Γιάννης Γ. Αντύπας

Μια ημερομηνία που θα μείνει για πάντα ανεξίτηλη στην μνήμη μας και για τον αριθμό των θυμάτων αλλά και για την ανικανότητα του τότε κράτους να αποφύγει ή τουλάχιστον να περιορίσει τις τραγικές επιπτώσεις μίας και μόνης πυρκαγιάς σε ένα μέρος και διάρκειας μόλις ενός απογευματος.

Είναι αναμενόμενο λοιπόν και στον τύπο αλλά και στα ΜΚΔ να υπάρχουν οι σχετικές αναφορές, πολλές φορές ίσως και με έντονο τρόπο. Τιποτα παράλογο, τίποτα αφύσικο.

Αυτό που είναι όμως επιεικώς παράλογο έως αχαρακτήριστο είναι το bullying που υφίστανται όσοι αναφέρονται στις ευθύνες της τότε κυβέρνησης, από τους οπαδούς του κόμματος αυτού. Συμπολίτες μας που με έπαρση επαίροντο χρόνια ολόκληρα για το «ηθικό τους πλεονέκτημα» έναντι όλων των άλλων, βυσσοδομούν τώρα εναντίον οποιουδήποτε αναφερθεί στους 104 νεκρούς του απογεύματος εκείνου.

Στελέχη που τότε καθύβριζαν τα ΜΜΕ που τόλμησαν να αναφέρουν εστω και την ύπαρξη νεκρών (αγνοώντας τον τελικό δυσθεώρητο αριθμό των θυμάτων), τωρα επιμελώς σιωπούν. Και όχι μόνο αυτό: έφτασαν μέχρι στο σημείο να κατηγορήσουν επιφανή υπουργό που είχε την τύχη να μην θρηνήσει θύματα ότι χρησιμοποίησε τότε το … Predator.

Ένας πολιτικός χώρος που περιμένει πώς και πώς κάθε χρόνο και ανέχεται με περισσή ευκολία μεχρι και να καίγεται η Αθήνα λόγω της φρικτής βεβαίως δολοφονίας ενός εφήβου απο καποιον μεμονωμένο Κορκονέα, που εκμεταλλεύεται κομματικά καθε Ρομά που συλλαμβανεται ή ενδόμυχα επιχαίρει όταν συμβεί κάτι χειρότερο όπως αυτές τις μέρες στην Θεσσαλονίκη (και που ευτυχώς ο δράστης και ανεύθυνος αστυνομικός παραπέμφθηκε ήδη με βαρύτατες κατηγορίες), που δεν δίστασε να υιοθετήσει αμέσως την ψευτικη ιστορία με το νεκρό μωρό στον Εβρο, τωρα περνα στην αντεπίθεση λες και οι 104 νεκροί στο Μάτι εφευρέθηκαν από κάποιους κακούς για να πλήξει την τότε καλύτερη κυβέρνηση του τόπου. Λες και οι 104 γι αυτούς είναι απλώς ένα καθημερινό και φυσιολογικό στοιχείο στατιστικής.

Άραγε, οι συμπολίτες μας αυτοί που οργανώνουν πορείες διαμαρτυρίας για κάθε θύμα πχ της αστυνομικής βίας, τί θα “έσουρναν” αν καποιοι άλλοι οργανωναν κατ’ έτος στις 23 Ιουλίου μια πορεία για τα 104 θύματα; Ή για τους νεκρούς πχ της Μαρφίν; Μόνο ο ατυχής, ειλικρινά ατυχέστατος Γρηγόρης Γρηγορόπουλος είναι θύμα; Οι άλλοι όχι;

Συγνώμη αλλά αυτά δεν δείχνουν «ηθικό πλεονέκτημα». Δείχνουν «Ανήθικο Μειονέκτημα» και μάλιστα βαθιά ριζωμενο.