισμό των νέων και τον αποκλεισμό τους από την αγορά εργασίας; Με κοινωνική αναλγησία και εξαθλίωση; Με την κλοπή –γιατί περί κλοπής καραμπινάτης πρόκειται- των καταβεβλημένων από εργαζόμενους και εργοδότες εισφορές των ασφαλιστικών μας ταμείων; Ολα αυτά επιβάλλονται με νόμους ακόμη κι αν αυτοί είναι εξόφθαλμα αντισυνταγματικοί, όπως το περιβόητο χαράτσι των ακινήτων που εισπράττεται μέσω της ΔΕΗ.  

Δεν είδαμε όμως καμία κυβερνητική παρέμβαση, ΟΥΤΕ ΜΙΑ, στο μέτωπο συγκράτησης των τιμών. Δεν είδαμε να ιδρώνει το αυτί κανενός για την επιβολή αυξήσεων και ειδικών φόρων στα τιμολόγια του ρεύματος. Η ΔΕΗ ως επιχείρηση υπερασπίζεται τα συμφέροντά της. Λογικό. Ο αρμόδιος υπουργός κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου τίνος τα συμφέροντα οφείλει να υπερασπίσει; Μόνο της ΔΕΚΟ ή μήπως και αυτά των καταναλωτών;  Δηλαδή οι καταναλωτές, παρά τις εξωφρενικές μειώσεις των εισοδημάτων τους, και την απίστευτη φορολογική αφαίμαξη, μπορούν να πληρώσουν ακριβότερο ρεύμα, αρκεί η ΔΕΗ να μη χάσει.  

Το ίδια ακριβώς ερωτήματα ισχύουν και για τον κ. Χρυσοχοϊδη, υπουργό Ανάπτυξης, που στο παρελθόν είχε επιδείξει αποτελέσματα σ’αυτό το πεδίο. ¨Ομως τώρα δεν είδαμε και δεν ακούσαμε καμμία ουσιαστική και κυρίως αποτελεσματική παρέμβαση στο μέτωπο των τιμών.  

Για αυτή και  για την προηγούμενη κυβέρνηση, η εσωτερική υποτίμηση φαίνεται πως αφορά μόνον το σκέλος των  εισοδημάτων και ουδόλως των τιμών. Να θυμίσουμε οτι ο καφές εξακολουθεί να είναι στην Αθήνα ακριβότερος από τη Ρώμη;  

Ο τζίρος των  καταστημάτων μειώθηκε, όχι λόγω μείωσης  των τιμών, αλλά λόγω μείωσης της  κατανάλωσης. Για παράδειγμα ο τζίρος της coca cola, σύμφωνα με πληροφορίες, μειώθηκε κατά 40%. (το αναφέρω όχι γιατί θα καταστραφεί η coca cola, αλλά γιατί είναι απολύτως ενδεικτικό των καταναλωτικών αλλαγών). Και αυτό οφείλεται στη μείωση της κατανάλωσης που οφείλεται στην αύξηση των τιμών λόγω της αύξησης του ΦΠΑ.  

Πολλοί υπουργοί έχουν καταναλώσει ώρες ολόκληρες  στα κανάλια να μιλούν για το μέτρο  της εφεδρείας, που ξεφούσκωσε στους 600 περίπου δημοσίους υπαλλήλους, και ούτε μια λέξη για τους χιλιάδες ανέργους του ιδιωτικού τομέα. Κανένας δεν αναρωτήθηκε πώς θα ζήσουν αυτές οι οικογένειες; Σε ποιά ιδιωτική επιχείρηση έγινε πραγματικός έλεγχος για τις απολύσεις, για τις εργασιακές συνθήκες, για τη μη καταβολή δεδουλευμένων, για την πραγματική οικονομική αδυναμία του επιχειρηματία; Ο επιχειρηματίας δηλώνει οτι δεν έχει να πληρώσει και από κει και μετά γαία πυρί μειχθήτω...  

Όσο νόμιμο είναι να κόβουν 3 και 4 φορές σε 18 μήνες, τις συντάξεις και τους μισθούς, άλλο τόσο και περισσότερο νόμιμο είναι να παρέμβουν τώρα ώστε να συγκρατήσουν και να μειώσουν τις τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών. Αυτή η μονομερής αντιμετώπιση της κρίσης, εις βάρος της ζωής και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων οδηγεί νομοτελειακά σε αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού.  

Το μείζον πρόβλημα της χώρας μας είναι πια και εσωτερικό, κοινωνικό. Η εξαθλίωση και η δυστυχία των ανθρώπων, δεν μπορεί να αποτελεί μέσο και εργαλείο οικονομικής εξυγίανσης. Συνεπώς ο έλεγχος του κόστους διαβίωσης δεν είναι μόνον θέμα τιμών. Σήμερα θα έπρεπε να είναι και θέμα τιμής για τους πολιτικούς μας. Αυτό φαίνεται πως το έχουν ξεχάσει οι μνηστήρες της εξουσίας.